Dubbel podium Cromwijckloop Woerden

Bernard te Boekhorst doet verslag van de Cormwijckloop in Woerden. Lees verder.

“Zaterdag 8 oktober was de dag van de comeback van Steven Verwaard en mij. Steven kampt al zeer lange tijd met een onderbeen/knie blessure en zelf was ik sinds het voorjaar geveld door een hernia.

Hoewel ik alweer enkele wedstrijdjes gedaan heb, verliepen die zeer zeker niet gemakkelijk. Pas in de week voorafgaande aan de Cromwijckloop in Woerden had ik weer meer dan 2x per week kunnen trainen en zat ik weer gevoelsmatig in de spreekwoordelijke wedstrijdloperslift. Min of meer hetzelfde gold voor Steven voor wie het de eerste wedstrijd was sinds een week na de Batavierenrace (2011 welteverstaan).

Bij aankomst in Woerden schoven we aan bij de gebruikelijke vroegambachtelijke koffiegeur vermengd met een dosis huisnijver van een aantal vrijwilligsters achter de inschrijftafel in de kantine. Een niet opkijkende 60-er bleef tot 3x toe navragen bij elk van ons of we man waren. Hoe laag we de stem ook inzetten, niets deed haar ertoe besluiten te kappen met die vraag.

Inmiddels liep de kantine al snel vol met bekende gezichten van atleten in voorbereiding op marathons of gefocust op deze wedstrijd in Woerden. Tussen de regen door, maar naarmate het starttijdstip naderde vooral in de regen, deden we onze inlooprondjes en oefeningen.

We waren al gewaarschuwd voor de winnaar van vorig jaar door Joop Pauw (man in marathonvoorbereiding op Amsterdam). Wilfred Verhagen was de man om op te letten. Tja, maar deze man had al laag in de 32 gelopen dit jaar en Steven heeft een PR van rond de 33.50 en ik was al blij gezien de vorige uitslagen ergens hoog in de 33 te lopen. Dus bij het bijna terloops geloste startschot, het loopvee was maar net teruggelopen tot voor de startstreep, begonnen een man en vrouw of 100 aan de 10 km. Gewoontegetrouw begon ik in een tempo wat lekker gemakkelijk aanvoelde, want een andere maatstaf had ik niet wegens de uitval van mijn stopwatch. Een groot nadeel van een hartslagmonitor is dat het opslaan van al die broodnodige gegevens over hartslag, gelopen afstand, gemiddeldes, parcours, luchtdruk, temperatuur, hoogte-index, mogelijk theoretisch verbrande calorieën uitgaande van een gemiddeld persoon met een gemiddeld vetpercentage van een persoon van 70 kg, klopgetal van het te verbranden substraat dat via het ontbijt is getankt enz. enz., het geheugen van het kloteding nogal snel vol is en dat een verhuizing er ook al snel voor zorgt dat dat andere broodnodige kleinood, de oplader, zoek raakt.

Maar goed, na een rondje atletiekbaan en de eerste daaropvolgende kilometer liep ik nog gemakkelijk op kop met in mijn kielzog vermoedelijk de al eerder genoemde Wilfred Verhagen en nog een meter of 20 daarachter, jawel, Steven. Daarachter leek het voor mijn gevoel lange tijd stil, hoewel later bleek dat dat toch niet zo was. Na 2 kilometer moest ik het tempo al laten varen, en liep Wilfred, het was hem inderdaad, rustig doordieselend van me weg. Ergens net voor de 5 km was er een keerpunt gefabriceerd met de aloude bekende oranje verkeerspion en was mijn achterstand tot Wilfred zo’n 15 seconden en de achterstand van Steven op mij leek ook zoiets te bedragen. Ook Joop Pauw was niet zo ver verwijderd. Daarna liep het tempo bij mij en Steven toch wat terug, maar uit het achterveld leek ook niets op te komen, zodat na enkele ternauwernood gemiste afzwaaiers van het parcours m.i. veroorzaakt door een wat minimalistische parcoursafbakening, we als nummers 2 en 3 konden finishen.

De tijden

• 1e Wilfred Verhagen in 32.40;
• 2e Ik, Bernard te Boekhorst (AV Phoenix) in 33.31;
• 3e Steven Verwaard (AV Phoenix) in 33.59;
• 4e Joop Pauw (Hellas) – die bleek toch nog even binnen te komen in 34.10, dus hij zat uiteindelijk Steven toch aardig op de hielen!

Erg leuke ervaring om met Steven voor de eerste keer op een podium te staan om de prijzen in ontvangst te nemen!

Steven en ik waren gezien onze blessuregeschiedenis uiterst tevreden, maar wel met de verwachting iedere 2 weken toch sterker te worden in de wedstrijden en het zwakkere tweede deel van de 10k vlak door te kunnen lopen. Dus zo meteen (het is op het moment dat ik dit neerkrabbel 16 oktober, de dag van de Maliebaanloop, 9.30u) hoop/verwacht ik, na een 2e week van 5x trainen wel 33 minuten rond te kunnen lopen op de 10 km.

En daarna wacht de volgende uitdaging in Huizen op de Wolfskamerloop (10 km). Wie bij Phoenix gaat er dan mee? Steven en ik gaan sowieso.”

Beeld: Willi Heidelbach via Pixabay