Nijkerk Koude Polderloop 2014
Het idee was om met Bart Luik mee te rijden en dan eens flink uit te halen op de 10 km op asfalt in Nijkerk in de iedereen bekende Koude Polderloop. Niets werd minder waar uiteindelijk. Een verslag van BtB.
In plaats van dat ik met Bart Luik meereed zou ik a. zelf rijden, en b. Gerrieke ophalen, terwijl Bart helemaal niet ging. Kleine details maar toch. C. Het was helemaal niet zo koud en d. dat uithalen op die 10 km zou ook nog wel meevallen of tegenvallen, maar daarover ooit meer.
Gezelligheid kent geen tijd en om de tijd nog minder van belang te maken, ben ik het liefst ruim tevoren aanwezig. Waar veel mensen 45 minuten lang genoeg van tevoren vinden, kies ik liever ervoor 1 uur tevoren aanwezig te zijn, of nog liever 1.5 uur en als het even kan, 24 of 48 uur of 1 week of 1 maand. Dat die laatste optie en de voorlaatste met zo’n 30 wedstrijden per jaar een logistieke uitdaging is mag duidelijk zijn. Ik heb het nog wel eens proberen op te lossen in het verleden door een dermate hoog tempo (>3.0×108 m/sec) erop na te houden dat ik de verloren tijd terug won en op die manier behalve de werkweken ook nog eens extra vakantie-uren kon bijschrijven. Maar door de jaren heen is de sleet een beetje op het lijf en de snelheid gekomen en moet ik het doen met af en toe een vreselijke knal na 1500 m of in de eindsprint.
Om terug te komen op de gezelligheid voor zo’n wedstrijd: dit hangt dus met name af van of er een warme beschutte plek is bij het start -en finishgebied van de wedstrijd en of er ook wat warms te drinken is en in mindere mate ook van het gezelschap. Als compromis tussen de 45 min en een week voorbereidingstijd op de plaats van de wedstrijd, hebben Gerrieke en ik voor 1.75 uur gekozen en met de auto ben ik naar het labyrint van de Adriaen Beyerkade 33 toegereden, dat als een onneembare vesting, tot de laatste snik van mijn Peugeot verdedigd wordt met stoepranden, struikgewas, klinkers, bosschages en nooit opgeruimde fietsen dan wel onderdelen ervan. Na die Utrechter Innere Kreis gepasseerd te zijn, komt het op puur strategisch vernuft aan. Steeds kleinere rondjes rijdend om de bunker, waar Hitler zo in mei ’45 jaloers op geweest zou zijn, vanwege de logistieke onbereikbaarheid en ondoordringbaarheid, werd uiteindelijk tegen 10.00u in de ochtend van 06-12-2014 het signaal “ik geef me over” gegeven en kwam Gerrieke in een witte vlag gewikkeld doodgemoedereerd naar buiten wandelen.
Nou, over de heenweg valt niet zo veel te vertellen. Het gebruikelijke geouwehoer van Gerrieke waardoor ik een keer of 6 de verkeerde afslag namen en onze route naar Nijkerk in heroverweging moest nemen en mijn onvoorwaardelijke gevoel voor determinatie en doelgerichtheid moest laten spreken, zoals alleen ik dat kan, zijn niet de moeite van het noemen waard vanwege de vanzelfsprekendheid dezes voor de lezers.
Na een heerlijk gratis kopje koffie met een stel plakken natte cake op het industrieterrein net buiten Nijkerk, volgden er wat mij betreft nog een paar koppen koffie, Gerrieke hield het even voor gezien, maar aangezien ze het gratis bleven aanbieden ben ik overgegaan op een kan koffie per keer en toen ze dat ook geen probleem vonden heb ik om een trechter gevraagd. Er was toch tijd in overvloed. We hebben ook nog even de 5 km kunnen aanmoedigen bij het vertrek van 11.00u. Ik moet wel zeggen dat ik bij het inlopen wel last had van die koffie-inname en het polderlandschap bood angstaanjagend weinig mogelijkheden om je aan het zicht te onttrekken. Daardoor maakte de aanblik van wat chemische toiletten en de geur van angststront op het industrieterrein bij start en finish een gelukzalig gevoel bij me los dat ik nooit eerder gevoeld heb. Er bleek echter nog wel een rij te staan met dames en heren, dus ik heb een wegwerkershesje uit mijn tas aangetrokken en ik heb met overtuigende stem aangegeven aan de dames in de rij dat er binnen ook nog damestoiletten waren waar het veel minder druk was. Door de opmerking toe te voegen “maar niet allemaal tegelijk!!”, kwam dit extra overtuigend over en stonden we nog maar met 3 mannen in de rij. Ik hield vervolgens vrij weinig tijd over tot de start, en besloot nog een laatste steigerung naar de start te ondernemen gehuld in wedstrijdtenue. Daar aangekomen ben ik direct vooraan gaan staan waarop de microfonist vroeg: “waar is je startnummer”…..
Die was ik in de stress en consternatie vanwege het slechts 1.5 uur tevoren aanwezig zijn en op dat moment nog moeten regelen van het startnummer dus volledig vergeten op te spelden. Ik wilde hem nog uitleggen dat ik van plan geweest was een hotel in de buurt te nemen (vlakbij start- en finishgebied) om er een week te acclimatiseren en de gouden tip van een bevriende hardloper van me op te volgen en het wedstrijdtenue in de laatste week alvast continu te dragen met het startnummer opgespeld, maar hij verzekerde me al dat het geen probleem was en hij me wel kende en voor deze ene keer wel zonder startnummer mocht lopen, waarop iedereen om me heen me weghoonde of riep dat ik ook een dagje ouder werd waardoor ik de laatste 5 wedstrijden vergeten was of me op tijd aan te melden (Amsterdam marathon), of mijn chip vergat (7 heuvelen), of mijn nummer vergat op te spelden.
Heerlijke voorbereiding weer en een prima uitgangspunt voor de start van de wedstrijd. Gerrieke stond ook redelijk vooraan en het beloofde een prima mogelijkheid voor haar om een PR te lopen. Ik wilde zelf weer eens een tijd lopen richting 33 laag. Na de start hield ik me in een groepje met een man of 7 in de eerste 400m, waarna ik zelf het vuurtje aanstak met Paul Verkleij, en we met 2-en er vandoor gingen. Niemand leek te willen volgen en na een 1.5 km leek Paul het tempo nog wat te verhogen. Ik kon nog wel meelopen maar het voelde toch al wel wat zwaarder. Na 2.5 km liet ik een gaatje vallen, dat al snel wat groter werd. Ik had geen trek er tegenin te vechten, en het was duidelijk: ik ben er nog niet qua vorm. Rond 5 km was er een keerpunt waarna je boven langs de dijk de achterop komende lopers en loopsters tegemoet zag komen. Het gat met het groepje achter me lijkt groot genoeg om de voorsprong op hen te behouden. Bij de dames zie ik Melanie Spruit en een 2e dame en kort erna Gerrieke! Daar hebben we elkaar nog even aangemoedigd, hetgeen wel iets zegt over ons gebrek aan wedstrijdmentaliteit, voor mij wat betreft diep kunnen gaan, en voor Gerrieke ook door de voor haar nog iets onwennige afstand. Het leek er even op dat ik tussen de 6 en 7 km iets terug kwam op Paul, maar voorbij de 8 km moest er nog een soort Mont Ventoux beklommen worden, dat op de heenweg op een verkeersheuvel leek, maar op de terugweg vroeg ik me af waarom er geen hellingspercentage bij stond en waar het bordje “freins sur l’accélération” stond. Nou goed, het gebruikelijke geklaag en zelfmedelijden bespaar ik iedereen. De laatste bochten gingen weer wonderbaarlijk gemakkelijk en de vertrouwde geur van koffie, stront en WC eend ten teken dat de bouwkeet met vrijwilligers en de chemische toiletten in de buurt waren, kwam me tegemoet als de zoete bluesklanken van Gershwins Rhapsody in Blues. Wat kan hardlopen toch mooi zijn!!! 26 kruistekens slaand, met betraand gezicht, stortte ik me na 33 minuten en 55 seconden geknield ter aarde, kuste het asfalt en ten overstaan van een aantal vrijwilligers brulde ik het uit dat ik deze klinkende overwinning in de M40+ categorie opdroeg aan alle overleden familieleden tot de 4e graad, alle geboortenamen noemend inclusief jaar en reden van overlijden. Terwijl ik me vol overgave in de armen van de aantrekkelijkste van de aanwezige vrijwilligsters wilde storten, gaf deze me een kaartje met erop 2e prijs M40 en de ander vroeg me waar mijn startnummer was. Met een schok realiseerde ik me dat Paul ook inmiddels de 40 gepasseerd was en het hele emotionele tafereel van zojuist volledig misplaatst was, in zoverre dat al niet volledig misplaatst was bij een wedstrijdje over 10 km op een industrieterrein in Nijkerk. Vervolgens zag ik ook de urine vanaf de sta-urinoirs in stroompjes zich verzamelen in het kuiltje in het asfalt waar ik zojuist jankend de grond gekust had en ook nog in volle snikkende halen het reservoir per ongeluk leeg gedronken had.
Dat was een koude kermis, en zo hadden ze de wedstrijd ook best “koude kermisloop” mogen noemen wat mij betreft. Even later kwam niet zo heel ver achter de 2e vrouw Gerrieke binnen in een nieuw PR, kort in de 42 minuten, een prachtige tijd! Na de prijsuitreiking en wat extra koffie om de terugreis te kunnen aanvaarden, zijn we teruggereden in een noodgang om niet nader te noemen redenen.
Effe serieus: erg leuk, laagdrempelig wedstrijdje met een prima sfeer, volgend jaar weer wat mij betreft!
Reacties
Harry van ’t Veld
Prachtig stukje over een prachtig mooie wedstrijdloop. De Koude Polderloop. Als gastheer zal ik beloven dat volgend jaar de koffie weer gratis is. De natte cake houden we er ook gewoon in. Als de zaken goed blijven gaan bij VNG Sierhekwerk zullen we proberen een mooi toiletje voor de heren erbij te bouwen. Met wat minder wc eend en minder wachttijd. Een stinkede Dixi is natuurlij echt behelpen. Hoop dat je er dus volgend jaar weer bij bent en neem wat extra clubgenoten mee. We zullen goed voor ze zorgen en kunnen ze ook genieten van een mooie loop in de koude polder georganiseerd door Loopgroep2000
Bernard te Boekhorst
Hoi Harry van ’t Veld, dank voor de fantastische organisatie en wat mij betreft houden jullie de chemische toiletten er gewoon in hoor! Superleuke wedstrijd en volgende keer komen we met meer,
groeten,
Bernard
Peter Verburg
Heerlijk, Bernard. In tijden niet meer zo gelachen. BtB verdient een vaste column in DWDD.
