BAV Wintercup 14-12-2014

Baarn, 14 december 2014 – Voor een hardloper in Midden-Nederland kan het geen kerst worden en al helemaal geen oud & nieuw als er niet mee gedaan is aan 1 van de 2 pre-kerst edities van de wintercup in Baarn. Een verslag van Bernard te Boekhorst.

Bernard:

Sinds eind vorige eeuw doe ik hier zo’n beetje jaarlijks aan mee en ik heb dus niet alleen de verplaatsing van het parcours van de overkant van de provinciale weg naar de huidige plek (3 jaar geleden) maar ook van de huidige plek naar de overkant van de provinciale weg (Baarn-Hilversum) meegemaakt (eind jaren negentig). In het Juras en het Krijt werd er dus ook ooit gelopen in het deel van het bos waar nu het strijdtoneel opgetrokken zou worden. In de steenkoude periode die er op volgde stierf de Mosasaurus en de stegosaurus uit en het enige dier dat uitstierf in ditzelfde bosgebied vlak voor de verplaatsing naar het huidige parcours is de boommarter tegelijkertijd ongeveer met de terugkomst van de wolf en de raaf in Nederland zonder een direct verband met het houden van deze van oudsher prehistorische wedstrijd te willen opdringen. Toch vind ik de samenloop van omstandigheden op zijn minst frappant. Tot zover de historische inbedding van deze klassieker.

Samen met nog 2 half gefossiliseerde clubgenoten, Ruud Kamp en Bart Luik, reden we dus vol verwachting naar Baarn. Ruud Kamp had al aangegeven net als ik volkomen uit vorm te zijn en te verwachten geen potten te breken. Bart Luik zei al in geen tijden meer een wedstrijd gelopen te hebben en dekte zich ook aan alle kanten in. Ik had geen ander excuus dan post-marathonvermoeidheid na een paar marathons achter elkaar inmiddels al weer meer dan 1.5 maand geleden. Wel had ik op zaterdagavond aanvankelijk heerlijk pannenkoeken bij Martin en Karin gegeten, maar werd ik aan het door mij aangekondigde einde van mijn maaltijd gedwongen 3 pannenkoeken meer te eten dan ik uit vrije wil gedaan zou hebben, hetgeen natuurlijk ook niet in de koude kleren ging zitten. Ruud had aangegeven wel te willen rijden en zou mij en Bart vanaf de Putterlaan in Bilthoven oppikken. Van een door de wol geverfde landmeter als Ruud Kamp, met het oriënterend vermogen van een door de NASA met de nieuwste snufjes uitgeruste lokalisatietechnologie opgevoerde postduif, zou je verwachten dat een ritje naar het Baarnse bos een routinekwestie is die hij op zijn ruggenmerg in zijn REM-slaap kan uitvoeren. Er gaat van hem het verhaal dat hij op 4-jarige leeftijd in het Reuzengebergte in Tsjechië geblinddoekt in een dicht naaldwoud moederziel alleen achter gelaten is door zijn ouders, vanwege buitengewoon irritant gedrag hetgeen ik me ook goed kan voorstellen, en dat hij binnen een dag of 3 weer in Delden bij zijn ouders op de stoep stond, met de blinddoek nog om. De peuter moest ook nog wachten op zijn ouders die met de auto verkeerd waren gereden bij Oberhausen. Puur op de tast en de geur en zijn ingebouwde GPS. Maar voor een ritje op zondagochtend naar Baarn blijkt dat toch ingewikkelder te liggen. We vertrekken volgens een andere route dan ik zelf zou volgen, wat ik op zich redelijk logisch vind aangezien ik de neiging heb om tot vlak voor een verhuizing 11 jaar lang ongelooflijk om te rijden naar de belangrijkste bestemmingen, (kerstmarkt/kaasmarkt/kegelbaan/trekkertrekwedstrijd) te volgen om pas na afloop de kortere route te kennen. Maar vervolgens rijden we een keer of 5 de afslag bij het Baarnse bos voorbij en rijden we op en neer tussen Hilversum en Baarn. Bij navraag bleek dat de vader van Ruud tijdens het Reuzengebergte-gate ook vanaf Oberhausen eerst nog 5 cirkels rond Baarn gereden had alvorens op Delden aan te rijden. Dat zat dus wel in de familie, foutje in het verder perfecte GPS-systeem van Moeder Natuur.

Bij aankomst op het terrein wordt je nooit rust gegund want het barst er van de Phoeniciërs. Wat verder ook wel jammer is ten opzichte van de vorige locatie is dat er geen warme kantine is maar een overdekte koffietent in de stralende vrieskou of drenzende regen afhankelijk van de editie. Nu was het stralend weer en koud. Ter plekke troffen we aan: Lorraine, Arjen, Leon, Karin, Gerrieke, Lisa, Peter, Jeroen, Siem, Simon, Bert, en inmiddels bij Hellas: An. Daarnaast heel veel bekenden van de club Hellas, Altis-masters en BAAS running team. Ook Wytze Muijzert was van de partij om mensen uit het start- en finishgedruis mee te lokken naar zijn feestlocatie, de man werd 50 en dat werd gevierd met cake en taart. Of ik ook wat wilde zo vlak voor de start. Ik heb het met moeite afgeslagen en kwam met de smoes dat ik een rebound hypoglycemie verwachtte als ik toch een stuk zou nemen en dat dat mijn wedstrijdresultaat niet ten goede zou komen. Dat ik al een bak tiramisu thuis op had en bang was over mijn nek te gaan na nog een stuk taart heb ik maar niet gezegd…

De korte cross ging om 12:00 uur van start. Het betrof een massastart zoals eigenlijk de meeste hardloopwedstrijden. Dat ik hier nu zo over nadenk komt eigenlijk door wat Karin me de avond ervoor vertelde; biatlon, dat zou ze eigenlijk erg graag willen doen. Behalve dat je dan met een geweer in je nek start wordt dat ook gekenmerkt door de “Jagd”start, om de 30 seconden vertrek van een biatleet. Nu was dat dus niet het geval, maar toch moest ik er even aan wennen om de hele groep voorbij te zien komen, met Rik Goethals, Pennekamp, Sjaak Hoogstraaten en vervolgens Arjen en Leon, Peter en Karin, Gerrieke en Lisa maar allemaal zonder geweer. Het flitste door mijn hoofd dat de organisatie misschien besloten had om 1 van de tenten waar de catering verzorgd werd tot dartcafé te bombarderen. Na iedere ronde hardlopen een potje darten in je eentje zou een prima zomers alternatief zijn op de klassieke biatlon.

Maar goed, terug naar de wedstrijd en de realiteit. Na 2 ronden had Rik Goethals zijn koppositie moeten afstaan aan de snelle middenafstandsatleten Pennekamp en Hoogstraaten, achter de 4e plek van Rik Goethals kwam Arjen binnen op de voet of eigenlijk op 40 voeten (afhankelijk van de schoenmaat) gevolgd door Leon. Daarna was Karin de eerste Phoenete, en derde overall (vrouwelijke vorm van Phoeniciër blijft lastig), op een forse voet gevolgd door Gerrieke die wel weer op relatief korte afstand gevolgd werd door Lisa.

Bang gemaakt door de afschuwwekkende bloedeloze ledematen van deze en gene die met korte mouwen aan de korte cross begonnen waren, besloot ik in thermoshirt te vertrekken op de lange cross. Ik had betrekkelijk weinig zin in de mensonterende, gangreneuze, amputante toestanden die zich naar mijn inzicht na de finish van de korte cross weldra zouden voltrekken. Daarom zocht ik in alle rust de toiletten op, overigens de enige plek waar het ook nog een beetje warm was binnen een straal van 6 km rondom de BAV Wintercup. Zenuwachtig geren op en neer van onder andere Jeroen Rodenburg, Bart Luik, Ruud Kamp en mij maar vooral ook om de temperatuur tot enigszins levensvatbaar niveau te laten stijgen. Bij de start zag ik naast een aantal Phoenix-coryfeeën waarvan Siem Uittenhout, Jeroen Rodenburg, Bart Luik en Ruud Kamp, Lorraine Ravenstein toch wel de grote namen zijn, of in geval van Siem Uittenhout, Jeroen Rodenburg en Lorraine Ravenstein in ieder geval lange namen, ook een hoop bekenden waaronder Rik Wolswinkel, Koen Henkes, Imo Muller en Tom Wiggers. Na de start heb ik proberen aan te sluiten bij Imo Muller en Koen Henkes, en Lorraine voor te blijven; Tom Wiggers ging er namelijk al meteen vandoor. Na een krappe rond samen opgelopen te hebben op een 2e-3e positie met Imo, liet ik het weer eens varen zoals dat de laatste 1.5 maand wel vaker is gebeurd. Op een verschrikkelijke maar zeer betrokken manier aangemoedigd door Peter Spannring waarbij in ieder geval geen misverstand over de te volgen route kon bestaan, ben ik daadwerkelijk onder het poortje door aan ronde 2 begonnen. In de 2e ronde liep ik al snel op een 7e positie of zo waarna ik door “het groepje Rodenburg/Kruiswijk” op jammerlijke wijze voorbijgelopen werd. Aanhaken was het enige dat ik eigenlijk moest doen maar ook weer niet kon. Twijfel aan alles maakte zich van mij meester, aan het bestaan van God, maar ook dat van Sinterklaas, de Kerstman, Klaas Lok en Verheul en uiteindelijk in de diepste krochten van mijn ziel ook aan dat van mezelf. De meest existentiële vragen, voorbeeld “besta ik dan misschien toch?” door mezelf gesteld, moest ik op dat moment met een triest en depressief “nee” beantwoorden en overmand door emoties dreigde ik de 2e ronde af te sluiten, op welk moment ik plots als antwoord op mijn meest indringende vragen een langzaam aanzwellend en zich steeds duidelijker herhalend jajajajaJAJA!! hoorde galmen vanuit het dichte takkenbos in mijn hersenen. Later nam het bevestigend antwoord een scanderend karakter aan en weer even later zag ik dat dit antwoord als door God gegeven, kwam uit de mond van een engelachtige breed gebouwde man met kort stekelig donker haar in KNVB-kleding met een halo rond het hoofd. Dit was de engel, de vervolmaking van de Heilige Petrus, die mij de weg zou wijzen in de rest van mijn leven van uiterlijk vertoon door de leiders maar alleen maar ellende, verschrikking en koude voor het voetvolk. Althans in de rest van mijn leven, eerst maar eens de rest van deze wedstrijd. Ik had het licht gezien en binnen enkele minuten nam ik de leiding in de derde ronde weer over van Kamiel en Jeroen. Ik leek zo weg te kunnen lopen, maar Jeroen bleef aan het begin van de vierde ronde goed aanhaken en loste me weer en deze keer definitief. Het laatste stukje van de race was nog wel te volbrengen door mij en na 35m17s stond ik na de nodige aanmoedigingen weer aan de finish. Geen prestatie om over naar huis te schrijven, maar dat is ook even niet zo boeiend momenteel.

Achter me kwamen Siem, Bart en Lorraine en Ruud binnen: Lorraine werd 2e overall, ikzelf en Bart 1 en 2 M40+, wat we overigens niet heel goed in de gaten hadden. Ik heb na afloop nog wel een plak gegeten van de cake van Wytze, die even een hele dansgroep geregeld leek te hebben met muziek ter gelegenheid van zijn 50e verjaardag, maar bij navraag betrof het een recreatieve warming-up die toevallig net plaats vond naast de houten picknicktafel, en bij nader inzien vond ik het choreografische en danstechnische niveau ook niet bijster hoog. Vrij snel teruggereden wegens de strenge vorst en daardoor ook de prijsuitreiking gemist van deze memorabele Wintercup editie nummer 2.