Canicross België 2011
Marjolein Secreve is wel van het crossen. Een verslag van haar canicross lees je hier.
Nu alle wonden van de valpartij (van mij, niet van Coop gelukkig) bij de laatste canicross in juli in Belgie op een grindpad weer een beetje genezen waren leek het me weer eens hoog tijd om Cooper in zijn tuigje te hijsen en lekker samen te gaan crossen. Net als de ‘gewone’ atletiek ligt in Nederland ook de canicross atletiek plat in de zomer, waardoor we genoodzaakt waren uit te wijken naar onze zuiderburen. Nadat we eerst Maxima hadden afgeleverd bij haar oppasadres en de grote duitse staander Thom (die het volledige zicht in de achteruitkijkspiegel blokkeerde) voor collega canicrosser Bianca en bike jorer (=canicrossen met de mountainbike) Jessica hadden opgepikt, togen we richting Lille (recreatiegebied Lilse Bergen). Cooper was zwaar beledigd dat hij in de achterbak moest, terwijl Thom het privilege had om op de bank te zitten, dit was de druppel nadat we 2 dagen ervoor ook nog eens zijn 4e verjaardag waren vergeten. Gelukkig uit de frustratie bij Cooper zich altijd in veel blaffen en hard rennen, dus ik had goede hoop voor de wedstrijd.
Als eerste gingen we van start met de lange cross, ca 4.7km zanderige bospaden en heuveltjes. De temperatuur was ondertussen gestegen tot zo’n 23 graden, dus vrij warm als je je bontjasje nog aan hebt en niet kan uittrekken. Dus moest Cooper vooraf in het bij de start gelegen meertje ondergedompeld worden, hetgeen niet echt in dank werd afgenomen. Maar fris en fruitig stonden we aan de start, wachtend op ons startschot terwijl Cooper nog snel wat obsceniteiten in het Frans en Belgisch naar de rotweiler kruising achter hem eruit gooide. De eerste 2.5 km gingen erg goed, Cooper trok me als een bezetene alle zandheuveltjes over en sleurde me voorbij 2 concurrenten die voor ons liepen. De rottweiler kruising kwam ons echter op een top van een berg voorbij, Cooper probeerde nog de lijnen in een knoop te leggen maar het mocht niet baten, handig loste de eigenaar van de hond de knoop op en stoof verder. Over de helft van de wedstrijd begonnen we het allebei wat moeilijk te krijgen, het was erg warm en zanderig, Coopje had zijn krachten ook al een beetje verspild in het begin. Maar toch nog redelijk tempo kunnen houden tot de finish waar we naar tevredenheid een 3e plek behaalden.
Anderhalf uur later ging de korte cross (ca 3km) van start, waarbij manlief Willem deze dag zijn eerste primeur op de canicross had, met de 40 plus kg zware Mahbub, een uit de kluiten gegroeide rhodesian ridgeback. Omdat Mahbub af en toe wat lui kan zijn hadden we ons zo ingeschreven dat het baasje (Bianca) van Mahbub eerst zou starten, Willem erachteraan zodat Mahbub zou gaan trekken om bij zijn baasje te komen en Cooper met mij daar weer achter om het tweetal nog wat aan te sporen onderweg.
Bij de start vloog Willem met een rotgang weg, Mahbub was niet meer te houden. Echter na zo’n 800m hield de ridgeback reus het voor gezien en zette een rustig sukkeldrafje in. Ook de passage van Cooper (toch een behoorlijke irritatiefactor voor Mahbub) en mij en de vele aanmoedigingen kon hem niet interesseren, Willem was gedwongen om de 40+kg zware hond mee de heuvels in te sjouwen. Cooper deed weer zijn uiterste best, echter beide waren we nog wat moe van de lange cross. Gelukkig zag hij op het einde van de wedstrijd nog een paar paarden in de verte lopen, waardoor hij toch nog even flink begon te trekken richting finish.
Willem finishte vol blaren en behoorlijk vermoeid een eindje achter ons met een onaangedane Mahbub, die niet eens een slokje water wilde drinken.
Na een verfrissende duik voor de honden en een zoektocht van driekwartier omdat Cooper de benen had genomen (konijnen jagen in de bosjes naar alle waarschijnlijkheid) togen we met z’n allen naar de prijsuitreiking. De Nederlanders vielen weer goed in de prijzen, hetgeen vele kilo’s hondenbrokken en medailles opleverden!
Beeld: Laurent Bartholet via Pixabay
