Het Phoenix-moment van Paul van Schaik

Het mooiste Phoenix-moment is voor mij moeilijk te kiezen. Er zijn voor mij meerdere momenten.

30 jaar terug stond er in de krant dat er een clinic werd gegeven bij Phoenix hoe je blessures de baas kon blijven. Dat was dan ook de start van diverse Phoenix-momenten, hiervan zal ik er enkele noemen.

Ik startte toen met een zaaltraining van Marco en deze zijn onvergetelijk, omdat ik regelmatig zwart voor mijn ogen zag, maar ik vond het geweldig.
Mijn eerste recreantenloopje was in Houten, de vlinderloop. Met als beloning een groot stuk appeltaart na afloop. De zelfgebakken appeltaart werd ook gelijk een traditie binnen de recreanten. Ook een hoogtepunt was onze eerste buitenlandse loop, de 20 km van Parijs. Daarna startten wij met het weekendje Egmond, gekoppeld aan het lopen van de halve en dat doen wij nog steeds, maar is het nu de laatste jaren Schoorl geworden.

Mijn prestaties werden in de loop der jaren ook steeds beter en ik werd ook regelmatig door Herman Verheul aangesproken, dat ik nog veel beter kon worden als ik niet zo hard op de baan aan het scheuren was, maar niets was fijner dan dat. Helaas veroorzaken veel en hard trainen ook blessures, mijn eerste marathon werd hierdoor ook een drama, een dieptemomentje en was ook gelijk mijn laatste hele marathon.

Het hardlopen gaat de laatste jaren natuurlijk wel steeds moeizamer, in je hoofd blijf je jong, maar je lichaam wordt stram en het herstel duurt langer. De wekelijkse trainingen blijven nu de mooiste Phoenix-momenten. Ik sluit mij aan bij wat Caro daarover schreef. Dit zal ik zo lang mogelijk blijven volhouden.

Vorige week werd ik gebeld door Jos Beernink, hij is sinds kort weer pupillen trainer. Hij heeft mij ooit opgeleid als jeugdtrainer, ik heb veel van hem geleerd als jeugd- en recreantentrainer, ik draag het stokje dan ook graag aan hem over.