Het Phoenix-moment van Marianne de la Houssaye
Mijn naam is Marianne de la Houssaye Correia. Tussen 1986 en 1992 ben ik lid geweest van Phoenix. In die tijd trainde ik bij Jos Beernink voor de meerkamp, maar was succesvoller op de 100m horden (beste tijd: 13.62). Daar behaalde ik 2 keer een bronzen en 1 keer een zilveren medaille op de Nederlandse kampioenschappen, met in 1991 een 125e plaats op de internationale ranglijst.
Maar juist de training voor de meerkamp, de veelzijdigheid hiervan, heeft me gemaakt tot wat ik nu ben geworden. Met een 5e plaats op een NK indoor als beste genoteerd. Nu woon en werk ik als fysiotherapeut in Portugal, in de Algarve waar veel atleten regelmatig op trainingsstage komen. Ook hier heb ik aan veel wedstrijden mogen deelnemen, tot ik op mijn 46e nog wel districts kampioen werd, maar het wel gezien had. De groep hier viel ook uiteen, velen gingen ergens anders wonen/studeren, dus dat was een goed moment om te stoppen.
Als fysiotherapeut werk ik parttime lokaal met de Portugezen, maar daarnaast dus ook met buitenlandse atleten die hier op trainingsstage komen. Daarbij zie ik ook nationale en internationale toppers. Ik verbaas me daarbij vaak over degenen die met blessures bij mij komen, hoe weinig basistrainingen zij doen. Zoals de Engelsen dat zo mooi uitdrukken: de “core training”. Je kan dus wel Europees kampioen worden zonder, maar meestal duurt de carrière dan niet erg lang. Maar kennelijk was Jos toen met zijn veelzijdige trainingsinzichten ver zijn tijd vooruit.
Hier in Portugal kom ik nog steeds mensen tegen die “de Verheul methode” kennen. Deze methode is voor mij verbonden aan mijn tijd bij Phoenix, heeft mij soms tot ‘frustraties’ gebracht, maar ook geleerd te relativeren. Als sprinters moesten wij ook wel eens op een training 200 ’tjes lopen. Vijf keer ‘hard’ met een ruime pauze. Dan kwamen die lange afstand-lopers langs, die misschien maar een beetje langzamer liepen, maar na een korte dribbel meteen weer de volgende starten. En er zo 12 achter elkaar liepen in dezelfde tijdsduur als wij die 5. Wie was er nu goed, en wie was er nu snel? Verschillende trainingsmethodes. Uiteindelijk was er geen rivaliteit of enig ander ongenoegen tussen de verschillende disciplines binnen de club en kijk ik met veel genoegen terug naar die fantastische tijd die ik daar heb mogen doorbrengen.
Mijn jongste zoon heeft meegedaan aan wereldkampioenschappen karate in zijn “modelidade” in Japan in maart 2019 en heeft dit mooie T-shirt voor me meegebracht. We waren er helemaal klaar voor… Nu hopen dat we toch nog wat mooie sport mogen zien deze zomer.
Ik wil graag het stokje doorgeven aan Peter Verburg.
