The Londen story

Beste lezer, voor je ligt het verslag van de Londenreis 2009. Mogelijk wordt door het lezen van dit verslag de indruk gewekt dat het weekend enkel kommer en kwel is geweest. Dit is niet het geval, af en toe hebben we het best leuk gehad. Dit verslag is namelijk geschreven met de insteek dat iedereen altijd kritisch dient te blijven, op deze wijze zou het verslag dan ook gelezen moeten worden.

Ga er goed voor zitten want het is een hele kluif!

Also not for your pleasure en andere schrale verhalen uit Londen:

Woensdag

Woensdagavond 12 februari 23:00 uur op het Jaarbeursplein in Utrecht vertrok er een bus vol met atleten uit het hele land richting Londen, alwaar deelgenomen zou worden aan de Hyde Park Relays. Ook Phoenix leverde dus een delegatie af. De 14 koppige Phoenix delegatie bestond uit Marnix Hebly, Martijn van Driel, Joris Meester, Nienke van Pijkeren, Peter-Paul Harks, Bas Jubels, Elsa Martens, Gijs Stevers, Mirthe Muilwijk, Renee Kooger, Miriam Hentzen, Niels de Winter, Rebecca van Balen, Marloes de Kovel en Leon Graumans.

Vlak voor vertrek was de groep bijna compleet. Het wachten was echter nog op een figuur dat in de veronderstelling was dat de bus vanaf Hoog Catharijne zou vertrekken. Nadat hem door middel van telefonisch contact duidelijk gemaakt was dat de bus hem daar toch echt niet kwam ophalen, kon er daadwerkelijk vertokken worden.

Tijdens de rit was het opvallend dat sommige personen blijkbaar opzagen tegen de reis, die al met al toch wel 10 uur zou duren. Er gingen tassen met voedselpakketten de bus mee in waar een gemiddeld mens zeker een maand mee toe zou kunnen.

Donderdag

Geheel volgens planning kwam de bus op donderdagochtend rond een uur of 9 aan op de bestemming, het London Imperial College. Hier zouden we de nachten gaan doorbrengen. Nadat iedereen met zijn schrale, vermoeide kop zijn/haar eigen koffer gevonden had was het tijd om alle spullen te dumpen in het slaapvertrek. Het vinden van deze plek bleek echter geen gemakkelijke opgave. Met onze lage irritatiegrens werden we met onze gigantisch zware bepakking van de ene naar de andere ruimte gestuurd. Na wat omzwervingen bereikten we dan toch een lokaal op de 5e etage waar we onze koffer achter konden laten. Slapen zouden we in een super gezellige en sfeervolle ontruimde Universiteitskantine. Dikke mik dus.

Na alle spullen achter gelaten te hebben konden we Londen in. Omdat de totale groep (+/- 90 man) veel te groot was werd er gekozen om met kleine groepjes de stad te gaan verkennen. De snelste manier om dit te doen is door gebruik te maken van de metro. Nadat er een kaartje gekocht was waarmee er onbeperkt gebruik van de metro gemaakt kon worden, werd de stad daadwerkelijk bezichtigd.

Het werd voor iedereen al snel duidelijk dat Londen een geweldige stad is. Ook het weer hielp ons daar een handje mee. De eerste attractie die werd bezocht was Trafalgar Square. Een schitterend plein gelegen in het centrum van de stad.
Na Trafalgar Square was de Big Ben (de grote slagklok die in de toren van het Palace of Westminster) aan de beurt. De klok, in de ongeveer 96 meter hoge toren, is een van de zwaarste ter wereld. Het uurwerk heeft in totaliteit het niet geringe gewicht van 13,5 ton. Het bleef voor Phoenix niet bij slechts een foto van deze (te) toeristische klok. Met een goed doordacht plan wisten er een aantal zelfs door te dringen tot het lagerhuis in het Palace of Westminster (de 2e kamer van Engeland). Na een grondige inspectie van onze tassen en lichamen -waarbij onze drummer zijn stelgereedschap in moest leveren- hebben we een oersaaie discussie over de invoering van nieuwe treinen in Engeland gevolgd. Dat wij niet de enige aanwezigen waren die de discussie niet interessant vond was te zien. De voorzitter van de discussie zat namelijk lekker onderuit gezakt in zijn stoel en het scheelde niet veel of zijn ogen vielen, net als de onze, dicht. Ach ja, het zijn ook maar mensen…

Het maken van foto´s bleek hier ook lastig. Na het richten en scherp stellen van mijn fototoestel voor een foto die later diep in een plakboek weg gestopt zou worden, schreeuwde er direct een luidkeelse beunhaas door een microfoon YOU´RE NOT ALOUD TO TAKE ANY PICTURES!!!!! Nog voordat ik tijd had om mijn camera weer te laten zakken werd dit nogmaals herhaald.

Na deze berisping zakten we toch snel weer volledig in. We moesten dus aan nieuwe energie zien te komen. Peter-Paul (die voortaan Kuiltje´ genoemd zal worden) dacht deze energie te halen uit een English breakfast, welke bestond uit een worstje waarbij we er nog steeds niet over uit zijn of het plastic was of dierlijk afval, gure friet, smakeloze tosti’s, laffe bonen en een dubieus stuk spek. Welkom in de Engelse keuken en eet smakelijk!

Wat dat betreft bevielen de pub’s ons een stuk beter. Voor onze drummer slash metroman waren deze zuiphokken namelijk een uitgelezen kans om het opgebouwde slaapgebrek enigszins te kunnen compenseren. Ook de afmetingen van de bierglazen kon ons goed bekoren, 0,57 liter, oftewel een echt pint. Joris de bierman kreeg spontaan pretoogjes en leefde compleet op. Minpuntje hierin was dat een poging om een pint volledig met zijn lippen te omsluiten in een vroegtijdig stadium strandde. Gelukkig werd onze teleurstelling hierover later de avond deels goed gemaakt. Joris stopte een Pringles bus voor het oog van de camera volledig in zijn mond, waarvoor hulde! Met enige training gaat die pint op korte termijn ook lukken.

Inmiddels kreeg men stevige trek, het was tijd om te gaan bunkeren. Dit werd gedaan met de volledige Phoenix groep. We kwamen terecht in de meest laffe Italiaan die we vinden konden. Belle Italia -een restaurantnaam die we later nog ongeveer 27,6 keer tegen kwamen- bleek bijzonder guur te zijn. Toch knap dat je als restaurant in het centrum van Londen je toilet eruit kan laten zien als een smaakpolitie studentenhuis plee. Maar oké, het draaide niet om de toiletten, maar om het voedsel. En ook dit was kut. Een smakeloze slappe pizza waar een Italiaan zich dood voor zou moeten schamen die stipt na 3 min en 48 seconden de bestelling werd geserveerd. Met afruimen waren deze vlotte obers, tot mijn grote verbazing, nog sneller. Bij het in de mond stoppen van de laatste hap werd je bord direct weg gehaald, alsof er een restaurantsnelheidsrecord op het spel stond. (Of het record daadwerkelijk gebroken is, is ons niet bekend).

Na het diner heeft de volledige groep zich terug begeven naar het Imperial College. Daar werden douche spullen gehaald. Ja, die moesten worden opgehaald, want douchen konden we in een omnisportgebouw wat ongeveer 10 minuten lopen was vanaf de universiteit. Na een o zo heerlijke douchebeurt onder een half lauwe straal en een drukknop die ongeveer om de 12,3 seconden aangedrukt moest worden kreeg Peter-Paul definitief zijn bijnaam ‘Kuiltje’. Een verklaring voor deze naam is bij deze brede man persoonlijk op te vragen.

Geheel in de lijn van de dag kwamen we ’s avonds in de zwaar belabberde kroeg van de universiteit terecht. Een van ons kwam op het geniale idee om Guiness bier te bestellen. Als je trek hebt in een halve liter vloeistof wat er uit ziet als te slappe koffie met een temperatuur van 5 graden dat smaakt naar water met een vleugje bitterheid en melkschuimlaag waar niet doorheen te komen is moet je Guiness bestellen. Ja, echt een goede smaak hebben die Britten… Het wegwerken van dit bruine goedje kostte de meeste van ons dusdanig veel energie dat er spontaan werd besloten dat we maar moesten gaan slapen. Na het oppompen van mijn riante luchtbed en de oerschrale matjes lagen we rond 23.00 uur plat. Sommige waren op dat moment toch al 42 uur wakker. Natuurlijk geen excuus om moe te zijn, maar dat je dan een beetje slaap hebt is wel in te denken.

Vrijdag

Een nacht met ongeveer 8 uur slaap doet ons goed. Alleen jammer dat er geen ontkomen aan is dat je vroeg wakker wordt wanneer je met 90 man in één ruimte slaapt. Jammer alleen dat dit komt door een paar uitslovers (niet van Phoenix) die het stoer vinden om om 7 uur in de ochtend te gaan ´trainen´. Op zich niet erg dat we vroeg uit waren, op deze manier kunnen we de gehele dag verder benutten om de rest van de stad te bezoeken.

Met een groepje van 5 (Niels, Bierman, Martijn, Kuiltje en Leon) werd er een ontbijt gehaald bij een obscuur winkeltje. Gelukkig was er maar liefst één brood in de gehele winkel aanwezig. Net genoeg voor ons 5en dus. Na het ontbijt was de volgende attractie de ‘Tower Bridge‘. De mooiste brug die Londen kent met twee 65 meter hoge torens. Bij de Tower Bridge troffen we Marnix en Nienke weer. Snel na het bezoek aan de Tower Bridge volgde een nieuwe inzinking. De 8 uur slaap bleek uiteindelijk toch niet voldoende om de dag volledig fit door te komen. Starbucks kan in dat soort gevallen wonderen verrichten.

Na het bezoek aan de Tower Bridge zijn we weer de Underground ingegaan om door te gaan naar Oxfort Street, de grootste en bekendste winkelstraat van Londen. Eigenlijk had niemand, op Hebly lullo en Nienke na, zin om te shoppen en te zeulen met aangeschafte spullen, dus werd er besloten om maar weer een pub op te zoeken. Shoppen was trouwens financieel gezien wel aantrekkelijk geweest, de Engels Pond staat momenteel laag, met een waarde van 1,07 Euro.

In de pub kwamen de dartkwaliteiten van sommige naar boven, Kuiltje had de primeur om bijna een 180’er te gooien. Uiteindelijk strandde hij op 145, wat op zich ook geen super slechte score is.

Op het moment dat we uitgedart waren besloten we ons te begeven naar het Natural Histoy Museum. Het Natural History Museum aan de Cromwell Road is het grootste natuurhistorisch museum van Engeland waar men honderden interactieve tentoonstellingen kan bezichtigen. De entree voor dit geweldige museum was gratis. Voor iedereen die Londen nog eens bezoekt: ga naar dit museum!

Heftig filosoferend baanden Marnix en ik onze weg door het museum langs, prehistorische beesten, angstaanjagende reptielen, prachtige vogels, gigantische vissen en… een uberschraal ei. Bij de inworp van 1 Pond zou het volgende mysterie ontrafeld worden: wat was eerder, de kip of het ei? Na het inwerpen van één Pond bleek dat dit ei het meest schrale voorwerp aanwezig in het museum was. We zijn er niets wijzer van geworden. Daarbij waren de mensen achter ons zeer kinderachtig. Net zo lang wachten tot iemand wél zo sneu is om er een pond in te duwen, om stiekem mee te kijken wat er gebeurt. Laten we dan ook vurig hopen dat het voor hun een minstens zo grote teleurstelling was als voor ons.

Tegen sluitingstijd hebben we het pandje verlaten en zijn we op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Na wat zoekwerk kwamen we bij een naamgenoot terecht van het restaurant waar we gister aten. Dit maal was de service echter een stuk beter. Ook het eten was goed te bikken en de serveersters waren een stuk aangenamer om te aanschouwen. Helaas was er toch nog een minpunt (zoals bijna altijd). Het desert van Leon kwam niet opdagen. Hoewel dit een grote teleurstelling was en hij in eerste instantie ontroostbaar was heeft hij zich er toch overheen kunnen zetten.

De dag werd afgesloten met een mooie stapavond. Ook het vinden van een geschikte tent hiervoor bleek een behoorlijke opgave te zijn. Bij het willen betreden van bepaalde tenten werd er door de portier gevraagd ‘are you on the guest list’? Niet dus… Wellicht lag het ook aan onze iets te toeristische uitstraling. Uiteindelijk zijn we in een leuk café/disco geweest, waar we ons tot sluitingstijd vermaakt hebben. Sluitingstijd betekend in Engeland echter ongeveer 12 uur. Grappig gezicht om al die mensen om 11 uur al volledig lam te zien.

Eenmaal buiten aten sommige nog wat mortuarium voedsel. Dit werd op het gemak gedaan, aangezien we in de veronderstelling waren dat de metro ook ’s nachts zou rijden. Dit was dus niet het geval, wat betekende dat we de laatste metro richting onze slaapplek bijna misten.

Aangekomen op bestemming om half 2 ’s nachts snel de luchtbedden oppompen en slapen.

Zaterdag

De dag der dagen in Londen. Deze dag zou de Hyde Park Relays plaats vinden. De estafette in het Hyde Park waar we aan deel zouden nemen. Voordat de wedstrijd plaats zou vinden om 2 uur in de middag werd er eerst nog een museum bezocht. Dit maal was het science museum aan de beurt.

Toen we het science museum wel gezien hadden begaven we ons richting het Imperial College om ons in onze loopkleding te hijsen. Vervolgens wandelden we met de gehele groep richting Hyde Park. De volgende teams waren en samengesteld:

Also Not For Your Pleasure:

• Marnix Hebly
• Gijs Stevers
• Martijn van Driel
• Leon Graumans
• Peter Paul Harks
• Niels de Winter

Tritanium:

• Frank Aanstoot
• Maarten Drissen
• Harmen Mocs
• Joris Meesters (Phoenix)
• Andrie Westerkamp
• Wouter Duin

De Vrouwen uit Utrecht:

• Miriam Hentzen
• Mirthe Muilwyk
• Marloes de Kovel
• Renee Kooger

Jammer natuurlijk dat de bierman niet in het team van Also Not For Your Pleasure terecht kwam. Helaas konden er niet meer dan 6 personen in een team, waardoor er een keuze gemaakt moest worden.

Om 2 uur stond Marnix desalniettemin keurig klaar bij de start in zijn boxershortachtig loopbroekje en slaaphemd. Hij ging dan ook als een malloot van start om zijn lichaamstemperatuur weer enigszins op peil te krijgen. Uiteindelijk finishte Marnix in een mooie tijd van 17:29. Marnix zou het denkbeeldige stokje overdragen aan Gijs, wiens cappuccino nog te heet was om direct te vertrekken en dit leverde Team Also een klein beetje vertraging op. Onderweg moest Gijs zich ook nog eens een weg zien te banen door alle bekenden uit zijn internationale netwerk maar desondanks eindigde hij in een zeer respectabele tijd van 19:31 minuten. Dan onze Metroman. Het blijft een groot raadsel waar hij de kracht vandaan haalt. Wellicht zit het hem in zijn eigen wijze van alcoholconsumptie. Hoe dan ook, hij wist de Mannen van Also goed vooruit te trekken door een sterke 18:57 minuten te laten noteren voordat hij Leon eropuit stuurde.

Laatstgenoemde worstelde al ruim tevoren met de druk die deze wedstrijd met zich meebracht. Logisch, als vedette. Leon liet zich onderweg passeren door een Engelsman met rood haar en dikke billen en dit was voor hem toch echt de druppel. Eventjes verloor hij de levensfilosofie uit het oog die hem deed realiseren dat uiteindelijk niemand het voor z’n lol doet. Toen de Engelsman vlak voor Leon een windje liet, hervond Leon zichzelf, besloot de vermoeidheid te omarmen en het tempo op te draaien. Met een wissel op Kuiltje in het vooruitzicht snelde hij zich naar een tijd van 19:41 minuten.

Ook het Kuiltje was zich reeds dagen tevoren bewust van de slag die geleverd moest worden. Voor hem hield deze loop ongeveer een 100-voud in van de afstanden die hij momenteel gemiddeld in training aflegt en dat verschil liet zich gelden. Met zijn blote handen bevocht Kuiltje de man met de hamer en wist hem na 30:38 minuten de genadeklap uit te delen. Niels zou la grande finale, ons galmende slotakkoord spelen. De Machoman van Also was zich er terdege van bewust dat zijn wortels in het Twentse hem zouden achtervolgen als gulzige wolven. Deze joegen hem dan ook op tot grote snelheden en uiteindelijk wist Niels in de eindsprint nota bene de twee Kronos-teams achter zich te laten en een tijd neer te zetten van 21:29 minuten.

Also Not For Your Pleasure eindigde in een totaaltijd van 127:45 minuten op een 42e plek in het overall klassement, en op een 8e plek in het klassement ‘foreign teams’.

Ook de Bierman heeft zijn beste beentje voorgezet in het zonnige Hyde Park. Weliswaar voor het verkeerde team, maar dit valt hem te vergeven. We hoopten namelijk dat als hij nou net in het winnende team zou zitten, hij dan traditiegetrouw zou kunnen proberen de wisselbeker met zijn mond te omsluiten. Helaas mocht het hier niet van komen. 24:17 was zijn tijd in het team Tritanium, dat 2 minuten sneller liep dan Also.

Dan de dames. Onder de naam “De Vrouwen uit Utrecht” (wat staat voor de stad waar ze vandaan komen) waren zij vastbesloten om de met tijgerbalsem ingevette blondines van Oxford en de besnorde manwijven van Cambridge een lesje van jewelste te geven. Dit deden zij door Miriam te laten openen in de snelste tijd van de vier, namelijk 16:14 min.

De Engelse loopsters zagen hun beurzen hierdoor bijna ingetrokken worden door de ziedende coaches aan de zijlijn en moesten toch echt aan de bak. Meer tijgerbalsem!! Mirthe glibberde zich een weg door de glibberige Engelsen en wist een nette 16:58 te noteren. Ondertussen was onze advocate in spe Martens onderzoek aan het instellen naar het glibberige parcours en naar de mogelijke opzet van Oxford de wedstrijd te verstoren. Omdat zij niet wist waar de sporen haar toe zouden leiden rende zij buiten mededinging mee. Ondertussen noteerde Marloes een tijd van 18:46 minuten voordat zij onze nieuwe secretaris van de studentencie aantikte. Renee mocht het laatste stuk voor haar rekening nemen en dit deed ze door de tweede tijd na Miriam neer te zetten, te weten 16:40 min. De totaaltijd van de dames is 68:38 minuten, goed voor een 6e plaats in het ‘foreign’ klassement en een 25e plaats in totaal.

Aan het eind van de dag deed Imperial College eventjes alsof er mensen te gast waren door ons een lekkere maaltijd aan te bieden: een pasta, gepofte aardappelen en donuts, met voor de liefhebber een bekertje sportdrank. Na dit chique diner hebben we onze laatste ponden verzameld om in de studententent van de universiteit de laatste biertjes weg te tikken, voordat de bus ons al vroeg op de avond kwam halen.

Na een rit waarin de meeste mensen redelijk konden slapen stond de bus de volgende dag om 7 uur ’s ochtends weer op het Jaarbeursplein in Utrecht. Helaas was het niet voor iedereen even gemakkelijk om de slaap te vatten. De naast ons zittende heren uit Enschede waren bijzonder irritant. Hun passie Kuifje werd door vrijwel niemand gewaardeerd en stoer tijdens een stop roepen ‘ik heb nog steeds niet geslapen’ maakte ook al weinig indruk. Verder willen we hier geen woorden aan vuil maken.

Iedereen bedankt voor een paar mooie dagen en volgend jaar ownen we de shit again!

Leon a.k.a. Vlekkie & Marnix a.k.a. boxertje