Het Phoenix-moment van Anouk Vos
Mijn mooiste Phoenix-moment is natuurlijk de nominatie van Bas Jubels voor deze rubriek. Ik tik die 20 Phoenix-dienstjaren van Bas dan nog niet aan, maar zit wel bijna aan de helft!
Dus genoeg momenten om over te schrijven. Maar wat moet je dan kiezen? Je eerste marathon, de eerste keer een halve in 1:45, of de 10km in 45 mins. Of de recreantentrip naar Parijs, taart in Egmond, een gecancelde race in Schoorl die voor vele PR’s op het strand zorgde – time flies met de wind mee… Een Berenloop-weekend. Een sprinttraining van Juul (geen Phoenix, maar wel leerzaam). Het pimpen van de socials & site van onze club (yes, that was me, de razende reporter langs de lijn, de #FastFasterPhoenix-hashtags en atletenprofielen in de stories, mede mogelijk gemaakt door Marco & Tom). Of samen trailen met trainer Jannet…
Mijn doel dit jaar was een marathon. Eerst die van Rotterdam. Toen die van Chicago. Toen die van Rotterdam én Chicago. Toen de hele Berenloop. En toen niks. Da’s even doorbijten dan. Gelukkig zitten er bij Phoenix & U-Track wel dappere dodo’s die het aandurfden om toch wat hardloopevents te organiseren. Corona-proof uiteraard. En zo werd er zomaar in Utrecht weer de allereerste baanwedstrijd georganiseerd door team Track Meetings. En dat smaakte naar meer… Dus deze recreant dacht, let’s do this. Gewoon een 5.000, omdat het kan. Mijn allereerste baanwedstrijd. Mijn allereerste professionele foto’s (met beide voetjes van de grond). Voordeel als je niet de snelste bent en gewoon de tijd neemt om de rondes te doen – dan hoeft de fotograaf alleen op jou te letten (dank Bjorn). Dus nee Bas, ik was niet on fire – mijn hoofd voelde misschien wel zo, maar de tijd niet. Ik liep een nette eerste helft. Daarna kakte ik wat in, ging wat meer rechtop lopen, landing niet meer op de bal, dus de spikes hadden niet echt zin meer. Maar toch: mijn eerste baanwedstrijd. Op spikes (ja ook voor het eerst op spikes, als je het dan toch doet…). Aangemoedigd door de lieve vrijwilligers die ook het laatste rondje nog op mij wilden wachten. En dat moment, de finish van je eerste baanwedstrijd, in tenue, en het besef dat er zoveel vrijwilligers zijn die dit medemogelijk maken en de tijd nemen om jou er doorheen te loodsen, dat maakt mijn Phoenix-moment…
En nu aan mij de eer om het stokje door te geven in deze Phoenix Momenten-Estafette. Ik nomineer hierbij Caro Ebskamp. Oud-wedstrijdatleet, lange staat van Phoenix-dienstjaren, vaste vrijwilliger bij van alles en lid van de harde kern van de recreanten. Kom maar door met die verhalen Caro!
