Het Phoenix-moment van Peter Verburg
Als je al 36 jaar lang Phoenix-lid bent, zijn er uiteraard genoeg momenten geweest om te bombarderen tot ‘mijn Phoenix-moment’. Gelukkig heb ik geen last van een scherp geheugen, en op sportief vlak was het allemaal niet van zo’n niveau dat het de krantenkoppen haalde. Ik weet dat ik een keer winnend over de streep kwam in mijn serie 110m horden op de competitie. Voelde best goed.
Op een maandagavondtraining op het bijveld van Overvecht vloog er een keer een discus uit mijn hand… Wat ging die ver. Voelde als 40 meter. Nooit meer meegemaakt. Maar er was niemand bij, dus telt het dan als Phoenix-moment?
Die 400m als slotloper op een 4x400m in de Houtrusthallen, met Jos, Rob en Carel. Alsof ik nooit moe werd. Voelde als 52. Nooit meer meegemaakt. Die 57.86 op de 400m horden op de Studentenkampioenschappen in Eindhoven, achter Gerard en Martin. Mooie momenten genoeg bij de meerkampen die Phoenix vroeger organiseerde en waar ik vreselijk veel tijd in stak, net als in veel andere wedstrijden. NK Senioren in 2004 op Overvecht. De NOS wilde alleen komen als die middelste lichtmast langs het rechte stuk weggehaald werd, want die stond in het zicht van de camera op de finish. Vandaar dat die nu niet meer op een lijn staat met de andere masten. Dan weten jullie dat.
Op zaterdagochtend in alle vroegte Jos helpen met zijn ronde als postbode omdat hij om negen uur naar Zwolle moest om zijn meerkampsters (waaronder Marianne) te begeleiden. Losse momenten genoeg dus, maar wat overheerst als ik zo in mijn geheugen graaf zijn eigenlijk geen momenten, maar sfeerimpressies. De heerlijke zomeravondtrainingen op maandag op Overvecht onder leiding van Lennart, van zes uur tot half tien, met een mooie ondergaande zon als beloning, en soms een Raketje of een Speedy.
Na een spectaculaire competitiewedstrijd in de auto de uitslagen uitpluizen en alle prestaties nog even de revue laten passeren (‘wat zijn we goed, hè?’).
De mandarijn
Maar als ik er dan toch een moment moet uitlichten: het moet ergens in de jaren ’80 geweest zijn. Welke eeuw weet ik niet precies meer, maar het was na een bostraining op zaterdag in het Panbos. Half Phoenix werkte zich in het zweet: de lopers met Herman Verheul, een paar jeugdgroepen waren erbij, en de groep van Lennart waar ik bij trainde werkte het gebruikelijke programma af: inlopen, steigerungen, loopscholing, oefeningenserie (knieheffen, knipmessen, hakken-billen, opdrukken etc.) in de sneeuw en de winterkou, fartlek-elementen, drie keer een tempo van 8 tot 10 minuten, drie keer het 500m-parcours in een straf tempo, die scherpe bocht na 100m onder die dennenboom door en proberen de gebroeders Bakker bij te houden, en dan rustig uitlopen naar het Hermes-honk en even rekken tegen de buitenmuur. En toen… Het water was afgesloten vanwege de vorst en de bidon was nog niet uitgevonden, dus daar, tussen de dampende Phoenix-lijven van duurlopers, sprinters en meerkampers, at ik op het bankje mijn mandarijntje op. Goddelijk.
Ik kijk erg uit naar het Phoenix-moment van Lars Janssen.
