De panoramatrail van het Innsbruck Alpine Trailrun Festival
Er werd kou en regen voorspeld, maar het zou later komen en daarna nog iets later… Op zaterdagochtend 30 april staat de zon al vroeg in de ochtend hoog aan de hemel en is het met zo’n graad of 8 een aangenaam temperatuurtje om aan dit volgende avontuur te beginnen. Jannet is er klaar voor. Een mooi panoramaverslag van trainer Jannet Vermeulen.
De start is om 8 uur in de binnenstad en via het geasfalteerde pad langs de Inn gaan we de brug over en klimmen door het bos, langs de Alpenzoo, naar de eerste ‘top’ op 950m. Niet geheel zonder stoot of slag want al na 5km zijn we met zo’n 30 man tegelijk het spoor bijster in een donker bos met smalle paadjes zonder lintjes. Voetsporen van voorgangers brengen ons weer op het goede spoor en al gauw weten waarvoor we dit doen: het prachtige uitzicht die deze trail biedt op de stad Innsbruck, maar vooral op de adembenemend mooie uitzichten op de recentelijk nog besneeuwde alpentoppen die aan alle kanten opduiken. Om kippenvel van te krijgen.
Net voorbij een stationnetje zijn we de lintjes weer even kwijt. Anderen komen van de tegenovergestelde richting en waar we elkaar ontmoeten, staat een bordje voor de afslag. Pfff, weer geluk. We dalen langzaam af over paadjes, door weilanden en komen aan de westkant van Innsbruck bij de snelweg en Inn weer uit. Even een stukje asfalt, maar wat een bouwkunst, al die bruggen en viaducten. We lopen gemoedelijk een stuk langs de Inn en gaan weer klimmen over prachtige singletrails. Het is opletten geblazen vanwege de vele boomwortels dus gelukkig maar dat er even alleen bomen als uitzicht zijn.
Bij de Nattersee – waar al de 4e verzorgingspost is – allemensen wat hebben ze dat daar goed voor elkaar – finishen de 25km-lopers en wordt het voor ons, 65km-lopers rustig, op het parcours. We dalen weer af en komen bij Bretterkeller waar de soep voor ons klaarstaat. Heerlijk als je er 33km op hebt zitten. Dan de berg weer op om opnieuw te genieten van het prachtige uitzicht. We komen langs de Olympische springschans van 1976, passeren een bos met heel veel verschillende bruggen en bruggetjes, en gaan via een mooie bosweg richting Hall in Tirol op 580m. Daar wacht ons een ware urbantrail door de stad. Wat hebben ze dat leuk gedaan. Een verzorgingspost op een binnenplaats waar ik me maar weer tegoed doe aan cola met mueslikoekjes. We hebben er inmiddels zo’n 50km opzitten en in Hall is dan ook de start van de 15km. Zij lopen het laatste deel van het parcours met ons mee. Al eerder zijn bij de Nattersee de marathonlopers gestart en de snelsten vliegen hier voorbij. We klimmen weer omhoog, eerst door de buitenwijk van Hall en daarna door het bos. We krijgen uitzicht op de besneeuwde alpen aan de overkant, de zon staat nog altijd hoog aan de hemel en het is inmiddels zo’n 18 graden.
Goed blijven drinken is het devies en verder je ogen goed openhouden voor al dat moois en ook nog zorgen dat je niet verdwaalt. Wel dus! Geen lintje te vinden, dus maar terug tot ik een Duitser tegenkom op hetzelfde pad die zegt dat het ondanks het ontbreken van lintjes toch goed moet zijn. Ik keer weer om en we lopen samen zo’n 2km op en ja hoor: een lintje. Na de laatste top op zo’n 930m vervolgen we ieder in ons eigen tempo voor de laatste kilometers die zo steil naar beneden gaan dat het pijn begint te doen aan de bovenbenen. Rustig aan dus maar, de finish is in zicht. Na 9 uur, 4 minuten en 50 seconden en 65+ kilometers op de teller is aan deze geweldige tocht een eind gekomen. Als 8e vrouw ga ik over de finish, maar vandaag is iedereen winnaar.
Hulde aan al die vrijwilligers van de verzorgingsposten, de grote-weg-oversteek-hulpen, de startnummercontroleurs, de bergreddingsdienst, de EHBO’ers en alle andere organisatoren.
Nog investeren in iets meer bordjes en lintjes, maar verder was alles top. En de volgende dag? Regent het, is het koud, zijn er alleen heel veel wolken, is er geen bergtop te zien. We prijzen ons meer dan gelukkig!
