AV Phoenix jeugdkamp 2020 – verslag
2020 is een vreemd jaar, alles moet net even anders dan normaal. Het jeugdkamp was daarin geen uitzondering. Met de tweede golf in volle gang en het merendeel van de trainers dat student is, waren er dus een hoop last-minute uitvallers. Gelukkig had kampbaas Joris Koenders hier een goede oplossing voor, namelijk: kinderarbeid. Een verslag van Alexander:
Als veteraan trainer heeft hij vele contacten binnen de wereld van atletiek-enthousiastelingen. Hij wist het dus klaar te spelen om een groep enthousiaste A/B junioren te rekruteren voor de organisatie van het jeugdkamp. Een in eerste instantie wat spannende ontwikkeling, die uiteindelijk alleen maar positief bleek. Met een gemiddelde leeftijd van onder de 16, had het jeugdkamp al in vele jaren niet zo’n jeugdige energie.
Wat betreft inschrijvingen was dit jaar natuurlijk ook uniek. Een weekend weg bij je ouders is elk ander jaar al enorm spannend en dat wordt alleen maar erger wanneer er ook een wereldwijde pandemie gaande is. Desondanks, konden wij als trainers natuurlijk rekenen op onze ‘harde kern’ van kids die elk jaar mee gaat, en hun trouw inspireerde ook nog een hoop moedige debutanten. De wat kleinere groep dan gewoonlijk, maakte het zeker niet minder gezellig. In feite, de kleinere groep had ook wat voordelen. Eén daarvan bespreek ik zo nog wat uitgebreider, want net zoals vorig jaar wil ik je graag meenemen in drie van mijn highlights van het AV Phoenix jeugdkamp van 2020.
Sommige spellen zijn ooit toegevoegd aan het jeugdkamp draaiboek en waren zo’n succes dat ze elk jaar weer terugkeren. Eén daarvan is het smokkelspel (een uiterst creatieve naam). Bij het smokkelspel worden er in het donker in het bos vier posten uitgezet. Ieder van deze posten heeft een kleur en is aangegeven met een scala aan ‘glowsticks’. Atleten krijgen de taak om langs ieder van de posten te gaan, daar een kaartje te halen en deze weer naar zijn thuispost te brengen. Allemaal heel makkelijk en niet heel spannend totdat je te maken krijgt met de ‘douane’. Deze trainers verschuilen zich in het donker en wanneer ze je te pakken krijgen moet je al je kaartjes inleveren en weer opnieuw beginnen. Wegrennen is natuurlijk toegestaan. Elk jaar is dit spel weer een succes. Bij de pupillen sturen wij ze er in paartjes op uit en ligt de nadruk vooral op hun aanmoedigen. Bij de junioren is het andere koek, daar is het een chaotisch spel van verstoppen, vluchten en struikelen. Eén van mijn hoogtepunten dit jaar was een junior die het voor elkaar had gekregen om de ‘ultieme’ techniek te vinden. Namelijk, wanneer hij achtervolgd werd door een ‘douaan’, dan ging hij expres tussen takken en door struiken heen springen. Het was nogal nat die avond, dus zelfs de meest vastberaden douanes durfden hem dan niet meer achterna. Ik was de baas van zijn thuispost en iedere keer dat hij terugkeerde met kaartjes zag hij er natter en gehavender uit. Het enige wat niet verdween was gelukkig de glimlach op zijn gezicht.
Een andere terugkerende activiteit was de speurtocht. Maar, dankzij het feit dat onze IT-er Joris dit jaar de regie had, kreeg dit een moderner jasje. Alle posten waren digitaal geplaatst. Dus terwijl de 4 stoere groepen van atleten en hun (nog veel stoerdere) trainers er in de regen op uit trokken, kon Joris lekker alles binnen op zijn laptop volgen met een warm kopje thee. Ik had de eer om het winnende team te leiden, hoewel ik eerlijk gezegd meer een passagier was. De groep was een mix van jongens en meisjes, en was georganiseerd met een discipline die het leger jaloers zou maken. Drie kaartlezers, een voorhoede, een achterhoede, scouts, en ga zo maar door. Eén van de atleten was recentelijk naar een museum over de eerste wereldoorlog geweest, geloof ik, want wij moesten van hem ook nog eens voortdurend oppassen voor mortieraanvallen en ons af en toe verschuilen in loopgraven. Het laat maar weer eens zien dat zelfs een simpele activiteit als een speurtocht met wat jeugdige fantasie epische proporties aan kan nemen.
Tot slot, een laatste highlight vond ik dit jaar was de accommodatie. Dit was de eerste keer dat ik hier ooit was geweest, maar het was prachtig. Er was enorm veel ruimte, zowel binnen als buiten. En dat was nog eens verder benadrukt omdat er dit jaar wat minder atleten mee waren. Het kwam dan ook goed uit dat wij dit jaar als trainers wat meer momenten van ‘vrij spelen’ hadden ingepland. Want er werd simultaan bij de junioren een massieve muur van matrassen gebouwd, verstoppertje gespeeld bij de pupillen, op een trampoline gesprongen, met fluitraketten gedart, getafeltennist, gekaart, en nog veel meer. Het was een groots succes en het was fijn om de kinderen weer even lekker kind te zien zijn in een jaar zoals dit.
Wij hebben geluk dat wij ondanks het coronavirus zo’n veilig en leuk jeugdkamp mee hebben mogen maken!
