Hyde Park Relays 2012
Na een afwezigheid van twee jaar werd er dit jaar door ZeuS (overkoepelende studentenatletiekfederatie) weer eens een Londenreis georganiseerd. Net als in 2009 was er ook vanuit Phoenix een afvaardiging aanwezig om een verpletterende indruk te maken bij de Hyde Park Relays. De estafettewedstrijd waar het allemaal om draaide afgelopen weekend.
Een verslag van Leon Graumans.
In drie jaar tijd is er het nodige veranderd, zo bleek gedurende het weekend. De drie Phoenixdeelnemers die er in 2009 ook al bij waren, Peter-Paul, Niels en Leon, werden destijds gezien als echte Phoenixgroentjes die hun ogen uitkeken in de grote stad. Hoe anders is dat in 2012! Dit driekoppige gezelschap mag inmiddels wel tot de Phoenix, nee wat zeg ik, de internationale atletiekwereld prominenten gerekend worden. Het ontzag voor deze grote meneren was dan ook groot. De huidige Phoenixgroentjes Anne (Elevelt), Anne (Rietveld) en Roanne trokken zich volledig op aan deze ‘ grote drie’. Marjolein bevond zich ergens in een grijs gebied. Met haar 21 jaar en lidmaatschap sinds 2009 is het groene er inmiddels wel af maar om nu over een vedettestatus te spreken gaat mij persoonlijk te ver. Eén man stond echter nog boven alle partijen en dan heb ik het natuurlijk over Rogier Overkamp. Hij was er namelijk al in 2008 bij.
Donderdagochtend stapte het goedgeluimde Phoenix gezelschap de riante touringbus in voor een gezellige heenreis met buschauffeur Dienand achter het stuur. Het eerste deel naar Calais werd vlot afgelegd. Voordat de bus de trein opreed die ons onder het kanaal door zou loodsen werden er nog twee ZeuS-kneuzen (desbetreffende vereniging is mij onbekend) gedumpt die niet over een geldig reisdocument beschikten. Voor ons weer een meevaller want zo ontstond er (nog) meer ruimte in de bus.
In Londen aangekomen was het direct etenstijd. Helaas moesten we eerst onze koffers kwijt in het Imperial College, dezelfde locatie als waar we 3 jaar geleden verbleven. Ondanks mijn eis dat ik niet de lucht in wens te ademen die tevens door leden van andere studentenatletiekverenigingen ingeademd wordt, was het toch weer de bedoeling dat de voltallige groep van 113 personen in dezelfde zaal zou slapen. Dit is voor atleten van het Phoenix-niveau toch wel een grote domper en past niet in een wedstrijdvoorbereiding aangaande het topsportplan.
De vrijdag werd een side-seeing dagje. Met een dagkaart voor de metro op zak begaven we ons richting Trafalgar Square, The Big Ben, The Tower Bridge, Buckingham Palace, Covent Garden en wat al niet meer. Voor de ervaren Londen-kenners (Leon, Niels, Peter-Paul en Rogier) was dit natuurlijk allemaal gesneden koek. De rest keek echter haar ogen uit. Een hele dag slenteren door een stad gaat echter niemand in de koude kleren zitten dus ’s avonds hadden we weer enorme honger. Eten deden we bij een Noord-Indiaas restaurant. De chefkok van dienst zorgden voor een extra ‘spicy’ maaltijd zodat we de volgende dag met voldoende peper in de reet van start konden gaan bij de Hyde Park Relays. Al dat peper zorgde daarentegen wel weer voor een ongelofelijk dorst. En zoals bekend is goed drinken van levensbelang. Al helemaal voor atleten die nogal eens onmogelijk geachte prestaties waar maken (denk aan pp 3 jaar geleden, die de 5,2km toch boven het half uur wist af te leggen), is het nuttigen van voldoende gerstenat onderdeel van een topsportinstelling. Dat ik hierover niets kan terug vinden in de Phoenixselectierichtlijnen verbaast mij dan ook zeer. Maar om een lang verhaal kort te maken, we hebben ontzettend het beest uitgehangen en kwamen dan ook lallend midden in de nacht de slaapzaal inzetten.
Dan de volgende ochtend, wedstrijddag, d-day. Helemaal fris waren we helaas niet meer. Dit moet gewoon te maken hebben gehad onze abominabele slaapmatjes. Kan niet anders. Voordat we ons richting Hyde Park begaven brachten we eerst nog een bezoek aan het National History Museum. Jammer genoeg wilde Peter-Paul liever schilderijtjes gaan bekijken. Hier kan ik maar moeilijk begrip voor opbrengen. Enige solidariteit is bij deze jongen niet te bespeuren, maar goed, in het leven van Kuil draait dan ook alles om Kuil.
Na het bezoek aan het Natural History Museum met onze eigen Niels als gids/confabuleur/cascadeur werden we weer eens enorm op de feiten gedrukt over de betrekkelijkheid over alle zaken die in onze nog prille levens spelen. Het museum gaat namelijk over zaken als het ontstaan van de aarde, dinosauriërs en de wonderlijke wereld der drinkende dieren. Toch ontstond er 2 uur voor de start weer de nodige wedstrijdspanning en het daarbij behorende gezeur. Konden we eindelijk gaan doen wat we allemaal leuk vinden, hardlopen, heeft ineens niemand er meer zin in. Gelukkig waren de weergoden ons goedgezind dus dat maakte het hele gebeuren er iets dragelijker op. Helaas stond er dan wel weer een harde wind in het Hyde Park wat onze eventuele belabberde prestaties zou kunnen doen rechtvaardigen.
Net als drie jaar geleden voelde ik nogal de nodige druk op mijn schouders rusten. Destijds had ik misplaatste vedetteneigingen en ging ik met een tijd van 19:41 dan ook af als een gieter. Tegenwoordig sta ik ondanks mijn verbluffende prestatieverbeteringen, waarzinnig scherpe pr’s, prachtige loopstijl, voorbeeldige wedstrijdinstelling en als enorme groepsmotivator gewoon met beide voeten op de grond. Als captain van het ZeuS 1 team (een team voor bijzonder snelle atleten dus, of voor enorme blaaskaken) zou ik als eerst van start gaan. Een half uur voor de start was er alleen nog totaal geen sprake van startvakken of een parcours of ook maar iets wat met een wedstrijd te maken had. En dat terwijl we er vrij zeker van waren dat we op de juiste plek waren op het juiste tijdstip. Zelf was ik al helemaal in de wedstrijdmodus. Nerveus wat rondjes dribbelen en versnellinkjes doen met het gevoel dat ik op zondag ook bij het NK Masters niet had misstaan. (Dit verslag is geschreven voordat ik op de hoogte ben gesteld over de verbluffende tijden van Bernard bij datzelfde NK!). Oftewel, de benen voelden niet al te fit.
Een paar minuten voor de start stelden Niels en ik ons op achter de startstreep. Niels liep namelijk in een gemengd team, samen met Rogier en enkele C-atleten. Na de start gingen we er hard vandoor. Ik direct in een kopgroepje van 5 waarvan ik na een eerste km in 3.04 toch nog een aantal lopers voor me moest dulden, Niels daar iets achter. De 2e km ging in 3.26, toen was het me direct ook duidelijk dat deze km aanduidingen niet klopten en ik me maar niet zo druk meer moest maken over de doorkomsttijden. Slingerend door de mensenmassa (het parcours was niet afgezet) en met handen en voeten de heuvels van het Hyde Park beklimmend kwam ik na 5,2km uit op een tijd van 16:49. Dit was mijn handgeklokte tijd. Rondom het wisselpunt was namelijk in de verste verte geen klok te bekennen. Later bleek in de officiële uitslag mijn tijd overeen te komen met mijn eigen handgeklokte tijd. Hoe men de tijdregistratie correct voor elkaar heeft gekregen is me een raadsel. Zelf was ik redelijk tevreden met de tijd, niet super bijzonder, maar gezien de omstandigheden acceptabel. Het ZeuS 1 team eindigde trouwens als 1e buitenlandse team en als 5e in totaal (van de 105 startende teams). Dit leverde enorme bewondering op vanuit heel Londen er ver daarbuiten.
Niels ging een ruime anderhalve minuut achter mij helemaal kapot en noteerde een tijd van 18:40. En dan te bedenken dat Niels drie jaar geleden in dezelfde wedstrijd 21:29 liep! Rogier was even later aan de beurt. Hoewel Rogier niet specifiek voor (midden)lange afstanden traint liep hij toch een puike 23:48. Het team van Rogier en Niels eindigde als 52e.
Peter-Paul had al in een vroeg stadium besloten niet te lopen. ‘Zo’n uitgekleed estafetteloopje met een hoop b-atleten is niet mijn podium’, was de orerende verklaring van de beste man voor het niet deelnemen aan de wedstrijd, welke hij overigens ook al gebruikte om onder de Pheidippidesloop uit te kunnen komen. Na enig historisch onderzoek valt in het wedstrijdverslag van 2009 echter een veel aannemelijkere verklaring te lezen. Hier een citaat uit het verslag van destijds:
‘Ook het Kuiltje was zich reeds dagen tevoren bewust van de slag die geleverd moest worden. Voor hem hield deze loop ongeveer een 100-voud in van de afstanden die hij momenteel gemiddeld in training aflegt en dat verschil liet zich gelden. Met zijn blote handen bevocht Kuiltje de man met de hamer en wist hem na 30:38 minuten de genadeklap uit te delen’.
Gelukkig stelde Kuil zich wel dienstbaar als manager op voor de aanwezige Phoenixatleten. Met een hoop bombarie prees hij zijn renstal de hemel in en probeerde bij de wedstrijdorganisatie het onderste uit de kan te halen wat betreft het startgeld (om nog maar over de winstpremie van ZeuS 1 te zwijgen).
Dan de dames. Zij starten iets verderop en liepen een ronde van 3,4km. De Phoenix-dames konden met z’n vieren een compleet team vormen. Net als bij de Bata van 2011 begon Roanne aan de eerste etappe van deze estafettewedstrijd. Ik heb haar start en finish compleet gemist, maar Roanne liep een tijd van 16:24. Daarbij wil ik vermelden dat bij de vrouwenrace de tijdwaarneming wel dubieus was. Ik heb meerdere vrouwen horen klagen dat de handgeklokte tijd tot wel een halve minuut sneller was dan geregistreerde tijd. Dit soort kreten roep ik zelf ook graag. Alleen jammer dat nooit iemand dat gelooft. Zo weet ik zeker dat mijn handgeklokte tijd op de 1500m op 3.33 staat. De ET registreerde echter nooit een snellere tijd dan 4.03.
Na Roanne volgde Marjolein in 15:15, daarna kwam Anne Rietveld. Het schijnt dat Anne een bijdrage heeft geleverd aan de organisatie van de hele reis. Wat ze echter precies heeft gedaan is ons geen van allen duidelijk geworden. Wat wel duidelijk was is dat ze maar al te graag de korting op de reis tot zich nam die het organiserende comité ontving. Anne liep overigens een solide race in 15:36. Als slotakkoord was Anne Elevelt aan de beurt. Dit ging in 16:29 (zelf klokte ze 15:53 en aangezien ze mijn super nauwkeurige Casio sporthorloge daarvoor gebruikte geloof ik haar voor deze ene keer dan wel).
Na de wedstrijd was het douchen en eten geblazen waarna het alweer tijd was voor het eindfeest. Alcohol doet vreemde dingen met mensen. Enkele Phoenixmeisjes deden verwoede pogingen om de knoopjes van mijn shirt zo ver mogelijk open geknoopt te krijgen. Te begrijpen, want wie wil nou niet een inkijkje hebben in zo’n afgetrainde borstkas?! Hun enthousiasme grensde daarbij aan hysterie. Maar een serieuze jongen zoals ik laat zich natuurlijk niet voor het karretje spannen door een stel popiejopie atletes. Het feest was overigens een goede kans om ons opgelopen vochttekort als gevolg van de wedstrijd weer goed op peil te brengen. Dat is dan ook erg goed gelukt.
Zondagochtend stond Dienand gelukkig weer klaar met zijn scheurmonster, de hyperdeluxe Man-bus, ook wel ‘de witte lichtflits’ genoemd, en zetten we met een voldaan gevoel weer koers richting ons fijne stadje Utrecht!
Beeld opening: Alison Updyke via Pixabay
