Roparun 2011

De Roparun (“Rotterdam Parijs run”) is een non-stop estafetteloop die sinds 1992 wordt gehouden tussen Rotterdam en Parijs. In het pinksterweekeinde, van zaterdagmiddag tot en met maandagmiddag, moeten de deelnemers een afstand van ongeveer 520 kilometer afleggen. Tot 2004 liepen de deelnemers, destijds nog in het Hemelvaartweekend, van Rotterdam naar Parijs, maar sinds 2004 start de run in Parijs en is de finish op de Coolsingel in Rotterdam.

Dit jaar mocht Ron Bakker als loper mee met het team van Anja Steenhof, de Henzenrunners, team 090. Zijn verslag:

Na lang wachten was het zaterdag 19:27 uur. Op dat tijdstip ging ons team van start. De 1e etappe bestond uit fietsen en om beurten 2km lopen. Wat een geklim tijdens de 1e etappe! Klim na klim na klim en ja hoor… weer een klim.

Dit ging ook zo tijdens onze 2e etappe, maar wij kwamen er als groep goed door heen.

De 3e etappe was iets vlakker en zou dus beter moeten gaan. Ik was al gewaarschuwd door Anja dat iedereen wel een keer een dip zou krijgen. Nou, die kwam er en hoe!

Na de 2e etappe kwam ik in de bus en zat niet lekker in mijn vel. Op de vraag of het goed ging, kon ik nog stoer antwoorden dat alles uitstekend ging en dat ik enorm van de omgeving genoot, maar de rest wist wel beter. Wat ben ik toen diep gegaan die laatste 4 keer. Mijn benen wilden niet, mijn lijf deed zeer, maar het belangrijkste was dat mijn kop niet wilde stoppen. En dan merk je hoe belangrijk je loopmaatjes zijn! Wat werd ik goed opgevangen. Na een massage lekker even rusten en dan weer klaar voor etappe vier. De dip was verdwenen en ik had vleugels. In de dorpjes waren de mensen voor ons midden in de nacht aan het feesten. Geweldig gewoon, al die aanmoedigingen.

Ik liep de laatste 2km van deze etappe en zou hem eindigen in het basiskamp. Het was donker, de wegen waren slecht verlicht en door vermoeidheid werd ik minder scherp. Op het fietspad was een betonplaat die iets omhoog stak en ja hoor (!) daar lag ik languit. Ik had gelukkig genoeg adrenaline in mijn lijf om gauw op te staan en door te gaan.

Op het basiskamp op de tafel kwam onze topmasseur in actie. Wat die allemaal niet kunnen met duct-tape, olie en goeie massages, geweldig gewoon. Ik kon de laatste etappe in aangepaste vorm toch deel uitmaken van de lopersfamilie.

En dan is het moment daar: de Roparun volbracht, de tranen kwamen me begroeten, wat was ik blij. Na de huldiging was het op, toen kwam de vermoeidheid. Thuisgekomen ben ik vrijwel onmiddellijk in slaap gevallen. Maar, ik kan terugkijken op één van mijn mooiste sportmomenten uit mijn sportloopbaan.

De Henzenrunnersfamilie heeft er weer een jonkie bij. Want volgend jaar ben ik er weer bij.