De verloren strijd om de pannenkoek

Geen hardloopwedstrijd zo episch als de Pheidippidesloop. Het is dan wel officieel maar één wedstrijd, maar eigenlijk zijn het er wel 100. Of 1000. In de wandelgangen repte iemand zelfs over ‘10.000 wedstrijden in en om de bossen van Amelisweerd en Rhijnauwen’. Beetje overdreven misschien, maar het punt is duidelijk. De belangrijkste wedstrijd is uiteraard de strijd tussen de teams.

Dit jaar verschenen er 68 teams van zeven man aan de start om gezamenlijk een marathon te lopen, onderverdeeld in vijf herenetappes van 6,8 km en twee damesetappes van 4,1 km. En dat terwijl toch algemeen bekend is dat vrouwelijke atleten beter worden naarmate het kilometrage oploopt. Relatief dan, uiteraard. Minstens zo beladen is de strijd tussen de Utrechtse verenigingen. De Pheidippidesloop wordt georganiseerd door U-track, maar een blik op de recente geschiedenis leert dat het toch vooral Phoenix en Hellas zijn die er met de eerste prijs vandoor gaan, een heuse taart. Verder is er de strijd tussen de atleten binnen een etappe, de interetappische strijd tussen atleten om de beste mannelijke of vrouwelijke loper te worden van hun team, de strijd om de beste mannelijke en vrouwelijke loper van alle deelnemers en als klap op de vuurpijl de strijd om de origineelste naam. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de strijd die de Mila-beesten elk jaar weer met hun coaches moeten voeren om überhaupt aan de start te mogen staan van deze wedstrijd, die je in de ogen van Joost en Henny beter kan skippen om gewoon aan de bostraining mee te doen. Of een fatsoenlijke wedstrijd te lopen.

Dit jaar wisten zeven atleten de strijd van hun trainer te winnen. Jeroen Rodenburg, Ineke Deelen, Gerrieke Gerranda Grootemarsink, Ruud Kamp, Marieke Gimbel, Leonard Tersteeg en Hans Rebers vormden samen het team ‘de Phoentjes’ en moesten de eer van de vereniging hooghouden. Nou beste lezer, het is ze gelukt! Graag geef ik hieronder een kort verslag van slechts enkele van de wedstrijden die er deze keer weer gelopen zijn, met misschien wel als spannendste de strijd om de pannenkoek.

Een echt groepsgevoel moet er nog niet echt geweest zijn toen om 12.00 uur het startschot klonk en Jeroen van start ging als eerste loper namens de Phoentjes. Chef d’equippe Gerrieke, Ineke en Marieke waren al wel aanwezig, maar van Ruud, Leonard en Hans was nog geen spoor te bekennen. Dit weerhield Jeroen er niet van om met 23 minuten en 23 seconden maar meteen de beste tijd van de dag op de klokken te zetten. Met ziel en zaligheid gooide hij zijn alles in de strijd voor Phoenix, ondanks dat hij voor zijn nieuwe werkgever later nog de zevende etappe zou lopen, die hij in een toch ook niet onverdienstelijke 24:55 zou afraffelen. Het is echter duidelijk waar Jeroen zijn hart ligt.

Ineke nam het wissellint van Jeroen over en aan haar de schone taak om op een mannenetappe de dikke dertig seconden voorsprong die Jeroen op de concurrentie had gepakt te verdedigen. Ondanks dat ‘het bananending’ dat ze in de trein als ontbijt gegeten had tijdens de race voor wat metabolische onrust zorgde, wist ze toch als tweede weer terug te keren op de baan dankzij een mooie zevende plek tussen al het mannelijke geweld op haar etappe.

Het gat met de nummer één was echter niet veel meer dan 10 seconden, dus Gerrieke wist wat haar te doen stond. Al snel haalde ze de toenmalige nummer 1 in en strijdbaar als ze is, stond ze de eerste plek tijdens haar etappe niet meer af. Een knappe prestatie, want vrijwel de gehele etappe hijgde de uiteindelijke snelste ‘vrouw’ Naomi Renssen (16 jaar) van U-track in haar nek. De aanhalingstekens staan er uiteraard vanwege haar leeftijd.

Inmiddels begon de strijd om de eindzege zich af te tekenen. Het zou gaan tussen de Phoentjes, Team Marathon Utrecht (Hellas) en de Gore Boomwortel Stampers (U-track). Marieke Gimbel begon de druk al te voelen. Een eerste plaats verdedigen? Stress! Gelukkig voor Marieke was Ruud zo vriendelijk om in zijn etappe Hellas en U-track weer langs zich te laten en als derde over de finish te komen. Belangrijker voor Ruud was het dat hij de strijd Deelen-Kamp deze keer wel in zijn voordeel besliste, daar waar hij tijdens de Maliebaanloop Ineke nog net voor zich moest dulden. Het is een tweestrijd die nog wel eens de mythische proporties aan kan nemen van de duels tussen Marieke en Inge op de 800 en 1500m.

Dat Marieke ook zonder arch nemesis Inge kan knallen liet ze op de laatste damesetappe zien. Door meer dan een minuut in te lopen op het leidende team van Hellas, kwam de eerste plek voor Phoenix weer binnen handbereik.

Leonard rook bloed en ging furieus uit de startblokken. Al snel haalde deze klassementsloper pur sang de loper van U-track bij, waardoor de Phoentjes opschoven naar een tweede plaats. Wat velen niet wisten, was dat Leonard ondertussen ook poogde zijn Pheidippides-PR van 24:34 uit de boeken te lopen. Binnenkort is er namelijk een pannenkoekenparty georganiseerd door Henny en Joost, die alleen toegankelijk is voor mila-atleten die in 2015 een PR hebben gelopen. En dat is Leonard dit kalenderjaar nog niet gelukt. Alle hoop was dus gevestigd op deze race, maar helaas moest hij zijn rappe start ietwat bekopen waardoor hij het gat met de nummer één welgeteld 2 seconden kleiner wist te maken. Slotloper Hans moest hierdoor 1 minuut en 18 seconden goedmaken om die mokkataart binnen te slepen. En Leonard? Die wist dat hij met 24:58 weliswaar een mooie tijd op de klokken had gezet, maar dat hij de strijd om de pannenkoek verloren had.

Ook de normaal gesproken zo gelijkmatig lopende Hans schoot voor zijn doen redelijk rap uit de startblokken. Na ongeveer 3 kilometer kreeg hij de eerste loper in koers in het vizier, het gat bedroeg nog ongeveer 35 seconden. “Oh nee,” dacht hij, “als ik had geweten dat ik om de eerste plek zou strijden, had ik van tevoren mijn oksels wel geschoren. Straks moet ik juichend over de streep komen!” Helaas voor Hans werd het gaat kleiner en kleiner en wist hij 100 meter voordat hij de baan weer opkwam voor de laatste 300 meter, de koploper bij te halen. Deze was inmiddels moegestreden en bood geen enkele weerstand toen Hans hem in soepele tred voorbij huppelde. De verbazing bij de overige Phoentjes was groot toen ze de omroeper enthousiast hoorden proclameren dat het Hans was die als eerste de baan op kwam lopen. Gerrieke duwde de neo-master de Phoenix-vlag in de hand, die met zijn vuistje in de lucht na 2 uur, 43 minuten en 14 seconden de finish passeerde. Toch liefst 7 seconden sneller dan team nummer 2 van Hellas, een flinke marge op 42 kilometer en een x-aantal meters.

Trots namen de Phoentjes na afloop de prijzen, taart en felicitaties van de enige echte Pheidippides in ontvangst. En Jeroen kreeg nog een flesje wijn als beste mannelijke loper van de dag. Dat was ongeveer rond hetzelfde moment (ik chargeer hier hoor, beste lezer) dat Bernard te Boekhorst over de finish kwam. Bernard maakte zijn comeback na een flink aantal maanden patellasores in het team van Phoenix-icoon en vader aller cultlopers Herman Lenferink. Hun team Phoenix Lombok, met daarin atleten die op woensdag trainen bij Herman in park Oog in Al, legde beslag op een keurige 21e plek. Ook voor hen driewerf hulde!

Uitslagen

1 PHOENTJES 2:43:14

167 Jeroen Rodenburg – 23:23 tempo 3:26
267 Ineke Deelen – 28:37 tempo 4:12
367 Gerrieke Grootemarsink – 16:41 tempo 4:04
467 Ruud Kamp – 28:00 tempo 4:07
567 Marieke van Gimbel – 17:34 tempo 4:17
667 Leonard Tersteeg – 24:58 tempo 3:40
767 Hans C. Rebers – 24:01 tempo 3:31

21 PHOENIX LOMBOK 3:19:49

166 Thierry Kortekaas – 31:24 tempo 4:37
266 Herman Lenferink – 35:52 tempo 5:16
366 Emma van Daalen – 21:56 tempo 5:20
466 Peter Alblas – 36:09 tempo 5:18
566 Riekje Castelein – 21:24 tempo 5:13
666 Aartjan van Pelt – 28:38 tempo 4:12
766 Bernard te Boekhorst – 24:26 tempo 3:35