In memoriam Knud Boucher
“Dag Knud, dag hardloopvriend, we zien je voor altijd aan de top van de heuvel!”
Knud kon heel hard rennen. Twintig jaar lang trainden wij elke zaterdagochtend samen in het Panbos. Hij liep altijd vooraan. Dat wilde ik ook wel, maar dat lukte me nooit. Knud was de maat der dingen. Als Knud boven op de heuvel aankwam, mochten we allemaal omkeren. En als Knud negen rondjes had gelopen, mochten we allemaal stoppen, ook al hadden we er zelf nog maar zes gelopen. Hup Knud, verlos ons! dachten we dan. Knud had echt talent, maar eigenlijk interesseerde hem dat niet. Hoewel hij wel van competitie hield, was hardlopen vooral gewoon leuk en gezond. En gezellig.
Altijd liep hij in een T-shirt en korte broek. Zomer en winter. Weer of geen weer. Anderen trokken wat meer kleding aan als het koud werd. Knud niet. De recreanten kunnen hem uittekenen in zijn blauwe korte broek en het witte T-shirt, dat hij voor vaderdag had gekregen. Hij had het gewoon nooit koud. Slechts één keer, toen het vroor dat het kraakte, heeft de trainer van dienst ingegrepen en een jack van een andere recreant om de schouders van Knud gedaan. Hij begon toch wel een beetje moeilijk te bewegen.
Het afzien is hem denk ik met de paplepel in gegoten. Wij herinneren ons de Dijkenloop waar wij met zijn allen heen gingen. Ook de kinderen gingen mee. Ieder gezin in zijn eigen tentje. Maar in het tentje van Knud lagen geen slaapmatjes en in andere tentjes wel. Dit tot verwondering van Veere en Filip, die wel eens in een tentje mét slaapmatjes wilden slapen.
De koffie na afloop van de training was voor Knud misschien wel belangrijker dan het hardlopen. Altijd bleef hij hangen. Vaak nam hij een natte cake mee van een bakker in Soest. Dan luisterden wij naar zijn visie op de wereld en zijn scherpe analyse van het een of het ander. Dan kwam hij echt tot leven.
Maar Knud werd helaas ziek. Het begon met een pijntje in zijn buik dat maar niet wegging. We moesten hem missen tijdens de training. En dat was echt een gemis. We misten zijn persoonlijke belangstelling, zijn verwondering over de wereld, de filosofische gesprekken, zijn wijsheid, zonder oordelen, zijn bescheidenheid maar ook zijn charmante eigengereidheid.
Hardlopen heeft hij na die eerste periode van afwezigheid niet meer gedaan. Gelukkig bleef hij wel komen voor de koffie, zodra hij zich goed genoeg voelde. Een enkele keer vertelde hij dat hij daarvoor toch nog een stukje had gerend in zijn spijkerbroek. Dan voelde hij kennelijk de energie. Iedereen was blij om hem weer bij de koffie te zien. Wat eerst zo normaal was, werd iedere keer dat hij er was iets bijzonders.
Knud was altijd op zoek naar kennis vergaren en uitwisselen. Zo ging hij ook zijn ziekte te lijf. In het begin leek het bijna alsof het niet over hem ging. Maar dat veranderde. De gesprekken werden persoonlijker en hij toonde z’n kwetsbaarheid. Zijn pijn, angst en ook trotsheid op zijn gezin. En de zorg om dat te verliezen.
Anderhalf jaar geleden heeft Ernestine een appgroep aangemaakt. Hij heet: Hoe gaat het met Knud? Hij lag op dat moment in het ziekenhuis voor onderzoek en we hadden toen nog hoop dat het goed ging komen met Knud. Ernestine hield ons op de hoogte. Ernestine, dank je voor al je tijd en moeite. Het was bijzonder fijn ons verdriet te delen en op de hoogte te blijven zonder daarvoor Knud of Tamara lastig te vallen.
Wij zijn erg onder de indruk dat Knud graag opgebaard wilde worden in zijn hardloopkleren. Dat zegt veel. Wij zijn trots en dankbaar dat hij lid was van onze club. En blij dat wij hem hebben kunnen steunen in de moeilijke periode van zijn ziekte.
Nu is er toch een eind aan het leven van Knud gekomen. Helaas veel te vroeg. Ernestine heeft voorgesteld een picknicktafel ter herinnering aan Knud ergens in het bos neer te zetten. Een prachtig idee. Wij gaan ons hier hard voor maken bij het Utrechts Landschap en ik hoop dat wij er met Phoenix iedere zaterdag gebruik van kunnen maken.
Wij zullen Knud heel erg missen. Tamara, Veere, Filip, familie en vrienden van Knud, heel veel sterkte!
Namens de recreanten van Phoenix,
Diederik de Klerk
30 september 2021
