De Rhino Run zonder GPS…
Saskia van Vugt doet verslag van de Rhino Run.
Op zondag 22 september was het World Rhino Day. Hoewel ik niet wist dat er twee weken voor Wereld Dierendag voor de neushoorns nog een ‘eigen’ dag bestaat, is dat in Zuid Afrika wel anders. Door het hele land worden er namelijk op deze dag trail runs georganiseerd, om geld en aandacht te vragen voor de strijd tegen de neushoornjacht.
Ook bij ons in de buurt was er een Rhino Run. Weliswaar komt wat volgens Zuid Afrikaanse begrippen ‘in de buurt’ is, bij ons al gauw overeen met een wedstrijdje in Frankrijk of Duitsland, toch zijn wij inmiddels al zo gewend aan Zuid Afrikaanse maatstaven, dat ik deze kans niet onbenut wilde laten.
Zo zaten ’s ochtends om kwart over zeven de kinderen achterin de auto en gingen we op weg om de neushoorns vandaag ook een beetje Nederlandse steun te geven. Omdat man en kinderen nog maar half hersteld waren van een Afrikaanse griep, deed ik vandaag mee op de kortste afstand om zo snel mogelijk weer mijn rol als moeder en ziekenverzorgster op mij te kunnen nemen. Gelukkig maar, want ik kreeg nog allerlei vertragende factoren voor de kiezen…
Hoewel het gezegde luidt dat de Europeanen horloges hebben en Afrikaners de tijd, stond ik toch enkele minuten voor de officiele starttijd verwachtingsvol klaar onder de opblaasboog. Mijn warming-up werd echter compleet teniet gedaan in de daarop volgende 30 minuten wachten voordat eindelijk de organisator het woord nam: “Please listen carefully, or else you will get lost”, schalde het door de microfoon. Een uitleg van de route volgde: “First you follow the green signs. At the Rhino House you turn left, go down steeply, then turn right, follow the black arrow, and then go into the wood. There you see the green marks again. Go right, then turn left and…”. Ik was de draad inmiddels kwijt. Verbaasd vroeg ik aan mijn medelopers hoe we dit allemaal moesten onthouden. Nog voor ik een antwoord kreeg, zorgde een power-cut ervoor dat de microfoon verstomde. Tegelijkertijd stortte langzaam de startboog in…
Nog 5 minuten later was de stroomstoring voorbij, werd de routebeschrijving vervolgd en met een “Any questions?” klonk het bijna 40 minuten later dan gepland opeens: pang! Hoera, lopen! Maar nog geen 200 meter verder waren we het parcours al kwijt…we hadden de eerste afslag gemist en de hele meute draafde vol vertrouwen achter mij aan toen ik mij, onder een afrastering door bukkend, een weg baande naar de eerste de beste normale weg die ik zag liggen. Mij nog verbazend over het onduidelijke parcours, werden we na een paar minuten opeens terug geroepen…deze weg was geen parcours! De bedoeling van deze trail-run was niet om op wegen te rennen, maar dwars door alle velden, over verharde karrensporen en overwoekerde graspaadjes te lopen!
Het duurde even voor ik op het smalle karrenspoor de hele meute weer ingehaald had, en toen kwam het zoeken van de route toch weer op mij aan… Het karrenspoor kruiste een gravelroad, waar net een auto aan kwam rijden. Een man met grote camera stapte uit en ik hoorde hem nog roepen: “You are running too fast for making a picture.” Te hard? Mijn tempo lag inmiddels niet veel hoger dan de voorzichtige dribbel van een ernstig geblesseerde: het parcours was hier namelijk niks anders dan een steile rotsachtige helling waar we, zonder dat er iets van een pad te zien was, moesten afdalen. Hoezo Run? Walk zou een betere beschrijving zijn…
De kilometers die volgden werden weer iets beter te berennen. Ploegend door gras, springend over stenen, zwikkend over verharde moddergeulen…zelfs de meest crossachtige cross of heftige fartlektraining in Nederland was hier niet mee te vergelijken…maar eigenlijk was het best leuk om te doen!
Terwijl de organisatie nog druk bezig was om de startnummerscanner in gereedheid te brengen, rende ik 6km later vrolijk onder de finishboog door. De 45 seconden die nodig waren om mijn startnummer uiteindelijk succesvol in te scannen, waren geen probleem, aangezien de nummer twee nog in geen velden of wegen te bekennen was… En mijn tijd? Ach, of ik die nou echt te weten wil komen… Ik vraag mij af of ik ooit nog eens zo lang over een 6 kilometer zal doen als hier… En toch was het goed voor de eerste prijs. “Congratulations!”, zeiden medelopers na afloop. “But next time you can better take a GPS.”
