Het Phoenix-moment van Bas Jubels
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is dan mijn moment. Yara bedankt voor deze eer 😉.
In mei was ik alweer 20 jaar lid van deze mooie club en in die periode heb ik natuurlijk ook mooie momenten meegemaakt. Zo was ik als jong mannetje lid van een estafetteteam dat op het Nederlands kampioenschap kampioen werd met het 4x100m team. Een uitermate spannende strijd tussen ons en AAC met de broertjes Sedoc (uitgeschakeld in de series) en in de finale met het team van Rotterdam Atletiek. We hadden vooraf berekend hoeveel voorsprong we nodig hadden met mij als laatste loper. Bij de laatste wissel wisten we allemaal dat het eigenlijk net niet genoeg was en dat zie je ook terug in de fotoreportage. Daarin zie je hoe op de achtergrond de gezichten van de 3e lopers veranderen. Mijn teamgenoot gaat steeds blijer kijken en bij die van RA komt steeds meer het ongeloof op het gezicht. We werden Nederlands Kampioen. Nog steeds staan de namen van de andere 3 hoog in onze ranglijsten, Martijn de Lange, Werner Andrea en Harald Kerp.
Maar als ik moet beschrijven wat mijn allermooiste Phoenix-moment was dan is het wel het volgende. We hadden een competitiewedstrijd in Naaldwijk. De wedstrijden voorafgaande had ik goed gelopen en zat ik dicht bij mooie grenzen. Ik mocht eerst starten op de 400 meter, mijn favoriete afstand. De temperatuur was goed en ik ging vol vertrouwen het startblok in. Ik liep een 51 laag geloof ik. Helemaal geen slechte tijd, maar zo voelde het op dat moment wel; geen pr en geen tijd onder de 51 wat ik graag wilde lopen. Op naar de 200 meter die een half uur later was. Nog vol ongeloof ging ik van start in baan 5. In baan 6 een altijd snel startende 100m en ergens in baan 2 mijn clubgenoot die ook altijd snel start. We vertrekken en bij het uitkomen van de bocht merk ik tot mijn verbazing dat ik gewoon op kop lig. Ik probeer zo goed mogelijk door te lopen maar je merkt gewoon dat het hard gaat. Ik kom over de finish en de omroeper zegt 23.00 en ik floep er een klein scheldwoordje uit. Een paar seconde later en ik hoor 22.96! is het officiële resultaat. Mijn gevoel was juist en ik liep voor het eerst wel onder de 23 wat deze voor mij schitterende foto opleverde.
Tegenwoordig bestaan mijn mooie Phoenix-moment vooral uit trotse trainersmomenten. Meerdere junioren die medailles halen op NK’s bijvoorbeeld, maar ik ben net zo trots op iemand uit mijn trainingsgroep die een pr loopt. Maar die verhalen ken ik allemaal wel, dus voor de volgende keer wil ik graag Anouk Vos vragen om haar (on fire) moment te beschrijven.
