Het Bruisend Hart
Een mysterieuze hartafwijking bij duursporters? Een nieuwe soapserie? Nee, allebei fout. Het Bruisend Hart is een multifunctioneel centrum gelegen aan het Dirk IV plein in het dorpje Hoornaar (ZH). Een café, annex zalencentrum en kleine sporthal, dat op zaterdag 21 januari de uitvalsbasis was voor de 23e Dirk IV loop. En waar Jeroen verslag van doet.
Een loop die dus al bijna net zo oud is als mijn carriëre als wedstrijdloper, maar ik had er nog nooit van gehoord. Op zoek naar eens wat anders dan alweer de Wintercup besloot ik daar zaterdagmiddag heen te rijden voor een 10 km.
Onderweg in de auto kletterde de regen tegen de voorruit, maar de buienradar had beloofd dat het droog zou worden. Na een half uurtje rijden kwam ik aan in het centrum van Hoornaar, waar ik mijn auto nog net op het dorpsplein kwijt kon. Hoewel de regen inderdaad vrijwel gestopt was, sloeg mij even de schrik om het hart. In een hoek van het plein stond een verlaten finishboog triest te klapperen in de wind. Op twee atleten na die ook net aankwamen was er geen loper te zien. Even kreeg ik de aanvechting rechtsomkeer te maken en thuis bij de verwarming te kruipen. Maar eenmaal binnen in Het Bruisend Hart bleek het daar wel degelijk te bruisen van activiteit. Het café zat volgepakt met lopers, evenals de kleedkamers van de aangrenzende sportzaal, waar ook nog een balsport aan de gang was compleet met publiek. In de mannenkleedkamer waren de bekende praatjes te horen van meest ouder wordende heren en hing het vertrouwde luchtje van zweet en vaseline vermengd met een aroma van intensief toiletbezoek.
Een half uurtje later stond ik met een paar honderd medelopers bibberend te wachten op het startschot. Eenmaal weggeschoten ging de kopgroep
er direct in een hoog tempo vandoor. Met de wind schuin achter liep ik de eerste kilometer net binnen de vier minuten. Daarna maakten we twee keer een bocht en kregen we windkracht vijf pal tegen. Ik liet me even iets terugzakken in een groepje en kon zo, afwisselend kopwerk nemend,
een tempo handhaven van rond de 4:12 per kilometer. Een paar keer kreeg ik de neiging iets van het groepje weg te lopen, maar de straffe tegenwind bracht me steeds weer snel op andere gedachten. Na 5 km in 20:47 kwam de wind iets meer van opzij en merkte ik dat ik weer weg begon te drijven van mijn groepje. Vanaf 6.5 km kregen we de wind in de rug en haalde ik steeds meer lopers in. Mijn ademhaling ging nu ook in de hoogste frequentie tekeer. Een loper die ik passeerde keek ongelovig opzij met een blik van ‘hoe is het mogelijk dat zo’n hijgend paard mij inhaalt?’. Maar de benen voelden nog goed. En zolang je nog lopers inhaalt kun je zelf de pijn beter verbijten. Na een slotkilometer in 3:48 klokte ik op mijn eerste 10 km als 60 plusser uiteindelijk 40:46. Een minuutje sneller dan (onder ideale omstandigheden) op de laatste Maliebaanloop.Tijdens de onvermijdelijke loterij in Het Bruisend Hart nog even gezellig nagekletst met vakantievrienden die ik daar tegen het lijf liep. En toen tevreden naar huis. Al met al een ideale loopmiddag. Alleen geen clubgenoot gezien… Dus zoek je ook eens wat anders dan elk jaar weer meer van hetzelfde? Hoornaar, een half uurtje rijden van Utrecht, biedt al 23 jaar een snelle 10 km wedstrijd over mooie asfaltweggetjes door de polder. Als je het mij vraagt veel leuker dan die overvolle stadslopen. En met een sterk bezet veld in alle categorieën. De winnaar bij de mannen liep 30:46 en daarna volgden nog vier lopers onder de 33 minuten. Alle kilometers staan keurig aangegeven en het parcours is zelfs officieel nagemeten. Alleen moderne tijdregistratie met een chip kennen ze daar nog niet. Dus je loopt gewoon een eerlijke bruto tijd. En als je je netto tijd wilt weten moet je of zorgen dat je bij de start vooraan staat of je trekt gewoon een paar seconden van je tijd af.
