Verslag NSK weg en Haasjecross
7 november 2008, 19.15 uur, Utrecht Centraal. Vol enthousiasme, goede moed en een flinke dosis gezelligheid gaan we met een groepje studentleden (bestaande uit Leon Graumans, Maaike van Oort, ondergetekende en Bas Jubels namens de studentencommissie) met de trein richting Rhenen voor het NSK op de weg. We zouden eigenlijk met z’n vijven gaan, maar Margot Houwers was slechts op tijd om ons vanaf het perron uit te zwaaien.
Het NSK vindt dit jaar plaats tijdens de Bergrace by Night, een loop van 7.6 km van Wageningen naar Rhenen. Leon, Margot en ik zijn de enige die de loop ook daadwerkelijk gaan starten. Bas en Maaike gaan mee voor morele ondersteuning, het spetterende feest na afloop en het eten van broodjes Unox.
Eenmaal gearriveerd in Rhenen worden we van het station gehaald door de vader van Maaike, die ons in zijn rode bolide vervoert naar het logeeradres; het huis van de ouders van Maaike. Daar worden we hartelijk ontvangen door Ma van Oort, dumpen we onze spullen, blazen we alvast wat slaapzakken op en maken we ons klaar voor de grote race. Onze startbewijzen kunnen we afhalen bij Ouwehands Dierenpark, waar de deelnemers worden verwelkomd met de meest afgrijselijke Nederlandstalige schlagermuziek die er bestaat. Op standje 10 knallend uit de speakers. Beste organisatie van de Bergrace, hardlopers zijn mensen met smaak! Leon en ik pakken maar snel het pendelbusje naar de start in Wageningen. Daar ontmoeten we Margot die inmiddels op eigen kracht de plaats van bestemming heeft bereikt. We lopen zelf even wat rondjes door het centrum, omdat we niet echt zin hebben om mee te doen met de Nederland-in-beweging-achtige gezamenlijke warming-up. Al zag het er wel héééél erg leuk uit hoor.
Om 22:15 uur, tien minuten na de start van Margot bij de vrouwen, mogen Leon en ik dan ook eindelijk beginnen aan onze eerste NSK. De eerste minuten gaan lekker. Ik weet met m’n kleine postuur in de smalle straatjes van de binnenstad de ruimte goed te benutten en ik haal aardig wat mannen in. Dit is van korte duur, want eenmaal op het rechte stuk van de dijk komt ook de concurrentie op gang en zie ik op mijn beurt aardig wat mannen langszij komen. Ook Leon passeert me. Ik kan hem nog een paar minuten volgen, maar moet hem dan laten gaan. De kilometers die volgen gaan verder over de dijk en het platteland. De meeste deelnemers zijn versierd met allerlei lichtjes wat in het donker zorgt voor een prachtig kleurrijk lint van lopers voor me. Dit ziet er erg gaaf uit! Ook bij de laatste kilometer, de beruchte klim van de Grebbeberg, is het parcours afgebakend met duizenden waxinelichtjes. Sfeervol!
Inmiddels heb ik wat tijd kunnen inhalen en beginnen Leon en ik gelijktijdig aan de klim. Op dat rotbergje lopen we ons helemaal stuk, maar gelukkig is daar de finish al. Toegejuicht door Bas en Maaike leggen wij onze laatste meters af. Margot is inmiddels al gearriveerd. Mijn eindresultaat: 30 minuut 50, goed voor een 33ste plek. Leon volgt op slechts 10 seconden en eindigt op plaats 38. Margot finishte bij de dames zeer verdienstelijk als 21ste met een tijd van 37.18. ‘s Nachts blijkt tijdens de prijsuitreiking dat mede-Phoenix’er Maarten van Ommen de derde tijd heeft gelopen op de 9,6 km met een nette 33.47! Well done, Maarten!! Hoeveelste we uiteindelijk zijn geworden in het NSK-klassement weet niemand.
De volgende ochtend ontwaken we na een kort nachtje in huize Van Oort. Het ontbijt is tot in de puntjes verzorgd en daar maakt Bas dankbaar gebruik van door zich bijna een heel brood toe te eigenen: “Ik moet aankomen van mijn krachttrainer”. Nadat we allemaal onze boterhamzakjes hebben gevuld gaan we richting het station om daar de trein naar Nijmegen te pakken. “Nijmegen?”, zult u denken. Jazeker! Want deze ‘diehards’ lopen vandaag ook nog de Haasje Cross, een teamestafette over 15 km waarbij elke deelnemer 3 maal 1 km moet lopen. Op Veenendaal-De Klomp voegen Bas, Leon en ik ons – door toevallig in dezelfde trein te stappen – bij de andere deelnemers van Phoenix: Astrid Eijkelenboom, Ilse Topper, en Arjan P (vandaag geen deelnemer, maar begenadigd fotograaf). Mirthe Muilwijk, Nienke van Pijkeren en Sjoerd Pater completeren de groep in Nijmegen.
Om 14:00 uur gaan we van start met de twee teams; “Daar komen ze alweer!!” (bestaande uit Astrid, Bas, Leon, Mirthe en de schrijver van dit mooie stukje) en “Daar komt Pathmamanoharan aan, wat een snelheid!” (gevormd door Ilse, Nienke, Sjoerd en uitzendkracht Erik). Fanatiek als we zijn zet iedereen zich voor de volle 100% in en wordt de wortel zo snel mogelijk doorgeven aan de volgende loper. Beide teams kunnen aardig meekomen, maar al snel blijkt dat er dit jaar geen podiumplaats in zit. “Daar komen ze alweer!” eindigt als vierde en “Daar komt..” als zevende. Maar hierbij mag niet onvermeld blijven dat bij laatstgenoemde Ilse, Nienke en Sjoerd wegens personeelstekort noodgedwongen 4 keer moesten lopen, in plaats van 3. Des te knapper is het dat Nienke van alle teams gemiddeld de vijfde tijd heeft gelopen bij de vrouwen! Ze had achteraf wel last van haar bilspieren. Een aanbod van mijn kant om die te masseren heeft ze – tot dusver – nog niet geaccepteerd.
Moe, maar voldaan pakken we de intercity terug naar Utrecht. In april is alweer de volgende Bergrace, waar Maarten natuurlijk doorstoot naar de absolute top. En bij Haasje Cross 2009 staat Phoenix weer op het podium!
Tekst: Martijn van Driel
