Bart wint Saxmundham Rotary 6mile England
Een verslag overseas – door Bart Luijk
Op vakantie in Engeland en dan een wedstrijdje meedoen stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Deze keer ging het lukken met een mooie afstand van 6 miles bij 2013 HERITAGE COAST MARATHON georganiseerd doorde Saxmundham Rotary Club vlakbij Thorpeness aan de oostkust. Vanaf onze kampeerboerderij was het een uurtje rijden over prachtige kronkelweggetjes naar deze run/walk en met the Verve in de auto was het echt Engels. Linde ging met onze kinderen ook deze 6 miles wandelen met Engelse vrienden die we ter plaatse gingen ontmoeten. De sfeer was zoals je dat van de Engelsen kan verwachten: very kind and polite en met the Beatles als achtergrondmuziek.
Het was mogelijk om de marathon, half marathon of de 6 miles af te leggen. Na 1 jaar knieblessureleed zonder een wedstrijdje te kunnen doen, besloot ik nu nog maar even voor de korte afstand van 6 miles te gaan (als derde wedstrijdje weer sinds februari). Alhoewel ik nog een beetje aan het opbouwen ben, gaat het als Master weer redelijk. Bij de start viel mij gelijk op dat er niemand bij de start ging dringen en dat men zelfs niet bij de streep ging staan (die was er eigenlijk ook niet) en rustig met elkaar in gesprek was (een staande receptie). Je moest je opstellen voor een partytent en bij het startschot liep je door de partytent. Bij de start liep ik eigenlijk al op kop (ik was ook de enige die helemaal vooraan ging staan), maar het was precies zoals een English Run moest zijn. Onverhard, langs paadjes met heggetjes en dwars over de weilanden en….. over hekken heen. Ik liep voorop en ik moest goed opletten om de blue marks of blauwe verf op de weg niet te missen, want er was geen fietser voorop en de tweede loper was al een stukje achter mij. Niet overal stonden parcourswachters en af en toe moest je goed opletten wanneer je een smal Public Footpath op moest. Ik liep best lekker en achteraf bleek dat niet zo zeer aan mij te liggen maar ik liep gewoon subtiel bergafwaarts.
Vervolgens ….over een hek heen (!) en een zware heuvel op door het weiland. Waar ik eigenlijk al bang voor was, gebeurde natuurlijk. Ik raakte de weg kwijt of beter er was geen markering meer. Ik kon gokken op welke kant ik op moest nadat ik een hekje weer keurig dichtgemaakt had, maar met een kans dat ik helemaal niet meer wist waar ik was of wachten op de tweede loper. Dus liep ik terug naar het hek waar ik doorheen gelopen was en daar zag ik over het weiland een loper aankomen. “Please could you tell me which way to go?” Hopende dat ik niet de verkeerde kant op gestuurd werd liep ik door, maar bij een kruispunt was het weer onduidelijk zonder markering en weer wachten en vragen. Uiteindelijk kon ik weer verder en liep ik over de weg omhoog en kwam ik pas na ongeveer een halve mile weer parcourswachters tegen. Dan een weg oversteken en een onverharde zandweg op die zwaar om te lopen was omdat het al dagen niet geregend had. Hierna plots tussen de weilanden door en door hekjes die je open en weer netjes dicht moest doen. De snelheid was er telkens uit en het begon wat vermoeiend te worden. Ik begon mij af te vragen of ik door deze opstoppingen en mijn nog niet optimale conditie wel de winst zou gaan pakken. Ik had al behoorlijk wat tempo verloren en mijn ruime voorsprong was nog maar klein geworden (ik denk dat ik ook nog nooit 2 keer terug op het parcours gelopen heb en de medelopers kon zien aan komen lopen). Toen ik het hekje van de tweede loper na een tijdje hoorde dichtvallen wist ik dat ik het wel ging halen.
Ik liep op een grote weg af met parcourswachters in de stoelen naast de weg, maar plots bleek dat ik linksaf moest een klein bos paadje in. Hierdoor liep ik min of meer dwars door de refreshment post met een schaaltje biscuits and drinks. “No thank you very much”, kon ik nog net uitbrengen want ik moest er even niet aan denken om zo’n droog biscuitje nu naar binnen te werken. Dan even nog bergop en de verzuring begon in mijn spieren op te spelen en laatste stukje nog wat mul zand maar daar was het open veld met de finish. Wat een mooie tocht en ook nog gewonnen als the first and only Dutchman in 37.02min! Nu wachten op Linde met de kinderen die ook deze volledige 6 mile gelopen hadden en trots lieten ze hun medaille na de finish aan mij en aan iedereen zien. Na afloop hebben we met heerlijke cakes and tea de reserves aangevuld bij de ouders van Linde’s vriendin en hierna nog gegeten met lovely desserts als afsluiting. Ik werd nogmaals bedankt voor het geven van een ”international character to the run”. Kortom a typical off road English run is een leuke ervaring en misschien next year?
