WK: blaffen, temmen en zo hard mogelijk rennen
12 en 13 november 2011 stonden in het teken van het WK Canicross [canis = hond (Latijn); cross = sport snelheidswedstrijd over een op natuurlijk terrein uitgezet parcours (Engels)]. Of wel: het wereldkampioenschap rennen met je hond!
Phoeniciër Saskia de Vries had wel zin om haar hond zo uit te laten… Een verslag. Woef!
In het Engels: World Championship Sled Dog Dryland Racing; en daarin vinden we, achteraf gezien, meteen de crux: sled dog Dryland racing. Vrij vertaald: met een sledehond racen, zonder sneeuw. En ik heb helemaal geen sledehond! Alleen maar een oer-Hollandse Drentsche Patrijshond!
Vrijdagavond kreeg ik dan ook een telefoontje dat ik de volgende ochtend niet om 8:30 uur – de tijd waarop de canicross in het programma stond – aan de start verwacht werd, maar pas die middag om 16.05 uur. Het leek vooral een voordeel: lekker uitslapen dus. Maar toch ook raar: waarom opeens deze wijziging in het programma?
Vol goede moed toog ik de volgende dag naar het Duitse plaatsje Borken, waar het kampioenschap plaats zou vinden. Rijdend over steeds kleinere landweggetjes, doemde plots een grasland met enorme rijen auto’s op. En zodra je uit de auto stapte, klonk op dit alle andere dagen waarschijnlijk zo rustieke platteland, een oorverdovend geblaf, van alle mogelijke nationaliteiten. Dat kon niet missen: hier moest het zijn. Ook Jip had door dat er hier iets gebeurde: met zijn neus aan de grond werd ik om de drie meter de berm in getrokken, omdat Jip zijn poot op wilde tillen (stress-diurese, noemen dokters dat). Gelukkig volgde bij de eerste de beste boom ook de karakteristieke honden-hurkzit, en ik hoopte maar dat met deze drol zijn darmen leeg genoeg waren om straks tijdens de race geen pitstop te hoeven maken.
Tijd om nog even in te lopen. Maar hoeveel moet een hond eigenlijk inlopen? Zodat hij wel scherp, maar niet voor de wedstrijd al moe is? Zijn getrek aan de lijn aanschouwende, en de steeds verder uit zijn bek bungelende tong, besloot ik al gauw hem even door een omstander te laten vasthouden, zodat hij kon uitrusten, en ik verder kon inlopen. Onderweg keek ik mijn ogen uit, want op het veld gebeurde van alles. In een soort grasring werden wagenrennen gehouden die mij deden denken aan de Oudheid: als trotse gladiatoren in het circus Maximus, vlogen karretjes voorbij getrokken door een zes-span sledehonden. Op een ander parcours raasden een soort reuzensteps voorbij, eveneens getrokken door een hond. Maar ook mountainbikes, en andere moeilijk te benoemen voertuigen, alle gedreven door hondenkracht, raceten met grote snelheden over het gras en door het bos.
“Number 492, twenty seconds to go,” schalde de stem van de omroeper over het veld. Oei, ik hoest haast maken: met starts om de 30 seconden, zou ik nu snel aan de beurt zijn. Nog net op tijd voor een materiaalcontrole bij de start. Gelukkig, ik heb geen spikes aan, mijn lijn is langer dan 2 meter, ik heb de juiste bevestigingshaak; ik kom door de strenge controle heen.
“Saskia de Vries from the Netherlands. Four, three, two, one, go!”
We mogen. Vrolijk springt Jip om mij heen als ik in beweging kom. “Go, go, go!”, probeer ik hem te enthousiasmeren om voor mij uit te gaan rennen, zoals het hoort. Maar omdat alle goede honden die ochtend al zijn geweest, en wij ’s middags met alleen de ‘kneuzen-honden’ (lees: niet lid van de sledehondenvereniging) lopen, is er voor Jip duidelijk niet veel aan. Als we de hond voor ons hebben ingehaald, denkt Jip blijkbaar dat zijn werk er op zit, en zijn tempo zakt terug. Gelukkig is de race vandaag kort (2.5km), dus al snel is de finish weer in zicht. (Tijd: 08:24.240)
De organisatie blijkt nu toch flink geschrokken: met Jip blijk ik toch een hele goede tijd gelopen te hebben, en de volgende dag dan ook recht om in het officiële sledehondenklassement mee te doen. De exacte starttijd zal pas later bekend worden.
De volgende ochtend loop ik als eerste naar mijn telefoon, om te zien of ik al bericht heb. Ja hoor: starttijd 9:29’30 uur. Oei! Het is nu 8 uur, het is nog ruim 5 kwartier rijden naar Duitsland, dus ik moet NU weg om op tijd bij de start te zijn! Ik trek Jip weg bij zijn bak ontbijtbrokken, roep mijn moeder uit bed om de kinderen verder te verzorgen, en spring in de auto. Erop gokkende dat de meeste politieagenten op deze vroege zondagochtend nog gewoon op bed zullen liggen, rijd ik (iets te) hard terug naar Duitsland. Ik eigen mij een VIP-parkeerplaats toe, direct naast het startveld, bevestig Jips riem aan mijn heupgordel en spurt naar de start. 9:21 uur staat op de klok; gelukkig. Zelfs nog net even tijd dus voor een paar versnellingen.
En dan mogen we weer. Na de twee voorgaande lopers te hebben ingehaald, verslapt de lijn en lijkt Jip moe te worden. Of het aan het halve ontbijt ligt, of iets anders, maar Jip lijkt niet in vorm. Ik probeer het tempo er zelf dus maar zo goed mogelijk in te houden, aansporend te roepen, en ondertussen goed op de borden te letten (rond rood betekent eerstvolgende weg afslaan naar de kant waar het bord staat, vierkant blauw betekent dat je op de goede weg zit). Na een kleine 5km door het bos en over het mulle zand, rennen we weer het grote veld op.
Jip is niet verder aan te sporen en loopt inmiddels naast me met zijn tong bijna op de grond. Onder het finishdoek geen tafel met bekertjes water en stukjes banaan, maar een groot vat met water, waar de meeste honden overigens in zijn geheel in plonzen. Jip niet: die drinkt een slok, plast tegen de tassen van de juryleden die op de grond staan, en ploft vervolgens neer in het gras. (Tijd: 16:40.090).
Ondertussen druppelen steeds meer honden binnen en word ik meermaals aangesproken met de boodschap: “Je moet een snellere hond nemen, dan sta je zeker op het podium!”
Tijd om de officiële uitslag af te wachten, heb ik niet, aangezien door het overhaaste vertrek van die ochtend, ik nu toch eerst zo gauw mogelijk van mijn melk af moet. Terug in de auto krijg ik de uitslag per sms binnen: we zijn 5de! Niet gek, achter de snelle Tsjechen, Finnen, Fransen en Belgen. Zeker voor een simpele Drentsche Patrijshond. Een snellere hond nemen? Onze eigen Jip verloochenen voor een podiumplaats? Nee, dat is mijn eer toch wel te na!
Beeld: Olaf Eybe
