Ter Specke Loop Lisse
Na een wedstrijdloze periode van zeven-en-een-halve maand kon Leon eind oktober eindelijk de draad weer oppakken voor wat betreft het lopen van wedstrijden. En dat ging hem zo af. Lees het verslag van Leon Graumans.
De achillespezen die mij hevig dwars zaten werkten weer mee en via een 5 km bij de Wolfskamerloop in Huizen in 16:25 min (ik was in jaren niet zo traag geweest) en een 5 Engelse mijl bij de Lintloop – die al een stuk beter ging- ging de wekker – beter gezegd: de wekkerfunctie van mijn telefoon – vanochtend af voor de Ter Specke loop in Lisse over 10 km. Ik werd getipt over deze wedstrijd door nieuwkomer in de Phoenix-milagroep en tevens studentencommissielid Anne van der Put die zelf de 15km zou gaan lopen. Een 32’er was het doel voor mij, zonder dat deze wedstrijd een doel op zich was.
Negen uur in de ochtend zette mijn welbekende Pandarati met als inzittende ikzelf en Herman Lenferink koers richting de Keukenhof maar vooral richting de accommodatie waar ‘ons’ Joost al velen jaren het baanrecord op de 3000m op zijn naam heeft staan (als ik de verhalen goed herinner 8:02 of iets dergelijks). De aanwezigheid van iemand als Herman is wel prettig zo in de vroege ochtend. Hoewel Herman toegaf zelf niet helemaal fris te zijn (‘te veel gezopen gister, en eergister eigenlijk ook, en die dag daarvoor eigenlijk ook, etc) nam hij toch plaats en stak van wal op een manier zoals alleen Herman dat kan. Gedurende een klein uur hoefde ik enkel af en toe te knikken, ‘mm’, ‘oké’ of ‘ja’ te zeggen terwijl Herman maar door bleef ratelen over of Verheul ooit wél of niet in Tsjechië is geweest en hoe dit te plaatsen was in de tijdsgeest van de jaren 50 waarin looplanden als Finland, Hongarije, de VS en de UK toonaangevend waren en waarbij tussendoor niet vaak genoeg herhaald kon worden hoe fijn Herman mijn rijstijl vond. Nu moet ik ook bekennen dat ik extreem veel talent bezit om een Fiat Panda op een correcte doch comfortabele wijze door het doorgaans drukke randstedelijke verkeer te navigeren en te laten arriveren op plaats van bestemming.
Die plaats van bestemming vinden was dus in no-time gepiept, althans gevoelsmatig dan. Herman stelde voor om eerst wat te gaan drinken, maar eigenlijk vond ik het nét iets belangrijker om eerst te gaan inschrijven. In alle hectiek van dit massa-evenement raakte ik Herman direct kwijt en zag hem pas vlak voor de start weer opduiken. Vermoedelijk heeft Herman eerst nog soep gegeten in de reeds naar stront ruikende kantine van AV de Spartaan en daar de barjuffrouw haarfijn gedoceerd dat ze beter al haar dagelijkse activiteiten op een gematigde intensiteit uit kan voeren zodat ze op de dag van de wedstrijd optimaal in vorm is voor het serveren vanaf achter de bar.
Dan de wedstrijd. Die stond in de schaduw van de Warandeloop in Tilburg – waar Phoenix werd vertegenwoordigd door Arjen van der Logt, Luuk Hendrickxs en Thierry Kortekaas – maar had desondanks een mooie opkomst. Hoewel ik niet al te veel (sterke) deelname verwachtte in Lisse moest ik die verwachting bijstellen, zo ondervond ik gedurende de race. Aan de start zag ik geen bekende gezichten, maar na het startschot ging een ouwe master (dat is dubbel op natuurlijk… ‘Ouwe’ en ‘master’…) met een Italiaans dan wel Turks dan wel Armeens dan wel Congolees uiterlijk er als een gek vandoor. Zelf ging ik er als een net iets mindere gek vandoor. Het blijft natuurlijk van de zotte om vroeg op staan, bijna een uur in de auto te zitten en vervolgens je zelf helemaal naar de tyfus te lopen. Nu na afloop van de race – zodra alle adrenaline uit mijn aderen weggesijpeld is – is het makkelijk praten en ben ik een meester in de relativering van dit soort zaken, maar op het moment dat het moet gebeuren kan het mij niet ernstig genoeg zijn. Oftewel, een ouwe master met het uiterlijk van ex-mijnwerker uit Kazachstan duld ik niet voor mij. Daarom liep ik naar die kleine doerak toe en gingen we samen verder. De ene keer ik op kop en de andere keer hij op kop. Ondertussen hadden we afleiding van het inhalen van eerder gestarte 5km-lopers en de later gestarte 15km-lopers (het parcours werd één, twee of drie keer gelopen).
Iets voorbij de eerste ronde werd de kopgroep uitgebreid naar 4. De bezetting was ondanks de Warande toch wel prima te noemen. We liepen namelijk aardig door als je het mij vraagt… Halverwege lagen we goed op schema voor een 32’er en dat voelde goed aan. Uiteindelijk kwam ik als 3e uit de strijd in een tijd van 32:40. Daar ben ik zeer tevreden mee! De wedstrijd werd gewonnen door Melvin Franken. Ik kende hem niet maar enig research laat zien dat hij behoorlijke tijden achter zijn naam heeft staan waaronder een 31’er op de 10km. Nummer twee werd de oude man met onduidelijke identiteit. Het bleek te gaan om de 42-jarige Marokkaan Said Kanfaoui. Waarschijnlijk zegt deze naam een willekeurige lezer net zo weinig als die mij zei, maar deze man heeft een behoorlijk palmares, waaronder een indrukwekkende 29:39 op een 10km. Dat ik het moest afleggen tegen zo’n oude bok neem ik dan ook maar voor lief. Buiten het podium viel Erwin Sparreboom, die als M45 een zeer knappe tijd neerzette van 32:46 en vlak achter mij als 4e finishte. Herman kwam een kleine 20 minuten later binnen. Vreemd genoeg is Herman niet in de uitslagen terug te vinden, maar naar eigen zeggen liep hij een tijd van 50 minuten en een klein beetje. Op de lange afstand noteerde Anne van der Put een flink pr. De 15 km zaten er na 1:04:29 op.
Na de prijsuitreiking dacht ik rustig met Herman richting Utrecht terug te kunnen rijden. Maar Herman moest per sé nog aan de soep. Vooruit dan maar. Daarna moest ook nog het mysterie ontrafeld worden wie nu toch Kees de Ruiter is. In de kantine heeft heel de dag een stoel gestaan waarop niemand gezeten heeft maar die wél gereserveerd bleek te zijn voor de man met de genoemde naam. Na ongeveer 135 man aangesproken te hebben vond Herman uiteindelijk dan Kees de Ruiter om hem te melden dat zijn stoel onbezet is gebleven en konden we daadwerkelijk vertrekken. Heerlijk dit soort zondagen!
