Clubweekend 2009: hoogtepunten in Borger

Het Phoenix clubweekend, het jaarlijkse hoogtepunt van het voorseizoen, zit er inmiddels weer op. De deelnemers likken hun wonden van een wederom legendarisch weekend. Voor de ongelukkige thuisblijvers hierbij een uitgebreid verslag.

Het begon allemaal op de eerste lentedag in maart op de Maarschalkerweerdse atletiekbaan. Voor het eerst sinds mensenheugenis waren de deelnemers dit keer eerder aanwezig dan het organiserende comitée. Aangezien gebruikelijke laatkomer Arjan dit jaar met enkele studenten per OV de kamplocatie zou trachten te bereiken konden we helaas maar kortstondig genieten van het avondzonnetje voordat we werden gesommeerd de auto’s vol te laden en te vertrekken.

De opgegeven kamplocatie (‘ergens in Borger’) was wat cryptisch maar gelukkig bleek de gekozen variant in Noord-Drenthe de juiste te zijn. Verzamelstek was café-restaurant ’t Hunebed waar de prachtige oud-Hollandsche gerechten op de menu-kaart (andijviestampot, zuurkool met spek) een eerste indruk gaven van het culturele erfgoed van de kamplocatie. Enkele Utrechtse stedelingen kozen echter, zogenaamd vanwege de kortere bereidingstijd, voor friet met frikadel.

De planning van de avondactiviteit werd wat verstoord door technische mankementen maar de deelnemers vermaakten zich ondertussen prima met een spelletje pim-pam-pet of kaartspel terwijl ook de eerste meegebrachte taarten al werden verorberd. Nadat alle noodzakelijke maatregelen waren getroffen werden we gegroepeerd en erop uitgestuurd met GPS voor een verkenningstocht door Borger. Onder een volkomen heldere sterrenhemel probeerden Sjoerd en Astrid mij de locatie van allerlei constellaties wijs te maken terwijl wij ondertussen door GPS-gids Arnout langs de bezienswaardigheden van het Drenthse plaatsje werden geleid. Op de waypoints werden bovendien nog opdrachten uitgevoerd van het type
klim-met-zoveel-mogelijk-mensen-in-een-lantaarnpaal-en-maak-daarvan-een-foto. Een eervolle vermelding hierbij nog voor astroloog Astrid die het kamp was begonnen met ingescheurde meniscus en kruisbanden en de GPS-route met krukken aflegde, vaak nog in een hoger tempo dan de slenterende atleten.

Bij terugkomst lieten de inmiddels al redelijk afgematte atleten zich als makke schapen inladen en vervoeren naar de daadwerkeljke kamplocatie, een kampeerboerderij met de toepasselijke naam ‘Lentehof’. Bij aankomst zochten doorgewinterde kampatleten meteen de slaapzalen op terwijl enkele jeugdelingen nietsvermoedend nog tot in de vroege uren sterke verhalen aan het tappen waren.

Om een uur of 9:00 werd onze nachtrust vredig verstoord door de zuidelijke tongval van kampleidster Renee met het verzoek ons te melden aan de ontbijttafel. Hier aangekomen bleek dat een aantal neo-senioren ’s nachts tot de ontdekking was gekomen dat ze hun teddybeer waren vergeten en zich ter vervanging hadden vergrepen aan zakken brood. Na een bestraffend woordje van de kampleiding kwam het brood uiteindelijk boven water en kon een stevige fundering worden gelegd voor de ochtendtraining. Ondertussen werd de doelstelling van het clubweekend duidelijk gemaakt: Kampleider Daniel was in het bezit van een familiezak gele bolletjes waarvan de atleten zich gedurende het weekend meester dienden te maken door het zo krachtig mogelijk presteren gedurende de georganiseerde activiteiten. Tevens was het mogelijk de reeds ontvangen bolletjes te gebruiken voor onderlinge omkoping, chantage, gokken, of andere wederrechtelijke activiteiten.

De atleten van de lange adem begaven zich vervolgens naar de naastgelegen bossen van Borger terwijl ik mij met de sprinters richting een schitterend verzorgde Assense atletiekbaan begaf. Na voltooing van een pittige training in een heerlijk lentezonnetje trokken er donkere wolken boven ons samen toen we bleken te zijn ingesloten door de Assenaren. Op zich geen probleem natuurlijk voor de flexibele atleet, ware het niet dat ook de gehandicapte astroloog in ons midden was. Diverse opties werden overwogen maar uiteindelijk werd gekozen om per strategisch geplaatst fietsenrek de naastgelegen sloot te passeren. Terwijl wij als galante heren onze diensten ten toon spreidden om Astrid veilig aan land te krijgen stond onze voorzitter als een ramptoerist het geheel te filmen in de hoop een mooi Youtube filmpje te kunnen schieten.

Helaas voor Arjan ging alles volledig volgens uitgestippeld plan en bereikte iedereen droog en ongeschonden de wal. Toch wat teleurgesteld dat er nog geen gewonden waren gevallen werd Marnix door de overige aanwezigen aangespoord voor het astronomische aantal van 5 gele bolletjes een slootspringrecord te vestigen door binnen 2 minuten tienmaal het slootje te passeren. Terwijl de wat verslete atleet bij het idee alleen al last krijgt van allerlei pezen en gewrichten ging Marnix gretig op het voorstel in. In een van de meest heroische atletische prestaties die ik de afgelopen jaren heb mogen aanschouwen hopte Marnix met prachtige vluchtfase en in steeds meer verzurende toestand over het steeds breder lijkende slootje. En, met een tijd van 1:59 vielen de begeerde bolletjes hem ten deel.

Na een snelle lunch stond de volgende activiteit alweer voor ons klaar. Om de krachten nu eens echt te kunnen meten was voor ons een Highland-games-achtige reeks van spellen uitgezet waarin verschillende groepen elkaar konden bestrijden. Optimistisch betraden de verschillende groepen de arena en vochten duels uit in matrasduwen, boomstamwerpen, touwtrekken op vals plat, sumo-worstelen om een badeend en spijkerbroekhangen met vastgebonden polsen. De eens zo begeerde bolletjes waren hierbij aan hevige inflatie onderhevig door de intrede van gele kuikens die de vijftienvoudige waarde vertegenwoordigden. Het behoeft geen betoog dat het toch al wat aangeslagen gezicht van bolletjesgrootgrutter Marnix wat extra tekenen begon te vertonen na deze mededeling.

Na de activiteiten was er wat tijd voor ontspanning. Terwijl met name het vrouwelijke deel van de kampbewoners zich in de keuken begaf genoten de luiaards nog even van de ondergaande zon al luisterend naar verschillende annekdotes van Arjan. Toen verschillende ledematen blauw begonnen aan te lopen door de toch wel wat harde wind die over het plattegrand raasde kwam Gerrieke met een vuurkorf aanzetten. Geheel niet gestoord door de aanwijzing ‘niet gebruiken voor 22:00’ sloegen we aan het sprokkelen en kwamen al snel terug met wat twijgjes, natte houtblokken en volledig onbruikbare boomstronken. Gelukkig was ook een oudpapierbak van de naastgelegen boerderij geplunderd en kon het vuur alsnog op gang worden gebracht met de verpakking van hondenbrokken, kleurplaten en een schoolrapport van Kimberly (‘van lezen heb je deze week niets begrepen’).

Tijdens het nuttigen van de heerlijke pasta die de dames hadden bereid kregen we een formulier voorgeschoteld waarop allerlei persoonlijke informatie moest worden ingevuld welke later op de avond zou worden gebruikt als input voor een quiz. Omdat bij de meest persoonlijke vragen vermeld stond dat deze geheel anoniem zouden blijven werd het formulier door iedereen braaf ingevuld.

Terwijl de jury zich terugtrok ter voorbereiding van de quiz waagde ik mij in het inmiddels ervaren clubje pim-pam-petters. De gemoederen liepen hierbij hoog op en essentiele levensvragen (wat is het verschil tussen een bloem en een plant? is een blauwe druif wel blauw?) moesten worden beantwoord door verschillende experts. Vele van deze vragen bleven echter nog onbeantwoord en zullen onze geesten nog tot in het einde der tijden pijnigen.

Nadat ondergetekende dertiger in een van de eerste vragen van de quiz, uit een gezelschap van jonge goden, samen met de twee mooiste dames was uitgeroepen tot aantrekkelijkste kampbewoner is het verloop van de quiz verder wat langs mij heengegaan. Er werd nog wat gevochten met opgeblazen bokshandschoenen, sambaballen aan shawls en uiteraard hevig gediscussieerd over de uitslag maar dat viel natuurlijk allemaal in het niet bij de eerder verworven titel. (Overigens dien ik hierbij eerlijkheidshalve nog wel te vermelden dat mijn naamgenoot waarschijnlijk deelgenoot is aan de zege, zoals bleek uit de nadere bestudering van de rondslingerende en ineens niet meer zo anonieme formulieren).

Goed, tot zover deze narcistische paragraaf. Aangezien de zaterdag nog niet volledig verstreken was togen we geheel in traditie van het clubkamp naar de dichtstbijzijnde stad (Emmen) om daar de plaatselijke horeca te bezoeken. Verkleed als onze favoriete actiehelden werden wij zowaar zonder problemen binnengelaten; klaarblijkelijk niet veel afwijkend van de gemiddelde Emmenaar.

Bij binnenkomst bleek de naam van het café (‘De Zwetser’) voornamelijk te slaan op de door de muziek heenkakelende DJ van dienst, die niet zou misstaan bij een kermisattractie. Desondanks werd er ouderwets losgegaan op de beats en verlieten we rond een uur of 3:00 met fluitende oren het pand. Eenmaal thuisgekomen werden de laatste restjes taart verschranst en werden pogingen ondernomen om tosties te bakken zonder tosti-apparaat. Al snel verdwenen de meesten echter al richting slaapzaal om toch nog een paar uurtjes slaap mee te pakken.

Zondagochtend kregen we welgeteld een half uur extra slaaptijd en hoefden pas om 9:30 aan te treden bij het ontbijt. Dit verliep verder zonder noemenswaardige gebeurtenissen aangezien de meerderheid van de groep nog in half comatische toestand verkeerde. Zo rond het middaguur begonnen de meesten weer langzaam te ontwaken toen we bij de zondagactiviteit arriveerden. Deze bleek te bestaan uit een soort klimrek voor volwassenen waarbij we gezekerd met professionele klimtools op grote hoogte (3-6 meter) over een parcours dienden te navigeren.

Het parcours bestond uit realistische (touwbrug, evenwichtsbalk) dan wel iets minder realistische (uit de lucht groeiende bomen, autobanden aan een touwtje) onderdelen en eenmaal bewegend op het parcours was 6 meter toch ineens best wel hoog. Daniel, Arnout en Simon ontpopten zich als de beste missing link tussen mens en aap en wandelden over de hindernissen alsof ze een kopje koffie gingen halen. Bij anderen waaronder ikzelf ontpopte zich toch iets van een lichte hoogtevrees maar door de groepsdruk bleek toch iedereen in staat om in elk geval een aantal van de 4 rondgangen te voltooien.

Hoewel verbazingwekkend genoeg niemand gebruik heeft hoeven maken van zijn zekering moest Joris in het zicht van de finish zijn meerdere erkennen in het parcours toen hij verstrikt was geraakt in een autoband. Nadat hij zijn meest wanhopige gezicht had getrokken werd hij door outdoorinstructeur Perry uit zijn lijden verlost en naar beneden getakeld alwaar hij warm werd onthaald.

Na nog wat gespeeld te hebben met de kabelbaan en vrije val simulator vertrokken wij weer richting Borger om ook weer geheel traditiegetrouw het plaatselijk zwembad te bezoeken. Hierbij werd een recordpoging met-zoveel-mogelijk-atleten-in-een-bubbelbad gedaan wat blijkbaar zo verontrustend was voor de badmeester dat deze het nodig vond om een watermonster te nemen terwijl wij zaten te badderen. De uitslag hiervan hebben wij nooit vernomen maar als bij de volgende training een aantal atleten blijkt te ontbreken weten we in welke richting we het moeten zoeken.

Rozig en gerimpeld vertrokken we voor de laatste keer naar onze kamplocatie waar de tassen werden gepakt en de bolletjes en kuikens bij elkaar werden opgeteld. Maaike was overall winnaar bij de vrouwen en Marnix bleek mede dankzij zijn heroische 5 bolletjes de grote overwinnaar bij de mannen. Als beloning werd Marnix aangewezen als voorzitter van het volgende kamp.
Moe en voldaan namen wij afscheid van de Lentehof en vertrokken richting Utrecht. Naar verluid zijn enkele atleten nog uit eten gegaan maar toen was de schrijver van dit stukje al weggedommeld op de bank.

Met dank aan Astrid voor de foto’s. Klik hier om naar haar fotoalbum te gaan.