Het Phoenix-moment van Lars Janssen
Mijn Phoenix moment. Poeh. Haben Sie eine Stunde? Er zijn zoveel mooie momenten geweest de afgelopen 30 jaar. En elke week komen er nog steeds meer bij. Vooruit, ik beperk me – met moeite – tot deze twee…
Van de vele competitiewedstrijden herinner ik die keer in 2008 dat ik als slotloper van het laatste onderdeel van de dag, de 4x400m, achter het rode broekje van Hellas-atleet Tim van Ommen aan mocht. Tim kende ik al jaren goed als collega 400m hordeloper en trainingsmaatje. Tien jaar jonger en destijds een snellere 400m loper dan ik. Zodra ik het stokje had, was mijn doel in de rug van Tim te komen. Dat lukte. Na 150m (met de wind tegen) riep ik hem – vanachter zijn rug – toe: “gaat lekker Tim”. Daarna heb ik verder mijn mond gehouden. Ik kon hem maar ternauwernood bijhouden en was blij dat ik met hem mee de bocht door kon. Toen we op het laatste rechte eind kwamen zat ik nog steeds op zijn bagagedrager en met nog 50m te gaan, deed ik een ultieme poging hem voorbij te steken. Al mijn teamgenoten stonden aan de finish te schreeuwen en met een uiterste krachtsinspanning wist ik me net een metertje voor Tim over de finishlijn te gooien. Heerlijk om rivaal Hellas op deze manier te verslaan, dat gebeurde niet vaak. We degradeerden overigens desondanks alsnog, na een verblijf van 15 jaar in de eerste divisie. Sindsdien bivakkeren we alweer jaren in de tweede divisie, ook leuk.
Dan heb ik ook vele goede herinneringen aan alle Phoenix-kampen uit de jaren ’90 en jaren ’00. De partijtjes voetbal, de trainingen, het ravotten in het zwembad, het stappen in de plaatselijke discotheek. Allemaal heerlijke momenten. Één van de beste herinneringen bewaar ik aan het legendarische kamp op Ameland van november 1993. Na de vuurtorenbestorming en het wadlopen stond nog een rondje over het eiland fietsen op het programma. Samen zingend in de regen bij vijf graden over de Waddendijk: we werden niet moe en we hadden het niet koud.
Ik word er nog warm van als ik er aan terugdenk!
Nu al die oude vellen aan het woord zijn geweest (thanks voor het stokje Peter!) tijd voor een jonger iemand. Ik geef het stokje graag door aan mijn krachttrainer Mariska Bun.
