Masterscompetitie Steenwijk

Iedereen zit natuurlijk met smacht te wachten op een verslag van de tweede seniorencompetitie in Leiden. Maar… eerst een verslag van de masterscompetitie twee weken geleden.

Door Barend te Borrelworst

Het begon al met de afspraak om mee te rijden: Pascale bood al aan om samen te gaan rijden na een uitgebreid relaas over haar horrorvakantie in Turkije met man en kinderen in een hotel met luie overgewichtige Hollanders. Ik zou alleen maar naar Maarssen hoeven te rijden en dan zouden we met Edwin naar Steenwijk rijden. So far so good. Tot op zaterdagavond beek dat Pascale ziek was. Zelf was ik meer dood dan levend teruggekeerd van een volledig in het water gevallen Batarace waarbij geen vezel van de kleding om het lijf droog gebleven was en ik net een half uurtje in het laatste etmaal ingedoezeld was. Maar wel erg gezellig en prima gepresteerd met het team (vijfde!!), een historische prestatie zowaar! Ik had echter geen puf meer om op zaterdag nog te reageren, wel belde Lars op om te vragen of ik mee wilde rijden en met het laatste restje krachten in mijn lijf heb ik de diverse opties en gedachtengangen van Lars in zijn tempo dat een beetje gelijke tred houdt met zijn inlooptempo, trachten te volgen af en toe uit mijn slaap gehouden door een vragende toon van Lars zijn kant zo lukraak enkele malen in het midden van een landerig en mijmerend betoog waarin de woorden carpoolplaats, Zeist, N238, A28, alsmede station Amersfoort, Edwin en Monique ook gebezigd werden. Zonder echt te wachten op mijn antwoord, dat ook te lang geduurd zou hebben, meldde Lars uiteindelijk dat het nog met de “directie”, in dit geval driekoppig te weten: Ramon, Tamara, en Mieke, besproken zou worden en dat Lars daarna er nog op terug zou komen. En zo geschiedde; een half uurtje later opnieuw Lars aan de telefoon: de optie Monique was definitief verlaten, ze had zich, om de mogelijkheid om als damesteam op te treden definitief de nek om te draaien, besloten, dat het familiebezoek van de afgelopen twee dagen haar te diep in de reserves had doen tasten om nog acte de presence te geven op de competitie. Nu moet ik zeggen, dat bij sommige families een uurtje “op zitten” zwaarder kan zijn dan 60 uur slaapdeprivatie in een Batarace met drie te lopen etappes maar toch…

Het werd carpoolplaats Zeist, maar doordat ik de volgende ochtend net niet op tijd mijn fietssleuteltje kon vinden, werd de locatie van meeten door mij en Lars op het laatste moment nog omgebogen naar station Amersfoort Schothorst, optie 3.5 die door mij in eerder genoemde schemertoestand ook al geopperd werd. Vanaf daar ging het buitengewoon voorspoedig en snel met de auto van Edwin, Lars en Edwin voorin en Mieke en ondergetekende achterin, naar Steenwijk. Het weer onderweg was dreigend, aparte schakeringen van licht tot donkerblauw zorgend voor een indrukwekkender palet aan de hemel dan mijn gezicht na een beetje zonlicht (dit even ter nadere info van Jeroen Witteveen!). Bij aankomst stonden er twee partytenten van Phoenix klaar waarvan er één meer hing dan stond. In de waterkoude atmosfeer en ambiance waardoor alleen de regenwormen boven de grond op het tartan te vinden waren, ontwaarde ik naast een stuk of 600 regenwormen ook Carel van de Werf en Iris en Ruud Kamp. Na een eerste kopje koffie kon Iris al van start op de 100m. Dit leverde een tijd naar tevredenheid op (laag in de 14s).

Carel had inmiddels al een kogel weggeslingerd naar zo’n 35 meter. Voor alle exacte prestaties verwijs ik naar het artikel van Eric de Jonge. Daarna was het mijn beurt om te starten op de 800m. Althans, dat dacht ik. Na wat zenuwachtige steigerungen in de gestage regen kwam ik erachter dat er zes series waren waarvan de laatste voor mij bestemd was. Ik kon nog even beter in de droogte staan onder het dak van de partytent. Zeker omdat ik een atleet ben met een hartgrondige afkeer van water buiten het oraal gebruik. Volledige onderdompeling van het hele lichaam, daar houd ik zo vlak voor een wedstrijd niet zo van. Het aantal vierkante meters waar we ons op het veld naast de baan droog konden terugtrekken was inmiddels afgenomen met de helft vanwege het volledig instorten van één van de partytenten. Voor de start wat bijge-ouwehoerd met oude bekenden zoals Richard Clevett en leuk om de concurrenten zo te zien. Werner Themen was ook weer van de partij.

En dan de start, die voelde aan alsof ik aan een 3000m begon, dat belooft meestal niet veel goeds. Jim Mooij trekt het veld aan met rukwinden tegen op 50-250 meter, daarna besluit ik over te nemen en door te trekken, de doorkomst op 400m in 64 sec belooft niet veel goeds. Met wind tegen loop ik wel redelijk stabiel door en kan wel onbedreigd winnen maar de tijd is slechts 2.08, langzaamste 800m ooit… Daarna is het de beurt aan Mieke om haar 800m te lopen. Ze begint voorzichtig met als gevolg dat ze op de koploopster van de race zelfs inloopt van 400-600m, en Lars en ik beginnen te geloven dat ze de eerste plaats kan behalen mits ze even doortrekt na 600m en de koploopster niet versnelt. Beide blijken echter te gebeuren maar de tijd is voor de omstandigheden niet slecht. Ruud Kamp is dan aan de beurt voor een 1500m waar hij wegens vormgebrek niet veel van verwacht. Een voorzichtig begin met 80s op de opening om mee te kunnen gaan met de hoofdgroep en vervolgens 82 en 81sec om vervolgens af te sluiten net 58 sec op de laatste 300m is goed voor 5.00. Zelf is hij naar omstandigheden ook wel tevreden.

Lars heeft tussendoor nog erg hoog gesprongen en verspringen gedaan waarbij hij op ver niet eens voluit kon maar wel in de 6m30 wist te springen! Dan een 400m van Eric de Jonge die ik moet bekennen volledig gemist te hebben evenals het hoogspringen van Lars, omdat ik zo nodig aan de soep, broodjes en koffie moest. Intussen was het overrompelend hard gaan regenen waardoor de regenwormen of de door spikepunten kapotgetrapte restanten ervan van de baan gespoeld waren. Je zou zeggen: glijtechnisch een stuk veiliger voor de Zweedse estafette. Het was blijkbaar nuttig mij op te stellen voor de 400m, Lars voor de 300m, Eric voor de 200m en Jaap voor de 100m. Hoezeer dit een vergissing bleek zou even later blijken. Ik besloot in de regen een paar steigerungen te doen om het warm te krijgen, maar er gebeurde helemaal niets behalve ultieme afkoeling in de loop van 10 min. Ik zag al wat mensonterende taferelen in de series voor ons. Mensen die met gevoelloze vingers en tenen startten en binnenkwamen. Een paar minuten voor de start van onze estafetteserie trok ik de lange broek en het jack en shirt met lange mouwen uit, het kippenvel grover dan het tartan onder mijn voeten. Vanuit de staande startpositie maakte ik als reactie op het startschot nog binnen de seconde een stuiptrekking waarbij van mijn anus tot de bovenste nekwervel 1 lange tinteling zich meester maakte van mijn wervelkolom. Als een marionetachtige harlekijn bewoog ik door de striemende regen zonder te voelen hoever mijn knieen en enkels bogen, om vervolgens in 29 (..) seconden door te komen op 200m en vervolgens in volledig Parkinsonistische gang, waarvan het voordeel is dat je ondanks de verzuring niet eens langzamer kan bewegen, 10 m voor de streep met 58s op Lars te wisselen, of liever gezegd Lars griste het stokje uit mijn handen waarbij een deel van de vastgevroren huid loskwam. Van het lopen van Lars en Eric heb ik weinig meegekregen, in een katatone stupor gedwongen op het gras te liggen. Uiteindelijk wist Jaap te finishen in 2.22 oid. Op temperatuur gekomen onder de douche nog binnen het half uur meende ik toch ook wel op te moeten schieten om de rest niet op te houden zodat we snel genoeg terug konden naar het Utrechtse. Echter, ik hield geen rekening met het alom bekende en beruchte douchetempo van Lars, die een slordige minuut nadat ik de kleedkamer uitstierde, op zijn elf en dertigst de klink naar beneden duwde van de kleedkamer en luidruchtig de aanwezige atleten begroette. Buiten wachtend brak de zon ineens door en het lekkerste weer had zich duidelijk gespaard voor de afterparty. Fantastische dag met een hoop heroïsche ellende of ellendige heroiek en op naar de tweede competitiewedstrijd!