Het Phoenix-moment van Sacha Boomkens

Mijn Phoenix tijdperk startte 10 jaar geleden toen mijn dochter Vera (inmiddels junior B en jeugdtrainer) op atletiek ging. Op de wedstrijden was ik hulpouder (kinderen bij elkaar harken, geplast, gestrikt op tijd bij het onderdeel krijgen) en zodoende stroomde ik door tot jeugdtrainer. Dat vond ik zo leuk dat ik mijn niveau 3 trainersdiploma heb behaald in oktober 2017. Niet lang daarna werd ik gevraagd om buurtsportcoach atletiek te worden namens Phoenix in de wijken Overvecht en Noordwest en daar heb ik niet lang over na hoeven denken, want hoe leuk is het om van je hobby je werk te maken?

Kinderen op scholen via clinics enthousiast maken voor atletiek en ze daarna te kunnen verwelkomen op onze club, en ze daar ook nog training te geven, dat is toch fantastisch?

Ik heb dat 5 jaar gedaan totdat ik op werkgebied opnieuw een prachtige kans kreeg, die ik heb benut, maar wel maakte dat mijn buurtsportcoach-activiteiten stopten. Inmiddels zaten Phoenix en de jeugdleden dusdanig in mijn hart en ik wilde graag betrokken blijven bij de jeugd, dat de bestuursfunctie jeugd een logisch vervolg werd. Dat doe ik nu een jaar en vind ik erg leuk om te doen!

Phoenix-gevoel

Maar wat is nou mijn Phoenix-moment? Eigenlijk heb ik er niet 1, maar heel veel! Je kan me eerder vragen wat mijn Phoenix- gevoel is. En dat is, zonder twijfel, het volgende, en iets waar ik ontzettend trots op ben (en wat beaamd wordt door (nieuwe) ouders): de ontzettend fijne sfeer bij de trainingsgroepen van de jeugd. Of ze nu 6 of 16 jaar zijn, de atleten gaan superfijn met elkaar om, iedereen mag er zijn, iedereen doet ertoe, er wordt niet buitengesloten of gepest. Ze hebben plezier met elkaar, en dat wordt gezien. Er worden vriendschappen voor het leven gesmeed, er wordt voor elkaar gejuicht op de wedstrijden, er wordt gejuicht voor andere (Utrechtse) clubs en voor mooie prestaties. En dat doen we met elkaar: atleten (en hun ouders) en trainers samen. En die fijne sfeer en het creëren/behouden daarvan heeft ervoor gezorgd dat we dit competitieseizoen weer met ontzettend veel atleten hebben deelgenomen aan de wedstrijden, fantastisch! Ik zie de saamhorigheid ook terug in de hele vereniging en ben blij en trots dat ik daar deel van uit maak!

Ik geef het stokje door aan jeugdtrainer en maatje Lars de Winter, mijn voormalig junioren D medetrainer en partner-in-crime en een van de boegbeelden van een fijne, actieve en betrokken jeugdtrainer!