WR-race in Dortmund
Leon Graumans doet verslag.
Bijna de gehele zomer moest ik vanaf de zijlijn toekijken. Nu ben ik gelukkig weer fit en loop ik volop wedstrijden. In het begin nog met matige resultaten, maar bij de Sylvestercross op oudjaarsdag in Soest was het goede gevoel ineens weer helemaal terug. Daarom ben ik van plan om deze winter meer indoorwedstrijden mee te pakken. Zo kan ik toch nog een beetje inhalen wat ik in de zomer gemist heb. Ik schoot op 3 januari dan ook letterlijk uit de startblokken bij de indoorclubkampioenschappen. Hoewel ik pr’s scoorde op 50m en kogelstoten waren de geleverde prestaties bij die wedstrijd van een dusdanig beschamend kinderlijk niveau dat er even sprake was van een zaalverbod in Sporthal Galgenwaard. Maar oké, laten we eerlijk zijn. Sprinten is niet mijn ding. Daarom wilde ik de middenafstand opzoeken, en dan het liefst een 1500m. Op die afstand kom ik iets beter uit de verf.
Hoewel we in Nederland de beschikking hebben over een schitterende indooratletiekhal in Apeldoorn is het aantal wedstrijden op deze locatie dun gezaaid. AV PEC organiseert er eens per jaar een wedstrijd en er is het NK Indoor. Daarom richtte mijn vizier zich op het buitenland. In Duitsland en België is er namelijk een aanmerkelijk groter aanbod aan indoorwedstrijden. De keuze viel op de Hallensportfest van BV Teutonia Lanstrop op 12 januari in Dortmund. Na bijna de gehele mla-groep gevraagd te hebben of er interesse was voor deze wedstrijd bleken Peter en Arjen de enige gegadigden. Helaas ging het feest voor Peter niet door vanwege knieklachten na een onfortuinlijke val op de fiets (al dan niet veroorzaakt door nachtelijke escapades).
Op zaterdagavond benaderde ik trainert Henny met de vraag of hij zin had om zijn supersnelle Volvo uit te testen op de Duitse ‘Autobahn’. Daar had Henny zin in en zo geschiedde de volgende dag. Na een dollemansrit ariveerden we zondagavond – niet het meest ideale wedstrijdmoment – dan ook met z’n drieën in no-time in Dortmund. De Westfalenhalle bleek een eenvoudige, maar uiterst doeltreffende accommodatie te zijn, gelegen naast het inmense Signale Iduna Park (in de volksmond nog steeds gewoon het Westfalenstadion geheten) van voetbalclub Borussia Dortmund.
Mijn startnummer lag bij aankomst al keurig klaar en ook de na-inschrijving van Arjen verliep vlekkeloos. Tijdens de warming-up verschenen de eerste serie-indelingen. Vóór dat wij aan de bak konden vonden 3 series Männer U20 plaats. Aldus de verstrekte info. Nu lazen wij dit als: mannen (ik zou eerder over jochies praten, of netter gezegd jongens) onder de 20 jaar. Snapt u deze gedachtegang? Ja? Mooi, dan heeft het niet aan ons gelegen.
Vlak voor aanvang van de laatste MU20 serie waren de overige series nog steeds niet bekend. Toen begon ik nattigheid te voelen (bovenop het zweet van de wedstrijdspanning en warming-up). Ik vroeg dan ook maar eens in mijn beste Duits – wat nog steeds van een armzalige kwaliteit is – wanneer de andere series plaats zouden vinden. Het tijdsschema was immers al behoorlijk uitgelopen. ‘Aber es gibt nicht nog eine serie…?’, was het verbaasde antwoord van de man die alle namen opnoemt en de serie neerzet (wat is de naam van deze functie?? Commissaris van vertrek – red). Op dat moment schoot er een aantal niet erg christelijke krachttermen door mijn hoofd. Wat bleek, men was vergeten om Arjen en mij in een serie in te delen…!! Daar hadden we niet uren voor in de auto gezeten! GODV*#&^$.
Even dacht ik om dan maar de 2000m te lopen. Die afstand bood namelijk een unieke gelegenheid op een indoor clubrecord (geen eenvoudige opgave om daar bij Phoenix bij de mannen tussen te komen ondervind ik nu al jaren). De 2000m indoor wordt namelijk niet vermeld tussen die cr’s (al zou het me niet verbazen als Joost Borm ooit eens een smoezelig wedstrijdje heeft opgezocht ergens in een ver verleden om een aanval te doen op een Nederlands Record op deze afstand). Lang duurde deze gedachte niet want vrijwel direct werden Arjen en ik met een soort noodgreep van de wedstrijdleiding gesommeerd om maar aan te sluiten bij de laatste serie MU20 (wat dus bleek te betekenen Männer und unter 20…). We vonden de ‘jochies’ in de voorgaande serie er ook al zo oud uitzien…
Perplex sloten we ons dan ook maar aan in de al erg volle serie en het bevel ‘achter Anschlussen’ negeerde ik volledig. Ik ga toch niet achter een stel scholieren en tussen 2 bejaarde mannen starten zeker?! Daaag! Maar goed, we maakten er het beste van, al bleek dat voor mij niet zo veel te zijn. Rondjes van 33/34 seconden waren ronduit te traag voor een goede tijd. Ik bleef dan ook steken op 4:07.37. Ik had er zelf iets meer van verwacht. Dit was dus een beetje telleurstellend. Matig, slecht zelfs, ondermaats, mensonterend. Oké niet overdrijven, het viel wel mee maar ik had op beter gehoopt!
Bij Arjen daarentegen waren we het er over eens dat er een pr gelopen zou worden. Het was alleen de vraag met hoeveel seconden. Het bleken er drie te zijn. Want door constante rondjes van 34/35s te lopen en een sterk eindschot werd zijn oude tijd van 4:16.05 (Wageningen, 20/09/2013) verbeterd naar 4:13.42. Chapeau Arjen!
Achteraf bleek de echter klapper gemaakt te zijn door Limburger Hans Smeets. Deze man bleek één van de twee deelnemende bejaarden te zijn (sorry voor deze oneerbiedige kwalificatie, met mijn huidige kennis past slechts nederigheid). Deze 66-jarige liep doodleuk in de catergorie 65+ een wereldrecord!! En niet een of ander sneu recordje met een nietszeggende tijd. Nee, het WR werd werkelijkwaar verpulverd met bijna 3 seconden (oud: 4:47.11 van Canadees Earl Fee, 26/03/1994) naar een tijd van 4:44.88.
Arjen en ik kunnen nu tenminste pochen met het feit dat we als internationaal opererende atleten meelopen in WR-series. Voor mij was het zelfs de tweede keer in mijn imposante sportcarriere. Want ook in september 2010 was ik erbij toen Leonard Komon het WR 10 km naar 26:44 bracht (Singelloop Utrecht). Wie kan me dat nazeggen? Destijds eindigde ik vlak achter Komom. Nu in 2014 eindig ik ruim voor de nieuwe WR-houder. Er zit dus progressie in!!
