Het Phoenix-moment van Jannet Vermeulen-Stulen
“Goedemorgen allemaal”, schalt het door de microfoon op Atletiekbaan Overvecht, “wij heten u welkom op de eerste jeugdjurydag in Nederland”. Trots als een pauw zie je haar zitten, een Phoenix-junior die vandaag de rol van microfonist op zich heeft genomen.
Meer dan 40 jeugdleden waren die dag als jury actief op de atletiekbaan. Allemaal hadden ze een gedegen jury-opleiding achter de rug, verzorgd door trainers en juryleden van onze club. Weken hadden ze geoefend. Allemaal wisten ze hoe belangrijk goede jury was, vanwege hun eigen deelname aan wedstrijden. Er waren die dag alleen maar winnaars: enthousiaste atleten met mooie prestaties en deskundige juryleden die glommen van trots. En een werkloze coördinator die naast haar schoenen liep.
Toen Karola me vroeg om mijn Phoenix-moment te beschrijven, was het al snel een enorme chaos in mijn hoofd. Kiezen uit 47 jaar Phoenix. Uit een aaneenschakeling van momenten die samen bijna een mensenleven vormen. Trainingen onder leiding van oprichter Herman Verheul. Intervallen ontdekken. Onvergetelijke huiskamerfeesten in de beginjaren. Uitbreidingen met een jeugdafdeling en een recreantenafdeling. De catering van de Maliebaanloop. Een jeugdbeleidsplan, combinatiefunctionaris mogen zijn. Hoeveel momenten wil je? Misschien wel belangrijker zijn de momenten waarop Phoenix er wás: toen we trouwden, toen we kinderen kregen, toen we moesten omgaan met verlies. Op die momenten was Phoenix meer dan een verzameling mensen, Eén grote familie met handen om te klappen en schouders om op uit te huilen.
Meedoen aan de eerste 3000 meter voor vrouwen op Papendal (konden vrouwen dat wel)? Prutracekampioen van Midden-Nederland? Nederlands kampioen op zowel hinkstapspringen als de 10.000m en veel wat daartussen ligt? Een interland hoogspringen? Europees kampioen 800m indoor? De meest bijzondere trailavonturen? Zijn dat Phoenix-momenten? Omdat ze allemaal voortvloeien uit hoe het begon? Dat moment: die dag dat oud-Phoeniciër Ad Buijs me meezeulde naar de RKAV Phoenix omdat ik daar gewoon moest zijn, nummer 39 op de ledenlijst. De rest is geschiedenis.
“Ik zie geen vrouwen”, riep ik Ad na de derde training toe; “maar jij bent er toch?” “Ik heb nog geen clubblad gehad”, opperde ik na een maand. “Misschien kun jij er één maken?”, riepen er een paar enthousiast. Dat dus: al die momenten samen.
Voor het volgende moment wil ik graag Yara van Dee vragen om haar moment te beschrijven.
