Phoenix historisch sterk op de Bata

Geen Batavierenrace zonder een Phoenixteam. Zo ook dit jaar weer. Phoenixorganisatoren Sibren en Mirthe zorgden zelfs voor twee Phoenixteams! Eén snel team en een nóg sneller team. Het nóg snellere team wist een fantastische 5e plek te noteren. Hiermee overtrof het team de 6e plaats van 2011. Ook het tweede team liep lekker. Mede door de hulp van enkele externe lopers wist het team een 52e plek te behalen. Hier een verslag van een nat, lang, vermoeiend, energiek, lollig, druk, topsport-, alcoholisch en majestueus weekend. Ga er voor zitten, want het verslag komt qua lengte in de buurt van de afstand van de wedstrijd.

Nacht Phoenix 1 (door Leon Graumans)

Vrijdagavond arriveerde ik bij het pre-bata etentje bij Sibren thuis. Enerzijds omdat ik honger had en anderzijds om de nachtploeg uit te zwaaien, succes te wensen en moed in te praten. Ik zou zelf de dag erop de slotetappe lopen. Dat is natuurlijk een hele eer, maar ergens vond ik het jammer dat ik het hele gebeuren vanaf de start tot aan de slotetappe moest missen.

Toen tijdens het eten van pasta uit afwasbakken er een lastminute afmelding kwam van de enige externe loper in het Phoenix 1 team was ik er als de kippe bij. Ik sprong op mijn fietst voor een tijdrit naar huis, pakte daar mijn tas in en keerde zeiknat van het zweet, maar met name van de wolkbreuk die op dat moment exact boven mijn fietsroute hing, terug bij Sibren om alsnog mee te gaan met de nachtploeg.

Ik viel met mijn neus in de boter want ik mocht ook nog eens het busje besturen. Door de regen en onweersbuien heen kachelden we met een vaart van niet meer dan 110 km/u richting Nijmegen. De bus was namelijk begrensd. Voor de heenweg geen punt, maar tijdens de race zou dat problemen kunnen geven. Hoe konden we in hemelsnaam met zo’n lage snelheid op tijd bij de wisselpunten arriveren?

Gelukkig hadden we met Inge een gestudeerd en bier drinkend persoon aan boord. Zij las gewoon de tekst voor die pontificaal op de voorruit te lezen was. Daarin stond beschreven hoe de begrenzer uit te schakelen was. Dat bleek met 1 simpele druk op een knop mogelijk. Wat een opluchting, onze zorgen waren voor niets geweest…!

Na het gebruikelijke wachten op de campus van Nijmegen kon Nicole omstreeks 00:45 uur van start gaan en begon het avontuur van de Phoenixploeg. Dat ging al direct goed want Nicole liet zo ongeveer 300 dames haar hakken zien en werd 31e op deze etappe.

Patrick nam het hesje over. Na zichzelf in allerlei onmogelijke bochten te hebben gemanoeuvreerd om mee te kunnen lopen was het toch gelukt om op tijd aanwezig te zijn. Ik fietste met Patrick mee en benadrukte vooraf, geheel overbodig natuurlijk, nog maar even dat hij moest oppassen voor een te snelle start. Echter, Patrick zat volledig in de stressmodus en wilde tempo maken om zijn vliegtuig richting Kroatië van de volgende ochtend niet te missen. Na enkele honderden meters bleek een tempo van 22 km/u toch net iets te gortig en dwong het zware parcours met steile beklimmingen en afdalingen Patrick om vaart te verminderen. De laatste 400m werd nog wel als een aparte wedstrijd benaderd. Grote kans dat hij hier de hoogste snelheid van alle Phoenix lopers behaald heeft.

Na Patrick kwam master Te Boekhorst en begon het grote inhalen. Hoewel Bernard in Mallorca niet getraind heeft op hardlopen in de nacht liep de lijn in de grafiek van de klassering akelig stijl omhoog. Een gemiddelde snelheid van 17,6 km/u is natuurlijk ook niet niks en al helemaal wanneer je bedenkt dat het de langste etappe van 12,5km betrof. Plotseling steeg Phoenix 1 van een 13e naar een 7e plek.

Het was aan Anton de taak om dit vast te houden. Hij liep als een van de weinige een courante afstand: 10km. Dit ging fantastisch want Anton kreeg het zowaar voor elkaar om een pr te lopen. Voor het eerst noteerde Anton een sub 35’er. Met een tijd van 34:56 bestormde Phoenix de top van het klassement: 4e!

Daarna kwam Leonard uit op de 6e etappe van 7,4km. Ook hij liep sterk gezien zijn 4e plaats op deze etappe. Robert-Jan, onze ‘dark horse’ (running like a mad horse) was wellicht de verrassing van de nacht. Gezien zijn snelheid van 15,8 km/u over 7,3km heb ik direct contact opgenomen met El Presidente Van Teutem om deze ongeslepen diamant contractueel vast te leggen. Dat zal wel lastig worden omdat hockeyvereniging USHC vast een flinke afkoopsom zal eisen. Na zijn etappe stonden we nog steeds 4e en lag de zware opgave op de schouders van Inge om dit vast te houden.

Om dit te kunnen bewerkstelligen had ze voor speciaal voor één keer een dagje de sigaretten thuis laten liggen. Met het consumeren van twee blikjes Jupiler onderweg stond niets een groot succes nog in de weg. En dat klopte, want hoewel Phoenix 1 één plekje in het klassement zakte had Inge toch maar mooi een 13e plaats op haar etappe behaald.

Op etappe 8 kwam Lars uit. Deze praatgrage Tukker heeft zich de afgelopen maanden spectaculair verbeterd en zit wat hardlopen betreft in een heerlijke flow. En dat bleek nog maar eens op etappe 8 van 8,1km. Deze werd met een snelheid van 16 km/u afgeraffeld. Bepaald geen kattenpis. Extra heldhaftig was de prestatie vanwege het feit dat Lars na 5km ‘door zijn kuit is gegaan’ (in de medische wereld een verschijnsel dat nog niet eerder waargenomen was) en het feit dat hij nauwelijks verzuring in zijn rechterneusvleugel had. Er zit dus nog veel meer in het vat.

Op de laatste etappe in de nacht mocht ik zelf mijn kunsten vertonen. Dat deed ik voor mijn gevoel vrij aardig, hoewel ‘vertonen’ wellicht niet het passende woord is aangezien er geen loper meer te bekennen was op de aardedonkere route. Toch kon ik nog 4 teams inhalen en was ik op deze etappe uiteindelijk de minst grote kneus. Vanuit tactisch oogpunt worden namelijk de traagste lopers op deze afstand opgesteld. Met een tijd van 14:26 over 4,5km en 19,3 km/u behaalde ik de etappewinst.

Aangekomen in Ulft was het tijd voor het eerste (zware) biertje en koffie, uiteraard. De fiets en lopershes werd doorgegeven aan de ochtendploeg en aan hun de loodzware opgave om de meesterlijke prestatie van de nachtploeg te continueren. Phoenix stond namelijk nog steeds op een 4e plek!

Ochtend Phoenix 1 (door Siem Uittenhout)

Na het fantastische werk van de nachtploeg was het tijd voor de ochtendploeg om het spreekwoordelijke stokje/hesje over te nemen. Maar eerst moest er nog een puzzel worden opgelost die niet zou misstaan in een pittige sollicitatieprocedure: het loop/fiets/rij-schema. Normaal gesproken is dit een eitje voor de ervaren Bata-lopers die wij zijn, maar er waren wat complicerende factoren.

Ik noem er een paar:

• Arjen zou twee etappes lopen.
• Bij een bepaald wisselpunt vertrekken twee etappes.
• Marieke heeft geen rijbewijs en rijdt dus liever geen busje.
• Anoek wil niet fietsen voor haar etappe.
• Anoek wil ook geen wisselpunt aandoen waar achteruit ingeparkeerd moet worden.
• Er moeten altijd minimaal twee personen in een voertuig zitten.
• Het loopschema staat al vast.
• Een loper/fietserwissel is niet optimaal en moet bij voorkeur worden vermeden.
• Mirthe vertrekt na haar etappe naar een andere ploeg.

Deze puzzel diende een kwartier voor de start te worden opgelost op een uit het deelnemersboekje gescheurde pagina door mensen die niet of nauwelijks hadden geslapen. Er werden allerlei scenario’s uitgetekend, afkortingen bedacht, pijltjes gezet en sterretjes geplaatst, maar een werkend schema leek niet mogelijk te zijn. Totdat ploegleider Sibren als een reddende engel ten tonele verscheen (misschien kwam het door mijn gebrek aan slaap of het waterige zonnetje op de achtergrond, maar ik zou zweren dat er een lichtend aureool om hem heen hing) en aanbood om wat etappes te fietsen. Plotseling vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en hadden we in drie minuten een prachtig schema waar iedereen tevreden mee was.

Hierna knalde Arjen er vandoor voor zijn eerste etappe en wist in deze sterk bezette etappe 6e te worden.

Mirthe liep in een lekker constant tempo en haalde de ene na de andere loopster in. Slechts één dame durfde het aan Mirthe in te halen, maar Lisa pakte dit team al na dertig meter terug. Lisa werd niet een keer ingehaald, maar haalde wel moeiteloos flink wat dames in. De 15 km/u gemiddeld werd helaas nét niet gehaald, maar ze werd wel vierde op haar etappe. Marieke verbaasde zichzelf door wel makkelijk die 15 per uur te halen op haar etappe van meer dan 5 km en haalde daarmee ook de top10.

Dankzij het ingenieuze schema was Arjen op tijd op het juiste wisselpunt voor zijn tweede etappe. In een rustig uitlooptempo van boven de 16 per uur werd ook deze etappe afgeraffeld. Siem stond ook op tijd klaar, ondanks (of dankzij) de autorit via een vermeende shortcut over de lopersroute. Hij was erop gebrand om bij zijn 10e Bata een topprestatie neer te zetten en met 9,4 km boven de 17 per uur gemiddeld kon hij met een tevreden gevoel het hesje overdragen aan Rogier. Zoals iedereen weet is het oefenen van de polsstokhoogaanloop een uitstekende basis voor het lopen van 6,6 kilometer, dus het was dan ook niet verbazingwekkend dat Rogier al na 24:36 klaar was (meer dan 16 per uur!). Anoek had de eer om de ochtendslotetappe te lopen en deed dit met verve: een gigantische eindsprint bracht haar naar een top-20-positie op haar etappe. De vierde plaats in het algemeen klassement was de hele ochtend geen moment in gevaar gekomen. De ochtendploeg reisde moe, nat en koud, maar ook met een tevreden gevoel af naar de campus in Enschede.

Middag Phoenix 1 (door Maarten van Ommen)

Via meerdere wegen lukte het de ochtendploeg zowaar elkaar te vinden bij de bus op het parkeerterrein en konden we los. Vanuit hier volgde zoals een bata het betaamt weer de gebruikelijke chaos.

Jasper zette een record zo kort mogelijk meedoen aan de bata en na zichzelf naar Barchem te hebben gereden zagen we hem alleen bij zijn finish. Daar hadden we nog net de tijd om hem te bedanken voor zijn sterke race, alvorens hij lopend weer via zijn etappe naar zijn auto terug kon. Kasper had een stand-in geregeld Martijn die zijn debuut maakte en zelfs onder deze regenachtige omstandigheden onder de indruk was van het bata-gebeuren.

Helaas mochten 24 jaren aan bata-ervaring Pijke (13e) en Maarten (11e) niet baten. We wisten het te presteren om een afslag te missen. Waar ik me weleens erger aan busjes die tegen de richting in rijden, deden we zelf ook een verwoede poging en dan hadden we nog op tijd kunnen komen… totdat een motormuis ons terugriep en we moesten omkeren. Maar met een persoonlijke escorte zou het nog goed kunnen komen… totdat de motormuis bedacht ook op andere verdwaalde busjes te wachten. Tom ervoer dus de ultieme bata nachtmerrie door na alles gegeven te hebben aan te komen en daar vergeefs met een hesje te mogen zwaaien. Pijke had de valse start en ook nog eens de zwaarste regen maar liep een solide race. Mij lukte het ook om wat van de schade te herstellen.

Gelukkig zat er ook nog een vrouwenetappe in de ochtend, Ann liep een goede race. Dat we in de ochtend nog zo een 20 kiezels uit haar wedstrijdschoenen verwijderd hebben moet daar vast ook bij geholpen hebben.

En het klassement, ondanks de tegenslag hadden we maar 1 plek verloren.

Etappe 24 Phoenix 1 (door Ineke Deelen)

Blijverrast was ik, toen ik anderhalve week voor de Bata hoorde dat ik de slotetappe mocht lopen. De Bata is toch al jaren een van de hoogtepunten in het hardloopjaar voor mij. Sterker nog, het was in 2007 mijn eerste ervaring met hardlopen. Ik deed toen ongetraind mee met een team vanuit mijn studievereniging. Ik vond het zó leuk, (en het bier drinken voor het lopen van een etappe zó stom), dat ik in september 2008 lid werd van Phoenix.

Terug naar 2014, wanneer het voor het eerst sinds ik kan herinneren niet aanvoelt als 30 graden ‘s middags, maar de regen de hele dag met bakken uit de lucht kwam. Ik mocht als echte veteraan inmiddels lekker uitslapen in mijn eigen bedje en ging ‘s middags samen met Janine met de trein naar Enschede. We misten wel het enorme Bata-gevoel, het gestress met de busjes, het plassen in de bosjes en het geklaag over het slechte weer en zere schenen onderweg (ohnee, dat konden we nog steeds). Daarom waren we tijdens de treinreis nog totaal niet zenuwachtig. Aangekomen na uren in de trein kwamen we aan in het oosten van land waar onze held van de dag, Leon, (Vlekkie is nu toch wel Vlek geworden), tegen het lijf liepen. Het bleek dat hij er al een hele nacht en dag op had zitten. Om de tegenstanders niet af te laten schrikken heeft hij zijn knappe eerste plek in de nacht onder pseudoniem gelopen. We waren veel te vroeg, en we hadden onder de terraswarmer op de Grote Markt nog genoeg tijd om zenuwachtig te worden. Het neurotische gevoel werd versterkt toen we de middagploeg tegenkwamen en we ineens heel weinig tijd meer hadden. Het feit dat we slechts 2 (twee!) minuten voorsprong hadden op het team wat 5e stond, werd er nog eens hard ingedrukt. Leon was zo in vorm, ik achtte hem wel in staat om er 2 minuutjes af te snoepen. Maar ja, hij heeft er natuurlijk wel al een race en nacht zonder slaap opzitten. En ik had Miranda Boonstra al gezien, tja, dat is natuurlijk geen eerlijke concurrentie. De spanning nam inmiddels behoorlijke proporties aan. Snel startnummers opspelden (waarom is dat zo’n rotklusje) en zonder jasjes en trainingsbroeken gingen Janine en ik inlopen in de stromende regen. Gek aangekeken door het laatste restje winkelend publiek. En toen stonden we al aan de start! Het rondje om de kerk ging als een gek, zelfs met flink wat geduw. Een beetje met ellenbogen in de weer (dat leren we ook op training tenslotte) en gewoon mijn eigen tempo gaan lopen. Die meiden houden dit moordende tempo toch geen 7,1 kilometer vol, dacht ik nog. En dat klopte. Ook het vermoeden dat het parcours geen 7,1 kilometer maar minder (6,8?) zou zijn, bleek te kloppen. Ik liep erg lekker, werd nog 1x heel hard aangemoedigd en heb mijn tempo vast kunnen houden. Eigenlijk ging het veel te lekker… Ik had geen idee waar de finish zou zijn, in verband met de regen was het namelijk ergens anders op de campus dan op de sintelbaan waar de finish normaal is. Al 2,5 kilometer voor de finish hoorde ik de muziek. Maar toch nog maar ingehouden, je weet maar nooit, de campus is groot. En ineens stonden er duizenden mensen en ben ik maar gaan versnellen! Toch nog iemand ingehaald en uiteindelijk naar een 16e plaats gerend. Het was heel erg gaaf om de laatste etappe te lopen en zo te finishen tussen alle mensen die heel dichtbij stonden. En die 2 minuten, tja die konden we niet meer helemaal goedmaken. Maarja, als het busje niet verkeerd gereden was in de middag… 😉 Op naar de volgende wedstrijden, want het kan vast nog wat harder. Al met al, het was een topevenement en ik kijk alweer uit naar volgend jaar! Sibren en Mirthe: heel erg bedankt voor het organiseren!

Etappe 25 Phoenix 1 (door Leon Graumans)

En nog steeds stonden we 4e… Ik voelde de druk op mijn schouders toenemen. Er stond namelijk nogal wat op het spel. Al waren we ook afhankelijk van het resultaat van Ineke. Heel reëel gezien zou zij geen top 5 positie lopen. Maar ach, wat maakt het ook uit, gewoon lopen en je best doen.

De etappe was door heftige regenval aangepast. De finish op de sintelbaan op de campus was namelijk volledig overstroomd. Daarom was de finish verplaatst naar een doodgewone weg op de campus. Dat vond ik jammer. Het leek me namelijk geweldig om voor het immense publiek als eerste loper naar de overwinning te worden geschreeuwd (zou ik hebben gedroomd wanneer ik had geslapen tenminste). Elke andere finish leek me toch minder sfeervol.

In mijn warming-up voelde ik, heel vreemd, enige vorm van vermoeidheid. Ik was bang dat ik een flater zou slaan omdat ik niet meer vooruit te branden zou zijn na het nachtelijke avontuur, het zware bier ’s ochtends vroeg in Ulft en de kou in het tentje. Ondanks mijn voornemen om rust te pakken op de campus in Enschede zat er niet meer in dan één uurtje slaap.

Gelukkig was er al wel snel sprake van wedstrijdspanning en dat is bij mij over het algemeen een goed teken. Dat bleek ook dit keer zo te zijn, want vanaf de start was mijn vermoeidheid volledig verdwenen, althans, zo heb ik het ervaren.

Na de start vormde zich direct een groepje van 4 waar ik bij zat. Vóór ons was een loper in tight en Willem II shirt er vandoor gegaan. Het gat werd echter niet meer dan 30m, maar de voorsprong kon de voetballoper behouden.

Tot halverwege (+/- 3,5km) kon ik goed in het groepje mee. Hoewel ik geen idee van afstand had, had ik wel in de gaten dat het hard ging. Maar hoe langer de tijd verstreek, hoe zwaarder ik het kreeg om aan te blijven haken in de groep. Enkele keren leek ik te moeten lossen maar de gedachte ‘Phoenix 4e, Phoenix 4e, Phoenix 4e’, én het vooruitzicht van een groots onthaal op de campus stimuleerde me enorm om bij te blijven en alles te geven.

Vlak voor het betreden van de campus was het groepje van 4 nog steeds intact en haalden we de vooruitgesnelde loper in. Nu was het een kwestie van op de tanden bijten. Hoe dichter we bij de finish kwamen, hoe meer publiek er op dook. Met nog enkele honderden meters te gaan wist ik niet wat ik meemaakte. Zóveel publiek dat zó ontzettend tekeer ging had ik nog nooit gezien. Er deden zich taferelen voor die ik alleen ken van de koninginnerit in de wielerklassiekers. Het te belopen parcours werd steeds smaller en een uitzinnige menigte schreeuwde minstens zo hard als dat wij liepen. In het moment van de strijd voelde ik me de Gebrselassie van de Nederlandse studentenatletiek, estafettelopen, wegwedstrijden, het Oosten van het land en Phoenix. Tenminste, ik denk dat Haile zich ook ongeveer zo voelde tijdens zijn WR-races: kapot maar euforisch.

Vertrouwend op mijn eindsprint waagde ik het met nog één bocht te gaan op een alles of niets poging, al wist ik niet precies hoe ver de finish nog weg was na die bocht. Ik passeerde het groepje en dacht dat de winst al bijna in de poket zat.

Helemaal stuk knokte ik voor elke meter. Helaas voor mij bleek ik de versnelling te vroeg te hebben ingezet en werd ik in de laatste 100m door de andere 3 voorbij gelopen. Zij waren simpelweg (nog) beter in het laatste stukje en eindigde ik uiteindelijk net als 4e (3e in algemeen klassement).

Dat het snel ging bleek uit de uitslag. Het is natuurlijk de vraag in hoeverre de 6,7km klopt maar een tijd van 20:40 betekend een snelheid van 19,5km/u. Samen met de prestatie van Ineke zakte Phoenix 1 plekje in het klassement, maar waren we erg blij en trots op de 5e plaats. En zelf was ik ook trots en blij met mijn eigen prestatie. Met een big smile hebben we er ’s nachts nog een geweldig feest van gemaakt, daar kon alle regen en kou niets aan af doen!!

Nacht Phoenix 2 (door Sibren van den Berg)

Na het diner op vrijdagavond ging de nachtploeg van team 2 op weg naar Nijmegen. Onderweg naar Nijmegen was – tot op 3km voor de campus – waarschijnlijk het enige moment dat wij een voorsprong hadden op team 1. Om kwart voor 1 is Nicole aangemoedigd bij haar rondje om het startgebied in Nijmegen en om half 2 mocht Blanca gaan lopen.

Aan mij [Sibren, red.] de eer om haar te begeleiden op de fiets. Ze ging heel soepel weg en in het tweede deel van haar etappe kwamen we er erachter dat dat niet alleen maar door het geschreeuw van de fietser kwam, want het tweede deel van de etappe ging omhoog, wat ze daarvoor (kennelijk) naar beneden was gelopen. Blanca is als 96e gefinished in haar etappe. Waar Blanca waarschijnlijk wat minder van meekreeg, waren de schoenen van Annerieke. Daar kreeg eigenlijk niemand iets van mee. Kregen we daar maar wat van mee. Ze waren in ieder geval niet in Nijmegen op het moment dat ze nodig waren. Lagen ze dan nog bij Sibren thuis, na het overpakken van de tassen? Lagen ze nog bij Annerieke thuis? Tot op heden zijn er nog geen aanwijzingen… Voor de man of vrouw met de gouden tip is er volgend jaar gratis ontbijt op de zondag na het Batafeest. Nicole bleek de kleinste voeten te hebben van iedereen die nog aanwezig was en na haar etappe in team 1 heeft ze haar schoenen (maat 39) uitgedaan en heeft Annerieke daar later op gelopen (maat 36).

De tweede etappe werd gelopen door Eric. In deze glooiende etappe met een sterk dalend stuk wist hij zich sterk staande te houden met een plaats rond het midden van het klassement. Na de start van Eric dook de rest van het team in het busje om door chauffeur Vivian naar het 2e wisselpunt te worden gebracht. Otto – ondanks dat hij vlak voor de start vol in een plas stapte, “we maken er wel een steeple van” – liep de langste etappe van de Batavierenrace, 12,5 km. In een stevig tempo van 13.25 km/h knalde hij de nacht door.

Janna, die ik in de voorbereidingen nog niet eens zo ver kreeg een kilometer meer te lopen, liep uiteindelijk toch de 10km die eerst aan Annerieke was toebedeeld, vanwege het schoenenfiasco van Annerieke. Top Janna! Ze hield zich super stand op deze mannenetappe. Qiao was onze volgende topper die de afstand naar de brug over de Rijn liep. Hij deed dat formidabel, met een sprinter-waardige eindsprint.

Sibren was de man die de Rijn mocht overbruggen. Eerst even zonder fietser, want de fietser in de etappe van Qiao was nét voor de laatste bocht even afgestapt om in het boekje te kijken hoe ver het nog was [dat was 200m … ] . Tijdens deze etappe kwam de zon langzaam op en werd het steeds lichter, prachtig om de koeien wakker te zien worden en de wereld te zien ontwaken. Met een 46e plaats in de etappe staat het team nu 146e in de tussenstand na etappe 6. Nog drie etappes te gaan in de nachtploeg. Anne E. loopt deze etappe na een perfecte wissel met Sibren en brengt het team naar een 128e plaats. Cyriel neemt de hes over en met een gezicht waar het zweet letterlijk vanaf droop kwam hij aan in Marmelhorst waar Annerieke op haar zevenmijlslaarzen klaarstond voor de laatste 4,5km van de nachtploeg. Met een gemiddelde snelheid van 12.62 km/h liep zij naar een 124e plaats op een herenetappe!

Na de nachtploeg staat Phoenix 2 nu 101e. Maar dat is niet waar we zullen eindigen… De nachtploeg heeft laten zien dat er zelfs in het 2e team van Phoenix talent te vinden is: van een bierteam is geen sprake, we zijn ten slotte atleten! In Ulft wordt de ochtendploeg gezocht. Anne en Cyriel blijven zelfs zitten om ook nog een etappe te lopen in de ochtendploeg.

Ochtend Phoenix 2 (door Anne van Heerebeek)

Aangekomen in Enschede vrijdagavond was het feest al volop aan de gang! We hebben snel de tent opgezet en geprobeerd door de muziek heen wat te slapen, want om 4:30 uur ging de wekker al. Aangekomen in Ulft stond de rest van de ploeg ons op te wachten. Allereerst was Florian aan de beurt op de 10 kilometer, die een verrassend snelle tijd van 42 minuten neerzette!

Vervolgens hadden Anne Elevelt en Mirthe zich opgeofferd om een tweede etappe te lopen! Na een soepele fietser- loper wissel met Mirthe was ik (Anne van H.) aan de beurt op de 5,2 km, welke mede dankzij aanmoediging van Mirthe ook goed ging. Na een zware nachtetappe zou ook Qiao een tweede keer lopen, maar hij zat er doorheen. Gelukkig bood Arthur van S.N.O.T. zich aan om te lopen en hij zette nog een snelle tijd neer ook! Na vervolgens nog 3 snelle etappes van Bart, Tjeu en Cyriel zijn we in de ochtend van de 101e naar de 58e plek gestegen! Knappe prestaties van de ochtendploeg Phoenix 2!

Middag Phoenix 2 (door Sibren van den Berg)

In de middagploeg van team 2 deed een flink aantal externen zijn aantrede. Vanuit Barchem startte Coen Stout onder de boog om de op papier zwaarste etappe te gaan lopen. Hij, roeier bij ORCA, weet hoe het is om te verzuren en dat deed hij: 9,5km in 39:39! Fantastisch!

Bij het wisselpunten stonden wij nog rustig te wachten met kleding aan. Want hij had zelf deze tijd ook niet verwacht. Maar als 7e in zijn startgroep kwam hij aanlopen: snel die kleren uit Tessa, en lopen maar! In het busje was Coen nogal verontwaardigd dat wij hem zo snel vonden, dit hadden we toch wel kunnen verwachten van hem? Totdat hij er tien minuten later zelf achter kwam dat hij geen 49 minuten onderweg was geweest, maar 39. Lekker, Coen ;). Tessa zou naar eigen zeggen tevreden zijn als ze de etappe zonder problemen uit kon lopen. En ze mag tevreden zijn, ze heeft het toch mooi gedaan op een herenetappe. De volgende 6 km waren voor rekening van Jorrit Kok, een rasachte inwoner van Enschede. In een strakke 13.05 km/h liep hij naar Middendorp. Daar stond Joost Aling, net als Coen een studiegenoot van mij. Joost, die hardlopen ‘het saaiste vindt wat er is, want je doet het zo alleen’, heeft van zijn etappe genoten en er nog plezier aan beleeft ook. Hoe kan het ook anders als je alleen maar mensen inhaalt! Dan doe je het niet meer alleen! Tjeu, de man die alles kan, is vervolgens gaan dubbelen en heeft nog eens 9,6km gelopen, waarvan een deel door de modder. Wat een sporter, door 9,6km even in 41:20 af te leggen. Bij de Grolsch fabriek zouden wij Marjolein ontmoeten, die daarvoor al in een ander team had gelopen in de middagploeg. Zij had een tijdje in de regen moeten wachten, dus we hebben haar eerst ontdooid in het busje. Ze heeft de laatste etappe perfect gelopen met een 12e plaats in haar etappe als resultaat. Nu staat Phoenix 2 46e in de tussenstand… Waar zouden we eindigen?

’s Avonds zou bij de uitslagen bij Marjolein haar etappe een ‘N’ staan: “Geen geldige tijd”. Een protest bij de wedstrijdleiding heeft een straftijd kunnen voorkomen.

Etappe 24 Phoenix 2 (door Janine Brassé)

Volgt…

Etappe 25 Phoenix 2 (door Joris Koenders)

De Batavierenrace is hét loopevenement van het jaar waar duizenden mensen aan meedoen. Dat je niet per se een loper hoeft te zijn om mee te doen bewijs ik wel met mijn gespierde werplichaam ;), ik, die 4 kilometer achter elkaar hardlopen al een prestatie vind.

Dus stond ik daar aan de start van de slotetappe (7,1km), slecht voorbereid qua training; honger was al aan het knagen; energieniveau was laag en de regen viel met bakken uit de lucht. Je voelt de spanning van +/- 350 medelopers toenemen terwijl je de laatste minuut voor het startschot ingaat: 10, 9, 8, … 2, 1! En weg was iedereen.

Het eerste stuk gaat geweldig, adrenaline pompt door je lichaam, je wordt aangemoedigd door massa’s mensen en als een grote slang bewegen de lopers zich over het traject. Je ziet mensen in de gekste dingen lopen. Mannen strak in het pak, apenkostuums, half naakt en noem maar op, er liep zelfs iemand met een boomstronk op de schouder.

Na een tijdje begon ik het te voelen, last van mijn kuiten, een en al ellende (dit zal wel vlak na die 4 geoefende kilometers zijn), maar op dat moment hoor je de mensen op de campus al, vlagen gejuich en geschreeuw die met de wind worden meegevoerd. Doorlopen dan maar. Je komt al snel de campus op, maar dan ben je er nog niet. Het voelde voor mij alsof we nog 5 rondjes om de campus aan het lopen waren terwijl je continu het publiek hoort.

Eindelijk kwam ik dan in de laatste bocht. Het publiek stond 10 rijen dik langs de kant en hier en daar hoorde ik wel een “Joris, kom op”, maar ik kon niks meer zien doordat mijn bril was beslagen en natgeregend. Laatste stukje doorzetten en toen de finish over! Spierpijn, moeheid, algehele malaise, klaag, klaag, arme ik :P. Volgend jaar maar met een busje rondrijden J.

Achteraf was het natuurlijk wel een machtige ervaring, de sfeer was geweldig, het feest gezellig en de mensen super! Het weer had alleen wel wat beter gemogen.

Uitslagen

#	Naam	Afstand	Tijd	Snelheid	Plaats	Cum. #
1	Nicole van Klink	3.6 km	00:15:24	13.92	31	31
2	Patrick Wieser	6.7 km	00:27:44	14.58	22	13
3	Bernard te Boekhorst	12.5 km	00:42:28	17.61	4	7
4	Anton van der Stoep	10 km	00:34:56	17.14	3	4
5	Leonard Tersteeg	7.4 km	00:26:39	16.69	4	4
6	Robert-Jan Arke	7.3 km	00:27:41	15.84	4	4
7	Inge Van t Veer	6.7 km	00:29:38	13.51	13	5
8	Lars de Winter	8.1km	00:30:18	16.01	5	5
9	Leon Graumans	4.5 km	00:14:26	19.31	1	4
10	Arjen van der Logt	10 km	00:34:30	17.40	6	4
11	Mirthe Muilwijk	2.6 km	00:12:47	12.17	27	4
12	Lisa de Ruiter	4.3km	00:17:39	14.59	4	4
13	Marieke Gimbel	5.2km	00:20:58	15.05	9	4
14	Arjen van der Logt	7.6km	00:28:13	16.21	4	4
15	Siem Uittenhout	9.5km	00:32:41	17.18	4	4
16	Rogier Overkamp	6.4km	00:24:36	16.05	16	4
17	Anoek Vennix	3.4km	00:16:30	12.53	18	4
18	Jasper Commandeur	9.5 km	00:36:26	15.88	15	4
19	Martijn van der Linden	7.2 km	00:30:08	14.37	41	4
20	Tom Wevers	6 km	00:25:44	14.33	34	4
21	Pijke den Ambtman	8.8km	00:39:08	13.65	62	6
22	Maarten van Ommen	9.6 km	00:31:46	18.12	1	4
23	Ann Schoot Uiterkamp	7.5 km	00:29:56	14.66	7	4
24	Ineke Deelen	6.7km	00:27:34	14.65	16	5
25	Leon Graumans	6.7km	00:20:40	19.55	3	5

#	Naam	Afstand	Tijd	Snelheid	#	Cum. #
1	Blanca Uit t Broek	3.6 km	00:17:37	12.17	96	93
2	Eric Castrop	6.7 km	00:35:50	11.28	181	140
3	Otto Rottier	12.5 km	00:56:27	13.25	113	111
4	Janna Lukkezen	10 km	00:55:39	10.76	283	174
5	Qiao Li	7.4 km	00:42:16	10.52	252	190
6	Sibren van den Berg	7.3 km	00:31:51	13.77	46	146
7	Anne Elevelt	6.7 km	00:35:39	11.23	123	128
8	Cyriel Nijsten	8.1km	00:35:52	13.52	60	106
9	Annerieke Bouwman	4.5 km	00:22:05	12.62	124	101
10	Florian Kleinknecht	10 km	00:42:49	14.02	79	89
11	Anne Elevelt	2.6 km	00:13:18	11.70	49	84
12	Mirthe Muilwijk	4.3km	00:22:56	11.23	87	78
13	Anne van Heerenbeek	5.2km	00:29:58	10.53	224	77
14	Arthur Somers	7.6km	00:30:16	15.12	15	58
15	Bart Oldenhof	9.5km	00:42:57	13.07	118	61
16	Tjeu van Heerenbeek	6.4km	00:24:41	16.00	17	51
17	Cyriel Nijsten	3.4km	00:16:05	12.86	231	58
18	Coen Stout	9.5 km	00:39:39	14.59	49	48
19	Tessa Stout	7.2 km	00:42:46	10.13	292	66
20	Jorrit Kok	6 km	00:28:15	13.05	96	60
21	Joost Aling	8.8km	00:37:25	14.28	36	55
22	Tjeu van Heerenbeek	9.6 km	00:41:20	13.93	64	53
23	Marjolein Frietman	7.5 km	00:31:09	14.09	12	45
24	Janine Brassé	6.7km	00:35:06	11.51	195	49
25	Joris Koenders	6.7km	00:32:17	12.51	271	52